«Πώς σας φαινόμαστε»; «Ιδιοι»!

Από το 1990, από όταν πήρα το πτυχίο μου, είχα να διαβώ το κατώφλι της Νομικής Σχολής. Περνούσα πολύ συχνά απέξω και τη χάιδευα με το βλέμμα, έχω γλυκές αναμνήσεις από τα αμφιθέατρα, κυρίως δε από τα πέριξ. «Εδώ» έλεγα τις προάλλες στην κόρη μου «ήταν το «Σόλωνος και Μασσαλίας». Πουλούσε σάντουιτς, καφέδες, σαλάτες, στο ημιυπόγειο είχε κι ένα μαγαζάκι με χαρτικά, με την κοπέλα που το δούλευε είχαμε ένα πολύ σύντομο, πολύ ρομαντικό ειδύλλιο… Στο παραδίπλα ισόγειο ήταν τα μπλιμπλίκια του Ηλία του Ρωχάμη. «Μπλιμπλίκια» λέγαμε τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που τότε δεν μπορούσες να τα παίξεις σπίτι σου – δεν είχαν βγει τα οικιακά κομπιούτερ. Mεροκάματο κάναμε πάνω από τη «Miss Pacman» και το «Tetris», κυρίως δε πάνω από τα φλίπερ, με το τσιγάρο στα χείλη, χορεύοντας μπλουζ με το μηχάνημα, βρίζοντας το όποτε τιλτάριζε και μας έτρωγε το δεκάρικο…».

Μέσα στη Νομική όμως τι δουλειά είχα πλέον;

Με κάλεσαν προχθές να παρακολουθήσω ένα πρωτάθλημα ρητορικής που διοργανώνεται από τους φοιτητές, χωρίς κομματική σφραγίδα ούτε καθηγητική καθοδήγηση. Κάπως τρακαρισμένος μπήκα στο κτίριο από την οδό Σίνα. Ανέβηκα στον τρίτο, χάζεψα τις αφίσες που παραδόξως δεν ήταν σκισμένες ούτε καν μουτζουρωμένες, με εντυπωσίασε που τα καινούργια αμφιθέατρα δεν έχουν ονόματα αλλά αριθμούς – άκου αριθμούς! – η παράδοση επέβαλλε να τιμώνται επιφανείς καθηγητές, η αίθουσα Σβώλου, η Σαριπόλων… Κάθισα πίσω – πίσω και παρακολούθησα τους αγορητές να ξεδιπλώνουν τα επιχειρήματά τους. Να γυμνάζονται στο να υποστηρίζουν κι απόψεις ακόμα που δεν τις ασπάζονται, πανάρχαια η δικανική τέχνη, από τον καιρό του Λυσία…

Με το πέρας του διαγωνισμού, ένα τσούρμο κατευθύνθηκε σε γειτονική μπιραρία. «Θα έρθετε μαζί μας;». Θεώρησα την πρόσκληση μεγάλο κοπλιμέντο. «Πώς σας φαινόμαστε;» μου τσούγκρισε ένας τριτοετής το ποτήρι. «Ιδιοι»! «Ιδιοι με ποιους»; «Με εμάς, τους ηλικιακά γονείς σας. Αλλά και με τους παππούδες σας. Και με τους προπαππούδες σας ακόμα. Διαβάστε την «Αργώ» του Θεοτοκά, το εμβληματικό νεανικό μυθιστόρημα. Μα και τις «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη» του Σεφέρη. Θα βρείτε τους εαυτούς σας με άλλα ρούχα…».

Κάθε γενιά ομνύει στη μοναδικότητά της. Πιστεύει παθιασμένα πως κομίζει γλαύκαν εις Αθήνας. Οτι είναι πρωτοποριακή και ρηξικέλευθη, προορισμένη να ανατρέψει – να μεταμορφώσει έστω – ό,τι αντικρίζει γύρω της. Οι παλαιότεροι ενισχύουν αυτή την πεποίθηση κοιτάζοντας τους νέους καχύποπτα. Αποφαινόμενοι ότι η καινούργια μουσική είναι άθλια – «ραπ, τραπ, χιπχόπ – μα τι αηδίες! – οποία κοπρολαλία»! Κατηγορώντας τους πως σπαταλούν τον χρόνο τους κολλημένοι στις οθόνες, παραδομένοι στη ρηχότητα… «Εμείς είχαμε ιδανικά, αισθητική… Ανατριχιάζαμε με Χατζιδάκι, διαβάζαμε Αναγνωστάκη και Καρούζο, βλέπαμε Ταρκόφσκι, όχι σειρές στο Νέτφλιξ»!

Μπούρδες.

Οι ίδιες ανέκαθεν προσωπικότητες. Οι ονειροπόλοι που ριγούν με στίχους – τότε τους χάραζαν με σουγιαδάκι στα έδρανα, σήμερα τους μοιράζονται στο ίνμποξ. Οι επαναστάτες με το φραγγέλιο, που αργά ή γρήγορα θα σπάσουν ηρωικά τα μούτρα τους, αν δεν λυγίσουν σαν τα στάχυα. Οι υπερφιλόδοξοι, που στο τέταρτο ποτό ξεχνάνε το τροπάριο υπέρ σοσιαλισμού ή φιλελευθερισμού και σου ομολογούν πως νιώθουν πρωθυπουργοί εν αναμονή. Οι μοιραίες και οι μοιραίοι. Οι αλεπουδίτσες και τα τσακαλάκια. Οι χαμαιλέοντες. Κι εκείνοι με την ξύλινη γλώσσα, με τα αποστηθισμένα τσιτάτα, που άμα τους διακόψεις, αποσυντονίζονται…

Εκατό χρόνια πριν, υπήρχαν ακόμα δημοτικιστές – «μαλλιαροί» – και γλωσσαμύντορες. Τους διαδέχθηκαν κομμουνιστές και εθνικόφρονες. Στον καιρό μου, οι αριστερές συσπειρώσεις πλακώνονταν στο ξύλο με τα «κνατ», όπως χλευαστικά αποκαλούσαν τους πανσπουδαστικάριους. Τώρα έχουμε φασαίους, χιπστεράδες, την «Ανταρσύα» και την αναρχία. Ρευστόφυλους και κάγκουρες.

Ολα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν; Προφανώς. Αφού πάντα, περασμένα μεσάνυχτα, σε ένα αφώτιστο στενό, δυο στόματα θα σμίγουν. Δυο χέρια θα γλιστρούν κάτω απ’τα ρούχα. Ενα κορίτσι θα βγάζει το σουτιέν του, θα το βάζει στην πίσω τσέπη του μπλουτζίν. Ετσι θα έρχεται η άνοιξη.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ

Headlines