ΛΟΑΤΚΙ+: Ιστορικό αρχείο της τρανς κοινότητας αποδεικνύουν ότι ήταν πάντα μέρος της κοινωνίας

Το ταξίδι της συγγραφέα, ακτιβίστριας και ακαδημαϊκού Eli Erlick ξεκινά με την ιστορία της ως τρανς κορίτσι που έκανε coming out το 2003 πριν «υπάρξουν» οι τρανς, σύμφωνα με τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης αυτή τη στιγμή, όπως αναφέρει και η ίδια.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, απογοητευμένη από την «διαγραφή της τρανς ιστορίας» και τις συνεχιζόμενες αντι-τρανς τοποθετήσεις, άρχισε να γράφει ένα βιβλίο, όπου έφερε στο φως ιστορίες από το 1850 έως το 1950, οι οποίες δεν έχουν ειπωθεί ποτέ.

«Δυστυχώς, πολλή ιστορία αποκρύπτεται από την ακροδεξιά αλλά και από ακαδημαϊκούς και εκδοτικές εταιρείες», λέει ο Eli στο pinknews.

Έτσι ήθελε να κάνει κάτι πολύ προσιτό και κατανοητό. Έτσι κατάφερε να ακούσει ιστορίες όπως εκείνη μιας τρανς γυναίκας που είχε απελευθερωθεί από τη σκλαβιά και ήταν από τις πρώτες περιπτώσεις της κυβέρνησης που ενέκρινε σε μια τρανς γυναίκα να ζήσει ως γυναίκα.

Ως μέρος της δουλειάς της, η Eli χρωματίζει ιστορικές ασπρόμαυρες εικόνες. Όπως εξηγεί: «Γνωρίζουμε από παλαιότερα κοινωνικά κινήματα, ότι ο χρωματισμός φέρνει το θέμα πιο κοντά στον θεατή. Σκεφτόμαστε θέματα που δεν έχουν φωτογραφίες ή έχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες, όπως στο παρελθόν, ως διαφορετικής εποχής ή πολιτισμού – ακόμα κι όταν αυτό θα μπορούσε να ήταν μόλις πριν από 50 χρόνια».

Μεταξύ αυτών των εικόνων, τις οποίες η Eli μοιράζεται τακτικά στο Twitter, είναι μια από τους Stonewall Rioters, που υπογραμμίζουν τον τρόπο με τον οποίο «πολεμήθηκαν από μια πολυφυλετική ομάδα» με επικεφαλής την Stormé DeLarverie, μια μαύρη λεσβία και drag king.

Ο Eli έχει επίσης δημοσιεύσει εικόνες του παγκόσμιου πρωταθλητή αθλητή Mark Weston, ο οποίος έκανε τη φυλομετάβαση το 1936, και της Christine Jorgensen, που ήταν το πρώτο τρανς άτομο που έγινε ευρέως γνωστό στις ΗΠΑ για χειρουργική επέμβαση επιβεβαίωσης φύλου.

Πώς αντιμετωπίζονταν παλιά οι τρανς;

Μέσω της έρευνάς της, η Eli ανακάλυψε ότι τα τρανς άτομα αντιμετώπιζαν σχετικά «καλή» μεταχείριση τον 19ο και τον 20ο αιώνα – ειδικά σε σύγκριση με το πώς η κοινότητα «δαιμονοποιείται επί του παρόντος ως ένα είδος μεταδοτικής ασθένειας».

«Τα τρανς άτομα αντιμετωπίζονταν, στη χειρότερη, ως μια περιέργεια ή ακόμα και μια ιατρική ανακάλυψη, ενώ αντιμετωπίζονταν γενικώς θετικά», λέει.

Και προσθέτει: «Είναι σαφές ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ένα σημαντικό πρόβλημα στο ρεπορτάζ όσον αφορά την queer και τρανς ιστοριογραφία».

Η Eli επαναλαμβάνει το ρητό ότι «το να βλέπεις είναι να πιστεύεις», και οι τρανς ιστορικοί όπως ο Jules Gill-Peterson υπενθυμίζει συνεχώς στο κοινό ότι «οι τρανς άνθρωποι ήταν πάντα εδώ». Αλλά στην οπτική κουλτούρα, λέει, δεν αρκεί απλώς να «επαναλαμβάνουμε αυτά τα ρητά, αλλά πρέπει επίσης να το δείξουμε».