Κι όμως υπάρχει ελπίδα στο βόλεϊ

Υπάρχει ελπίδα! Τουλάχιστον σε ό,τι δεν είναι ποδόσφαιρο και μπάσκετ σε τούτη τη χώρα. Φάρος, όχι μόνο για τη συνέχεια της χρονιάς, αλλά κυρίως για το μέλλον του αθλητισμού στη χώρα ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδας στο βόλεϊ ανδρών. Όχι μόνο για την ποιότητα του αγώνα, αλλά κυρίως για την συνολική ποιότητα (αγωνιστική και πρωτίστως χαρακτήρα) όσων συμμετείχαν και όσων τον διοργάνωσαν. Άλλης μεντελιτέ χώρος, άλλης ψυχοσύνθεσης άνθρωποι.

Τελείωσε το ματς στην Καλαμάτα, νίκησε ο ΠΑΟΚ και ακούσαμε τον προπονητή του Ολυμπιακού, Αλμπέρτο Τζουλιάνι να λέει ότι ο μεγάλος αντίπαλος είναι πιο φορμαρισμένος αυτή την περίοδο. Λίγο αργότερα να επαναλαμβάνει το ίδιο ο Ραφαήλ Κουμεντάκης με παρρησία. Προσέξτε ποιοι το λένε: Εν ενεργεία κυπελλούχοι Ευρώπης και μέλη της πιο επιτυχημένης ομάδας όλων των εποχών στον χώρο και εν μέσω τεράστιας έντασης μεταξύ των συλλόγων λόγω (φυσικά) ποδοσφαίρου. Λίγο αργότερα ο Μενέλαος Κοκκινάκης (πολύ σημαντικός για την ερυθρόλευκη ιστορία), φορώντας πια την φανέλα του ΠΑΟΚ και έχοντας στεφθεί κυπελλούχος Ελλάδας για έβδομη φορά στην καριέρα του, συγκράτησε με μεγάλη δυσκολία λυγμό και κλάμα (ήταν πολύ ιδιαίτερη η συγκυρία) και δεν παρέλειψε να συγχαρεί τους ερυθρόλευκους για την κατάκτηση του Challenge Cup. Μεγαλείο ψυχής για χίλιους λόγους. Πόσο όμορφες εικόνες!

Εξίσου γοητευτικό ότι πολυτιμότερος παίκτης της διοργάνωσης αναδείχθηκε ένας Έλληνας, γιατί το άξιζε και δικαιώθηκε μετά από αδιανόητη ταλαιπωρία. Ο Αλέξανδρος Ράπτης είναι ένας σπουδαίος παίκτης. Το ελληνικό βόλεϊ δεν βγάζει πια πολλούς και πολύ σημαντικούς. Ταλαιπωρήθηκε πολύ στον Παναθηναϊκό (κατά κάποιον τρόπο και στην εθνική). Τον έβγαλαν τεμπέλη, ανεπαρκή, κάποιος δεν του μιλούσε καν. Λίγο έλειψε να τον κάψουν, όπως έχει γίνει με αρκετά ταλέντα του χώρου στο παρελθόν. Έχει μια εξειδίκευση το βόλεϊ να καταστρέφει τους καλούς. Με τον Αλέξανδρο πάντως δεν τα κατάφερε. Αυτό το διήμερο έδειξε την μεγάλη κλάση του. Χρόνια είχαμε να δούμε Έλληνα παίκτη να πρωταγωνιστεί τόσο εμφατικά. Ίσως από τα χρόνια του Κώστα Χριστοφιδέλη. Στον οποίον επίσης πολλοί δεν είχαν φερθεί καλά. Είπαμε, το «ιρτζι» του χώρου. Απόλαυση! Και τιμωρία για τον κόουτς που «τιμωρήθηκε» έστω και με χρονοκαθυστέρηση.  Έτσι είναι όμως. Η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές. Του Πελεκούδα ουσιαστικά του έκοψε το βόλεϊ. Με τον Ράπτη δεν τα κατάφερε. Παρεμπιπτόντως, ήταν σπουδαίες και οι δηλώσεις του. «Είμαστε ομάδα, παίζουμε ο ένας για τον άλλον απολαμβάνω αυτό που ζω και ευχαριστώ όλους για αυτό». Καταλάβατε ή να σας το κάνει φραγκοδίφραγκα;

Ένα μπράβο και στον Καραμπέτσο που πήγε σε προσκλήσεις, έβγαλε το Final Four μακριά, ελεγχόμενα και αγαπημένα, το προστάτευσε από τους… οπλισμένους περίεργους και το έκανε γιορτή. Εάν όλοι πιστέψουν την τεράστια δυναμική του αθλήματος, δουλέψουν και βγουν από τον αυτισμό και την εσωστρέφεια, θα δείτε ότι το βόλεϊ θα πάει πάρα πολύ ψηλά, θα του έρθουν τρομερά έσοδα και θα κάνει… παπάδες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Κυρίως, θα βρει νέο αίμα, πιτσιρίκια να το λατρέψουν. Το 2010 διεξάγονταν με διαφορά μιας εβδομάδας τελικοί κυπέλλου στο μπάσκετ (Ελληνικό, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός) και στο βόλεϊ (ΤΑΕ ΚΒΟΝ ΝΤΟ, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός). Και οι δύο μεταδίδονταν από την (τότε) ΝΕΤ. Έχοντας αναλάβει την παραγωγή και μετάδοση, συμπεριφερόμενος στα δύο προϊόντα με τον ίδιο τρόπο (προβολής, κάλυψης κλπ), στοιχημάτιζα ότι θα δουν περισσότεροι το βόλεϊ. Όπερ και εγένετο. Έτσι κέρδισα ένα ωραίο και ακριβό δείπνο από τον Ιω.Β. !

Το βράδυ του Σαββάτου αισθάνθηκα ότι ζω σε άλλη χώρα. Ότι ξαφνικά αποκτήσαμε αθλητική παιδεία και εκπολιτιστήκαμε. Έχετε ακούσει ποτέ στο ποδόσφαιρο ή σε μπάσκετ μετά από τελικό-ντέρμπι κάποιον να λέει ότι ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, είναι πιο φορμαρισμένος και κέρδισε καθαρά και δίκαια; Όχι! Πάντα κάτι φταίει και η ήττα είναι εκτός λεξιλογίου και λογικής. Θα σταθώ σε τρεις φάσεις για να σας εξηγήσω επ’ ακριβώς τι εννοώ: Η μπάλα είναι άουτ περίπου μισό μέτρο. Πρέπει να είσαι τυφλός για να μην το δεις. Οι διαιτητές δίνουν μέσα. Ο προπονητής ζητάει challenge και δικαιώνεται. Όλα έγιναν πολύ ήρεμα και ωραία. Ούτε φωνές, ούτε ύβρεις. Ήρεμα. Δεύτερη φάση: Δίνεται υπέρβαση. Ξεκάθαρα ο αντίπαλος έχει τριπλό σφάλμα στο φιλέ, μόνο που δεν αγκαλιάζει τον παίκτη του αδικημένου. Παίρνουν λάθος απόφαση ακόμα και με το βίντεο. Δεν ανοίγει ρουθούνι. Η ζωή συνεχίστηκε. Ουδείς επικαλέσθηκε τη φάση μετά. Ούτε μια τρίτη στην οποία το μηχάνημα δήλωσε αδυναμία γιατί ένα πόδι έκλεινε τη γραμμή και δεν φαινόταν η κατάληξη της μπάλας. Κι εδώ λάθος απόφαση, κι εδώ το παιχνίδι συνεχίστηκε χωρίς ακρότητες. «Ο αντίπαλός μας ήταν καλύτερος και νίκησε δίκαια». Στους τελικούς του πρωταθλήματος, όπου λογικά θα ξανασυναντηθούν οι δυο ομάδες, και τα πράγματα πιθανώς έρθουν ανάποδα σε σειρά αγώνων, ελπίζω να έχουμε το ίδιο κλίμα. Να μην ποδοσφαιροποιηθεί/μπασκετοποιηθεί το άθλημα. Συνεχίστε να το προστατεύεται από τύπους που δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν αυτοί οι 12 ένθεν κι ένθεν διχτυού ψαρέματος και το μόνο που τους νοιάζει είναι να κουβαλήσουν μαζί τους αλκοόλ, ναρκωτικά, πυρομαχικά και… ένα κουτί ζάναξ.

Ήταν όμορφα χθες. Ήταν ,όμως, η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κάνονα!

Υ.Γ: Χάρηκα πολύ τους μάγκες του Ολυμπιακού που πήραν με τιμή τα μετάλλια του φιναλίστ και δεν τα πέταξαν στο δευτερόλεπτο από το λαιμό τους, όπως συνηθίζουν σε αντιστοιχία οι φιναλίστ άλλων πιο «μπρουτάλ» σπορ!