Οταν το Σάββατο 1 Απριλίου ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Μιθριδάτη με τον ΣΥΡΙΖΑ, στον νότιο τομέα της Αθήνας, ήταν πολλοί αυτοί που πίστεψαν ότι επρόκειτο για πρωταπριλιάτικη φάρσα. Ο δημόσιος λόγος, έτσι όπως έχει καταγραφεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και η καλλιτεχνική ταυτότητα του ιδρυτικού μέλος των πάλαι ποτέ Ημισκούμπριων είναι οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, κόντρα στα πρότυπα της πολιτικής ορθότητας που, επισήμως, στους τίτλους που λέμε, υπερασπίζεται – ξεπερνώντας ενίοτε και το όριο με τη γραφικότητα – το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπως κόντρα στο by the book του politically correct είναι και το πνεύμα της χιπ χοπ ταυτότητας του Μιθριδάτη.

Βέβαια, σχετικές φήμες κυκλοφορούσαν εδώ και πολλούς μήνες. Τον περασμένο Οκτώβριο, μάλιστα, σε συνέντευξή του στο OLAFAQ, σχολιάζοντας δημοσίευμα της εφημερίδας «Παραπολιτικά» που έλεγε περί συμμετοχής του στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα στον νότιο τομέα της πρωτεύουσας, είχε πει: «Διαψεύδω όλες τις φήμες και τα δημοσιεύματα […] Αν ποτέ αποφασίσω να κατέβω στην πολιτική θα το ανακοινώσω εγώ ο ίδιος. Δεν χρειάζομαι μεσάζοντες. Ποτέ μου δεν χρειάστηκα…». Τελικά, την υποψηφιότητα ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας με την κλασική φωτογραφία στο γραφείο του προέδρου και την κλασική χειραψία μπροστά από τους δύο ταύρους του πίνακα του Κωστή Γεωργίου.

Παρόλο που το «εξωτικόν» του «Μιθριδάτης» παραπέμπει σε ψευδώνυμο, πρόκειται για το πραγματικό του όνομα. Ο Μιθριδάτης Χατζηχατζόγλου γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα και είναι γιος των ηθοποιών Κώστα Χατζόγλου και Ανθής Γούναρη. Από παιδί, έδειξε να έχει κλίση και ταλέντο στη ζωγραφική. Από την εφηβεία του μάλιστα έκανε σκίτσα για εφημερίδες και περιοδικά. Τελειώνοντας το σχολείο, πήγε στη Σχολή Καλών Τεχνών (πέρασε μάλιστα μέσα στους δέκα πρώτους) αλλά, εν τω μεταξύ, είχε αρχίσει να τον κερδίζει η μουσική και το χιπ χοπ. Τα ψιλοπαράτησε και τα ξανάπιασε το 2017, ενώ δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε την πτυχιακή του εργασία και αρίστευσε.

Η μουσική άρχισε να του προκαλεί το ενδιαφέρον προς τα τέλη της δεκαετίας του 1980, γύρω στα δεκατέσσερα χρόνια του. Ηταν η εποχή που η δορυφορική τηλεόραση έδινε τη δυνατότητα και στους έλληνες πιτσιρικάδες να έρθουν σε επαφή, κυρίως μέσω του MTV, με ό,τι κυριαρχούσε στις διεθνείς μουσικές σκηνές. Παράλληλα, η ελληνική μουσική βιομηχανία προσπαθούσε να βρει καινούργιους ήχους, η «επέλαση» των τραγουδοποιών είχε ήδη ξεκινήσει, γενικώς επικρατούσε η αμηχανία της μετάβασης που έβγαζε κάποιες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις αλλά και πολλά «πυροτεχνήματα». Πάντως ήταν μια καλή εποχή για να ψαχτεί μουσικά ένα νέο παιδί όπως ήταν τότε ο Μιθριδάτης. Η αναζήτηση τον οδήγησε στη χιπ χοπ, σχεδόν ως μονόδρομος όπως έχει πει ο ίδιος. Και στις τελευταίες τάξεις του σχολείου φορτωνόταν στους συμμαθητές του για να φτιάξουν συγκρότημα. Ηταν τα χρόνια που κάθε τάξη του Λυκείου στα σχολεία της χώρας είχε τη δική της μπάντα. Και τα γκαράζ νοικιάζονταν ως «προβάδικα».

Το πρώτο γκρουπ

Εκείνο το πρώτο σχολικό γκρουπ του Μιθριδάτη λεγόταν Tar Ν Feathers και, όπως τα περισσότερα σχολικά γκρουπ, δεν φτούρησε. Το κλικ έγινε όταν, αφού τέλειωσε το Λύκειο, ξεκίνησε να δουλεύει σε έναν αθηναϊκό «ναό» της εποχής, το δισκοπωλείο Metropolis. Τότε γνώρισε τον Δημήτρη Μεντζέλο και τον Πρύτανη. Το συγκρότημα που έφτιαξαν, αρχικά λεγόταν Αδιάφθοροι. Αρχισαν να κάνουν demo τα οποία όμως οι ίδιοι έβρισκαν αδιάφορα. Ο στίχος των τραγουδιών τους τούς φαινόταν πολύ συμβατικός. Και έτσι, το γύρισαν στα Ημισκούμπρια, όνομα που διάλεξαν επειδή «το σκουμπρί ελίσσεται». Στην πραγματικότητα ήταν ένα δεύτερο γκρουπ που είχαν κάνει για πάρτη τους και ηχογραφούσαν τραγούδια μόνο γι’ αυτούς. Φαίνεται όμως ότι το 1996 οι συνθήκες – αχαρτογράφητες ακόμη από την επίσημη και κραταιά τότε δισκογραφία – ήταν τέτοιες που το «μόνο γι’ αυτούς» αποκτούσε κοινό. Ηταν σαν τα Ημισκούμπρια να βρέθηκαν στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή. Και κάπως έτσι «έσκασε» αυτό που, αργότερα, εξελίχθηκε σε δισκογραφικό φαινόμενο για τα δεδομένα της αγοράς μας. Και μάλιστα χωρίς να «παίζονται» τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο.

Τα Ημισκούμπρια, ως γκρουπ, κι ο Μιθριδάτης αυτόνομα είχαν συνεχή παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Με δισκογραφικές και συναυλιακές επιτυχίες, με συνεργασίες (για παράδειγμα, η διασκευή του «Στην ντισκοτέκ» με την Ελπίδα) με συμμετοχές, με επιχειρηματικά πρότζεκτ. Και βέβαια, με έντονο διαδικτυακό αποτύπωμα, κυρίως ο, νυν, υποψήφιος βουλευτής. Ο λόγος του; Ο αναμενόμενος από τον «πάπα» της χιπ χοπ. Επιθετικός, ακραίος, υβριστικός, ανατροφοδοτείται από την περιρρέουσα τοξικότητα, εξού και το γκελ του «Για να μην τα χρωστάω». Πολλά από τα προσωπικά ποσταρίσματα του Μιθριδάτη είναι στερεοτυπικά σεξιστικά ως προς την εκφορά τους. Σημαίνει, απαραίτητα, ότι είναι σεξιστής; Μπορεί και όχι. Τι σημασία όμως έχει στην εποχή που το «ωραία μου κυρία» καταγγέλλεται από «βουλεύτριες» ως σεξισμός; Απλώς, φαίνεται ότι ο σεξισμός, ως «πολιτικό εργαλείο», ισχύει μόνο όταν ανιχνεύεται στους «απέναντι».

Ως προς την υποψηφιότητά του, ο ίδιος ο Μιθριδάτης δεν έχει να δικαιολογηθεί για κάτι. «Γιατί όχι;» έστω και αν η προσχώρησή του σε ένα συστημικό κόμμα είναι κόντρα σε προηγούμενες δηλώσεις του. Ο πρώτος θα είναι που είπε – ξείπε; Το θέμα είναι το «Γιατί ναι;» του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν εφαρμόζεται εδώ ο μιθριδατισμός. Οτι, δηλαδή, οι μικρές δόσεις σε εξοικειώνουν σιγά σιγά με την τοξικότητα.

Headlines