Δεν θα ήταν λογικό να τελειώσει με Μίτσελ

Μόνο το αποτέλεσμα μετράει;

Στον επαγγελματικό αθλητισμό και σε συγκεκριμένα κλαμπ με συγκεκριμένη κοσμοθεωρία και μενταλιτέ ξεκάθαρα ναι!

Ο πρότερος βίος; Η διαδρομή; Σε τι κατάσταση παίρνεις μια ομάδα και που την φτάνεις; Αδιάφορα όλα αυτά; Ναι, αδιάφορα!

Στην περίπτωση του Μίτσελ ,που είναι και η αφορμή για τούτες τις σκέψεις, ουδείς του έδωσε την ομάδα λέγοντας του βελτίωσε την ομάδα κι ας μην φτάσουμε στην κορυφή. Άλλαξε την ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια κι ας κάνεις λάθος διαχείριση στο πιο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν. Του είπαν ότι έρχεται για να πάρει το πρωτάθλημα που δεν θα μπορούσε -τελικώς- να πάρει ο Κορμπεράν.

Πράγματι, άλλαξε την εικόνα. Βελτίωσε την ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια. Έδωσε μια κάποια αγωνιστική ταυτότητα. Έκανε ξεσκαρτάρισμα. Όλα αυτά με κόστος μεγάλο για το κλαμπ, ακόμα και για τον τόπο που διάλεξε για χειμερινή προετοιμασία.

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι σε αρκετούς αγώνες χάθηκαν βαθμοί ,επειδή εκείνος έκανε άνω-κάτω την ομάδα με τις αλλαγές του και μάλιστα ενώ είχε καθαρό προβάδισμα. Οι αναμετρήσεις με τον Άρη και τον ΠΑΣ, αν είχαν τη λογική κατάληξη με βάση την εξέλιξη τους (μέχρι να προκαλέσει χάος ο προπονητής), θα είχαν φέρει τον Ολυμπιακό στην κορυφή.

Γιατί απομονώνεις αγώνες και δε βλέπεις την συνολική εικόνα; Είπαμε! Το αποτέλεσμα μετράει! Ούτε οι προθέσεις, ούτε η βελτίωση, ούτε η διαδρομή. Μετράει μόνο ο προορισμός. Τα υπόλοιπα περί συμμετοχής, προσπάθειας (όταν έχεις αναλάβει στη διαδρομή και όχι εξ αρχής), υπομονής και χτισίματος είναι για χαμηλότερου επιπέδου ομάδες, με πολύ λιγότερα χρήματα στο μπάτζετ. Ή για μια εξ αρχής συμφωνία ότι καίμε τη χρονιά και πάμε να δημιουργήσουμε την επόμενη. Δεν έγινε καμία τέτοια συμφωνία. Εξάλλου, στους μεγάλους συλλόγους οι δυο καταστάσεις πρέπει να συνδυάζονται. Δεν καίγονται οι σεζόν έτσι απλά, χωρίς αντίδραση.

Όπως ,λοιπόν, χειροκρότησαν τον Μίτσελ (και τον κάθε Μίτσελ) όταν άλλαζε την ομάδα και μείωνε τη διαφορά, έτσι του ρίχνουν το ανάθεμα για αυτοχειρίες που φαίνεται ότι θα κοστίσουν ακριβά. Ο Μίτσελ είναι μια τεράστια προσωπικότητα, ένας γνώστης της μπάλας (ποιος θα το αμφισβητήσει), ένας εκπληκτικός ψυχολόγος, αλλά στην διαχείριση μιας αναμέτρησης δεν το έχει καθόλου. Ανεξαρτήτως αν το έργο γυρίζει ή όχι, η διοίκηση (και καμία διοίκηση) δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει χωρίς να πιέζει, χωρίς να απαιτεί. Αν αυτό κάποιος δεν το αντέχει, είτε ανατρέχει στον βασικό όρο της συνεργασίας, είτε αποχωρεί. Σκληρή συνθήκη, αλλά απολύτως ρεαλιστική. Όταν διεκδικείς την αποθέωση όταν έρχεται το αποτέλεσμα, να είσαι προετοιμασμένος για το ανάθεμα και την αποκαθήλωση όταν το παιχνίδι χάνεται. Είναι λογικό το διαζύγιο με τον Μίτσελ υπό το βάρος του αναθέματος; Όσο φυσιολογικό είναι το διαζύγιο της Μπάγερν με τον Νάγκελσμαν. Και σκεφτείτε ότι ο νεαρός προπονητής την έχει στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ (με προοπτική να συνεχίσει) και εντός στόχου στην Μπουντεσλίγκα. Κάτι ,όμως, δεν πήγαινε καλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις ούτε οι παίκτες γίνεται να αλλάξουν (γιατί ασφαλώς έχουν ευθύνη στην περίπτωση του Ολυμπιακού), ούτε η διοίκηση, ούτε ο κόσμος. Αλλάζει ο προπονητής.

Όπως λέει και ο Μπαρτζώκας (που αυτή τη στιγμή είναι ο πιο επιδραστικός και μάλλον ο καλύτερος προπονητής στην Ευρωλίγκα του μπάσκετ), ένας προπονητής είναι τόσο καλός όσο η διοίκηση πιστεύει ότι είναι. Η διοίκηση το πιστεύει όταν έχει αποτελέσματα. Ακόμα και για αυτό το μπασκετικό αριστούργημα, που διδάσκει συστήματα και αλλάζει συνθήκες στην Ευρώπη με την προσωπική σφραγίδα και υπογραφή του Μπαρτζώκα, θα υπάρξει οξεία κριτική και (προφανώς) συνέπειες αν τον Ιούνιο στο ταμείο δεν υπάρξει πρωτάθλημα Ελλάδας και (τουλάχιστον) Φάιναλ Φορ Ευρωλίγκας. Ή αν ξαφνικά η ομάδα κλάταρε σε κομβικό σημείο. Ακούγεται απάνθρωπο και άδικο για την προσπάθεια, αλλά μιλάμε για τον Ολυμπιακό και υπάρχουν απαιτήσεις. Εδώ πλήρωσε ο Ράντονιτς την τραγική εικόνα του Παναθηναϊκού κι ας μην ήταν ο απολύτως υπεύθυνος. Ο τρόπος που διαχειριζόταν τα παιχνίδια και τα αποδυτήρια ,όμως, δεν άφηναν περιθώριο μη αλλαγής, ακόμα κι αν αντικαταστάτης του θα ήταν ο Σερέλης.

Σύμφωνοι, όλα αυτά δείχνουν αναταραχή και -ενδεχομένως- χαμένη ψυχραιμία, Ορισμένες φορές ,όμως, χρειάζονται δραστικές λύσεις. Και ταυτοχρόνως προετοιμασία για την επόμενη σεζόν. Έτσι κι ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο συνεχίζει με Ανιγκό. Χωρίς να καίει τη σεζόν. Δεν δικαιούται. Αντιθέτως, προκαλείται το απαραίτητο σοκ για να επέλθει συσπείρωση και αλλαγή. Ταυτοχρόνως, προφανέστατα προετοιμάζει την επόμενη αγωνιστική περίοδο, έχοντας διαβάσει τους λόγους των όποιων αστοχιών της εφετινής. Την οποία δεν παράτησε ποτέ. Ούτε τώρα φυσικά. Άλλωστε, και πάλι το ταβάνι του Μίτσελ αποδείχθηκε χαμηλότερο από τις προσδοκίες του κλαμπ από εκείνον. Δυστυχώς, όταν κάθεσαι στον πάγκο ομάδων-πρωταθλητών το δικαίωμα στο λάθος και την αστοχία έχει όριο. Μεγέθους και χρονικό. Και δεν (πρέπει να) είναι μεγάλο.