Τις θυμούνται όταν τις χρειάζονται

Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να «ξεθάψεις» το παρελθόν κάποιου στο τουίτερ – είναι τόσο εύκολο που αποκλείεται στον ΣΥΡΙΖΑ να μην έκαναν την σχετική «ψακτική» προτού ανακοινώσουν την υποψηφιότητα του Μιθριδάτη.

Ήξεραν, επομένως, με τι θα έρχονταν αντιμέτωποι όταν τα «σατιρικά» σχόλια θα έβγαιναν στην επιφάνεια. Και αποφάσισαν πως δεν τους ενδιαφέρει. Ενδεχομένως να πίστεψαν ότι έδωσαν διαπιστευτήρια ισότητας όταν έβαλαν ποσόστωση 50% στα όργανα και εξέλεξαν γυναίκα γραμματέα. Ενδεχομένως να τα ζύγισαν και να αποφάσισαν πως δεν μπορούν να τα έχουν όλα δικά τους – τα κορίτσια θα έπρεπε να συμβιβαστούν, γιατί στις εκλογικές μάχες κανείς δεν περισσεύει, ούτε οι σεξιστές.

Μετρημένες στα δάχτυλα τους ενός χεριού

Τα στελέχη της ΝΔ, από την άλλη, βγήκαν μπροστά ως υπέρμαχοι της ισότητας μόνο για να χτυπήσουν τον αντίπαλό τους. Οι ίδιοι μέχρι πρόσφατα θα έψεγαν όποιον τολμούσε να αρθρώσει μισή λέξη κριτικής για τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού γυναίκες στις οποίες δόθηκαν θέσεις ευθύνης από το 2019 έως σήμερα. Θα έψεγαν όποιον χαρακτήριζε δημόσια την δικαιολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη («ήταν πιο διστακτικές από τους άντρες») παιδαριώδη. Πριν αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα για την λήξη της τετραετίας, τα ζύγιζαν κι αυτοί – και αποφάσισαν (τι έκπληξη!) πως τα κορίτσια θα έπρεπε να συμβιβαστούν, γιατί υπήρχαν σοβαρότερα προβλήματα στην χώρα από την υποεκπροσώπησή τους.

Έτσι αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στην ελληνική πολιτική, ως ειδικό κοινό που γκρινιάζει από συνήθεια και γουργουρίζει ευχαριστημένο όταν του δώσουν την ελάχιστη προσοχή. Καμία σημασία δεν έχει που στην πραγματικότητα αυτές κρατούν το κλειδί για την επόμενη μέρα: οι πολιτικές για το δημογραφικό τις αφορούν, οι πολιτικές κατά των ανισοτήτων τις αφορούν, οι πολιτικές για την μείωση της εγκληματικότητας τις αφορούν.

Όχι σε ένα υποθετικό σενάριο, όχι σε θεωρητικό επίπεδο. Μιλάμε για την καθημερινότητά τους. Εκείνες εμφανίζονται πιο αρνητικές στην προοπτική να γίνουν μητέρες χωρίς στοιχειώδη βοήθεια από το κράτος, εκείνες είναι που πληρώνονται με το κατώτατο μισθό χωρίς προοπτική ανέλιξης, εκείνες που γυρνούν στο σπίτι τους το βράδυ κρατώντας τα κλειδιά τους σαν όπλο στο χέρι. Εκείνες κινούν την οικονομία -γι’ αυτό μερικές από τις ελάχιστες βιομηχανίες που συνεχίζουν να είναι κερδοφόρες, ακόμα και σε συνθήκες πληθωρισμού, είναι αυτές που απευθύνονται κυρίως σε γυναίκες.

Σκηνικό αντικείμενο

Πότε θυμούνται τα κόμματα τις γυναίκες; Όταν τις χρειάζονται. Πενήντα μέρες πριν από τις κάλπες, η ηγεσία της ΝΔ ξέρει ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ είναι γυναίκες και ξέρει την ζημιά που μπορεί να γίνει από μια μόνο ανάρτηση που βουλιάζει στον σεξισμό και το στερεότυπο. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περιμένει οι ίδιες γυναίκες, οι οποίες δεν θα στραφούν ποτέ προς τη ΝΔ, να μείνουν σιωπηλές μπροστά στις αναρτήσεις για σωματικά προαπαιτούμενα στην περίπτωση που «δεν έχετε μυαλό και προσωπικότητα».

Και κάπως έτσι ο μισός πληθυσμός της χώρας γίνεται σκηνικό αντικείμενο, ένα prop από τα πολλά για να γεμίσει το προεκλογικό κάδρο -η ψήφος τους μετράει λιγότερο από την ψήφο των υπολοίπων, γιατί η γυναικεία ατζέντα με βάση τους αριθμούς και τις μετρήσεις «δεν κερδίζει εκλογές». Για να διασκεδάζουν οι υπόλοιποι και να πιστεύουν πως πετυχαίνουν επικοινωνιακά να προσεγγίσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλες εκείνες που θα πάνε να ψηφίσουν ως κομματικά άστεγες, ως πολιτικά απογοητευμένες από τις επιλογές που τους δίνονται πίσω από το παραβάν.

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να επιβεβαιώσουν πως περνούν κάτω από τον πήχη. Και καμία δεν ψηφίζει για πάντα κλείνοντας την μύτη της.