Ενα από τα πρώτα μέτρα του πρώτου μνημονίου ήταν η έκτακτη αναδρομική φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων. Το μέτρο απέδωσε τότε. Πάνω από 1,2 δισ. ευρώ μπήκαν στα δημόσια ταμεία. Αυτό έγινε γιατί ήταν αναδρομικό. Το όφελος υπήρξε μόνο για μια φορά. Είχαν ήδη ανακοινώσει την κερδοφορία τους οι επιχειρήσεις και η έκτακτη φορολόγηση χτύπησε κατευθείαν στην τσέπη των μετόχων τους. Το μέτρο συνέχισε να ισχύει μαζί με τους πολύ υψηλούς συντελεστές φορολόγησης των εταιρικών κερδών. Αλλά τα έσοδα του κράτους μειώθηκαν ραγδαία. Απλά γιατί οι επιχειρήσεις περιόρισαν την κερδοφορία τους για αντικειμενικούς λόγους (ύφεση), αλλά και γιατί μπορούσαν να το κάνουν. Ειδικά αν αυτές οι επιχειρήσεις είναι μικρές, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, και έχουν έναν (ή μια οικογένεια) βασικό μέτοχο ως ιδιοκτήτη.

Το θέμα της φορολόγησης των επιχειρήσεων και κυρίως το θέμα της φορολόγησης των μερισμάτων ήρθε ξανά στο προσκήνιο, όχι μόνο από πολιτικούς χώρους όπως αυτός του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συζητείται ως μέσο φορολογικής δικαιοσύνης και σε άλλους κεντρώους χώρους. Δεν μπορεί, λένε, για 30.000 ευρώ εισόδημα η φορολόγηση της εργασίας να είναι 5 και 6 φορές υψηλότερη από τη φορολόγηση των εσόδων από μια επιχειρηματική δραστηριότητα (μερίσματα).

Εχει βάση αυτή η συζήτηση αύξησης του φόρου μερισμάτων. Θα είχε όμως περισσότερο αν συνοδεύονταν και από άλλες αλλαγές. Για παράδειγμα την ξεχασμένη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη δέσμευση μείωσης του φόρου των επιχειρήσεων στο 20% (έχει μειωθεί στο 22%). Ισως θα έλεγα και πιο κάτω ώστε να μπορούμε να ανταγωνιστούμε τον βαλκανικό περίγυρο. Θα είχε επίσης εάν διαμορφώνονταν ένα πιο διάφανο και απλό φορολογικό σύστημα με ενιαίους φορολογικούς συντελεστές για όλους (flat tax). Με τον ίδιο συντελεστή να φορολογούνται όλα τα εισοδήματα. Θα προϋπόθετε όμως ότι η φορολογική διοίκηση είχε φροντίσει να περιορίσει τις εστίες φοροδιαφυγής και αδήλωτων εισοδημάτων όπως για παράδειγμα στους ελεύθερους επαγγελματίες, που το επίσημο κράτος επιμένει να δέχεται ότι ζουν οικογένειες ολόκληρες με εισοδήματα κάτω των 10.000 ευρώ. Ολα αυτά επαναλαμβάνω αν θέλουμε φορολογική δικαιοσύνη.

Αν απλά θέλουμε δικαιοσύνη και θέλουμε πραγματικά να «πονέσουν» οι επιχειρήσεις και κυρίως οι επιχειρηματίες μπορούμε να βρούμε και άλλους τρόπους κοινωνικών μεταβιβάσεων. Και για αυτό δεν ακούγονται πολλά στον δημόσιο διάλογο. Μπορούμε για παράδειγμα να επαναφέρουμε τις τριετίες στα μισθολογικά των υπαλλήλων των επιχειρήσεων. Οι πολιτικοί μας μιλάνε με περίσσια άνεση για τον κατώτατο μισθό. Αλλά αυτό ως μέτρο επιβάρυνσης αφορά τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Θέλουμε να μιλήσουμε για επιβάρυνση των μεγάλων επιχειρήσεων; Αναβιώστε τις τριετίες. Η προϋπόθεση της μείωσης της ανεργίας κάτω από το 10% που είχε τεθεί ατύπως κάποια στιγμή των μνημονίων πλέον πλησιάζει να επιτευχθεί. Απέχουμε μόλις 40.000 λιγότερους ανέργους και πετύχαμε να σπάσουμε τον πήχη του 10%. Πεδίο δόξης λαμπρό για τους πολιτικούς που ανησυχούν, να προτείνουν ευθέως την αναβίωση των μισθών βάσει της προϋπηρεσίας του καθενός.

Και μάλιστα αν θέλουμε να είμαστε large, ας το κάνουμε με αναδρομική ισχύ από τη στιγμή του παγώματος το 2012 και μετά, ώστε να μη χάσει μια ολόκληρη γενιά μια 11ετία προϋπηρεσίας και εργασιακής εξέλιξης. Γενικώς η αίσθηση ότι έχουμε αφήσει πίσω τα οικονομικά μας προβλήματα, είναι ωραία. Φτάνει να έχει σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί από ιδέες άλλο τίποτα…

Headlines