Σταυροκόπημα στο τρένο

Το είδα με τα μάτια μου και παρότι παλαιότερα παραδέχομαι ότι θα το έβρισκα υπερβολικό, σήμερα, με την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη ακόμα νωπή στις μνήμες όλων των Ελλήνων, το δέχομαι και το καταλαβαίνω. Είμαι έτοιμος να μπω σε ένα βαγόνι στο μετρό Συντάγματος και βλέπω δύο νέα παιδιά, αγόρια, εκεί περίπου στα 17 – 20, να κάνουν τον σταυρό τους τρεις φορές έκαστο πριν εισέλθουν στο βαγόνι.

Προς στιγμήν, βεβαίως, ξαφνιάστηκα. Συνήθως, βλέπω ανθρώπους να σταυροκοπιούνται ενώ περνούν έξω από εκκλησία, ή πριν από την απογείωση και την προσγείωση του αεροπλάνου στο οποίο είναι επιβάτες. Ποτέ δεν το είχα δει να συμβαίνει στο μετρό. Επεξεργάστηκα όμως κάπως περισσότερο την εικόνα στο μυαλό μου και τελικά, από μια κάποια πλευρά, βρήκα ότι η κίνηση των παιδιών ήταν απολύτως δικαιολογημένη και εξηγήσιμη.

Ηταν η φυσική απόρροια που έχει προκύψει μέσα από μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση.

Παρότι θρήσκος δεν μπορώ να πω ότι ανήκω στους πολίτες αυτής της χώρας που καταφεύγουν συχνά στο σταυροκόπημα. Ενιωσα ωστόσο να βρίσκω κάτι πολύ έντιμο και καθαρό στη θέα του σταυροκοπήματος αυτών των δύο νέων ατόμων.

Γιατί οι δύο αυτοί προφανώς βαθιά θρησκευόμενοι νέοι εξέφρασαν με απόλυτη ειλικρίνεια και κάνοντας την κλασική χειρονομία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτό που ενδομύχως απασχολεί την πλειοψηφία του ελληνικού επιβατικού κοινού. Τον φόβο τους.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, είμαι βέβαιος ότι πολύς κόσμος σκέφτεται το ίδιο ακριβώς πράγμα με τα δύο παιδιά και ενώ θα μπορούσε να το δηλώσει με μια χειρονομία σαν την παραπάνω, πολύ απλά δεν το κάνει, είτε επειδή ντρέπεται, είτε επειδή συγχρόνως προτεραιότητα στο μυαλό του δεν παύουν να έχουν οι διάφορες σκοτούρες της καθημερινότητάς του.

Ποιος ξέρει όμως, μια προσευχή από μέσα τους, πολλοί μπορεί να την κάνουν.

Από την άλλη πλευρά βέβαια, το να έχεις φτάσει στο σημείο να σταυροκοπιέσαι για την ασφάλειά σου μπαίνοντας σε μέσα μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα εν έτει 2023 είναι από μόνο του κάτι αρκετά απογοητευτικό. Γιατί τουλάχιστον στην περίπτωση αυτών των δύο παιδιών, όπως ενδεχομένως και στην περίπτωση πολλών άλλων, δηλώνει ότι νιώθουν ότι μόνο το πεπρωμένο έχει την απάντηση για το αν θα βρεθούν σώα ή όχι στον προορισμό τους. Για τους προφανείς λόγους τους οποίους είμαι σίγουρος ότι όλοι είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε χωρίς να τους επαναλαμβάνουμε, δεν νιώθουν τη σιγουριά που ως τώρα ένιωθαν μπαίνοντας στο μετρό. Οπότε τι κάνουν;

Εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις άγνωστες βουλές του Κυρίου, στο θέλημα του Θεού.

Εχουν χάσει πια την εμπιστοσύνη τους και ποιος αλήθεια θα μπορούσε να τους αδικήσει;

Ενα από τα πολλά ερωτήματα που τώρα πιά έχουν προκύψει είναι αν αυτή η χαμένη εμπιστοσύνη μπορεί πραγματικά να ανακτηθεί.

Ασφαλώς και μπορεί. Και γιατί όχι; Οσο και αν σε αυτή την χώρα έχουμε την συνήθεια να ξεχνάμε γρήγορα ακόμα και τα χειρότερα (οπότε τα πράγματα παραμένουν ίδια), όλα μπορούν να διορθωθούν αν υπάρχει κατ’ αρχάς ειλικρίνεια στην αντιμετώπιση του προβλήματος, να το κοιτάζουμε δηλαδή κατάματα και όχι πίσω από το δάχτυλό μας και πραγματική θέληση μέσα μας στο να δοθεί λύση.

Η εμπιστοσύνη μπορεί να ανακτηθεί αλλά βέβαια σε ένα βάθος χρόνου και – το προφανές – με πολλή, πάρα πολλή δουλειά πίσω της. Καθώς από φύση μου προτιμώ πάντα να κοιτάζω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, θεωρώ ότι έστω τώρα που ο κόμπος, με ένα δυστύχημα άνευ προηγουμένου έφτασε πραγματικά στο χτένι, αυτή η δουλειά είναι έτοιμη να γίνει.

Και κάτι μέσα μου μού λέει ότι πράγματι θα γίνει. Οι συνθήκες από μόνες τους το επιβάλλουν. Οπως όμως και τα γεγονότα που μεσολάβησαν και που δυστυχώς πλέον ποτέ δεν θα «ξεγίνουν».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ