Προεκλογικές παθογένειες

Κάποτε, αργά ή γρήγορα ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού μας κόσμου πρέπει ν’ απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση ότι το Εκλογικό Σώμα εύκολα παγιδεύεται στο πεδίο με τα διασταυρωμένα πυρά των αντίπαλων εκπροσώπων της πολιτικής ηγεσίας, αναφορικά με το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου. Το ίδιο και το Εκλογικό Σώμα, σε μεγάλο ποσοστό, είναι γεγονός ότι θα προτιμούσε μία πιο αυξημένη σοβαρότητα από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, στους λαγούς με τα πετραχείλια, που υπόσχονται οι υποψήφιοι των εκλογικών αναμετρήσεων.

Κάπως έτσι ανδρώθηκαν γενεές δεκατέσσερις νεοελλήνων από την εποχή της Παλιγγενεσίας μέχρι σήμερα. Με φρούδες ελπίδες, με υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα, με καβγάδες στα βενιζελικά και βασιλικά καφενεία, και αργότερα στα ίδια καφενεία με το γαλάζιο και πράσινο χρώμα. Κάπως έτσι, αλλά με άλλους ελάχιστα πειστικούς τρόπους συμπεριφοράς εξελίσσεται και η φετινή εκλογική αναμέτρηση. Το ίδιο «ξαναζεσταμένο πιάτο», της βολικής προπαγάνδας με στόχο-μη φανερό βέβαια- όχι τόσο την ευημερία του λαού, όσο την οικονομική πλούσια αμοιβή της ίδιας της πολιτικής ηγεσίας. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει καταβάλλεται η απλόχερη και σίγουρη αμοιβή των πολιτικών. Πότε άλλοτε οι ίδιοι οι πολιτικοί έζησαν αυτή τη σιγουριά, σε μία αγορά εργασίας, με αναίτιες απολύσεις και υποβαθμίσεις, σε μία κοινωνία χωρίς συλλογικές συμβάσεις εργασίας; Με το ζεστό-ζεστό χρήμα του κρατικού προϋπολογισμού που εισπράττεται από την αλύπητη φορολογία του λαού. Τι κρίμα ο αξιοκρατικά έντιμος αγώνας για την κατάκτηση του βουλευτικού ή άλλου ισάξιου αξιώματος να διεκδικείται ορισμένες φορές από οπορτουνιστικά και στοιχεία άγνωστα στον επαγγελματικό και κοινωνικό στίβο.

Οι θετικές πλευρές της απλής αναλογικής

Αυτή ακριβώς η σιγουριά της μονιμότητας αντί ν’ αυξήσει το συναίσθημα της ευθύνης και της εντιμότητας, σε πολλά άτομα του Δημοσίου με ρευστή συνείδηση, οδήγησε στην άλλοτε αδιάφορη και στην άλλοτε τυραννική συμπεριφορά τους απέναντι σε πλατειές μάζες έντιμων και φυσικά μη προνομιούχων πολιτών, χωρίς «μπάρμπα στην Κορώνη»…

Μέσα σ’ αυτή την προεκλογική ατμόσφαιρα, οι δημοσκοπήσεις, αιφνιδιάζουν πολλούς ανυποψίαστους πολίτες, ανεβάζοντας τον δείκτη των αναποφάσιστων ψηφοφόρων.

Σ’ αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα της σύγχυσης και της αβεβαιότητας κυριαρχούν δύο τάσεις: της αποχής από την εκλογική αναμέτρηση, εν ονόματι ενός πληγωμένου αυτοσεβασμού, από την υπεροψία των υπέρμαχων της μονοκομματικής απολυταρχίας. Όπως επίσης και της νομοθετημένης διεξόδου από αυτή την υπερφίαλη αυτοδυναμία, με την απλή αναλογική.

Υπάρχουν αδιαμφισβήτητα παραδείγματα ομαλής, ομαλότατης πορείας στο πολιτικό γίγνεσθαι αρκετών κρατών ιδίως στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, με προεξάρχουσα τη Δανία, όπου το απλό αναλογικό σύστημα επί ένα και πλέον αιώνα ανέδειξε κυβερνήσεις ευρείας συνεργασίας. Αυτές οι κυβερνήσεις, μολονότι δεν εξασφάλιζαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία εν τούτοις ασκούσαν αδιατάρακτα την ομαλή διακυβέρνηση της Δανίας.

Και για να κλείσει η παρένθεση της Δανίας διευκρινίζεται, ότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί μόνον 4 φορές προέκυψαν κυβερνήσεις πλειοψηφίας. Για τον λόγο αυτό, η κάθε κυβέρνηση για να περάσει οποιαδήποτε νομοθεσία προσέφευγε όχι μόνο σε κόμματα του κυβερνητικού χώρου αλλά και σε κόμματα της αντιπολίτευσης. Όλα αυτά δεν εμπόδισαν τη Δανία να αναδείξει μόνον 5 πρωθυπουργούς από το 1982 έως σήμερα. (Πηγή Πληροφοριών από τον Παν. Αποστολόπουλο Πέρρο διδάκτορα του ΕΚΠΑ).

Ο «τουπές» της αυτοδυναμίας ακόμη και με την απλή αναλογική

Συχνά προκαλείται σύγχυση, όταν αλληλογρονθοκοπούνται οι ακραίες θέσεις της απολυταρχικής αυτοδυναμίας με την πολυκομματική ασυνεννοησία. Συνηθέστατο αυτό το φαινόμενο στην Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει η μικρή «έξοδος κινδύνου» με την προσφυγή σε προσωπικότητες αδιαμφισβήτητου κύρους όπως οι διοικητές των Εθνικών Τραπεζών, ή ανώτατοι δικαστικοί κ.α.

Όμως, ανεξάρτητα από τον δυσδιάβατο Δαίδαλο της ασυνεννοησίας ο πιο σίγουρος οδηγός προς τη διέξοδο θα ήταν η Καλή Πίστη και ο σεβασμός προς μία κοινωνία που καταταλαιπωρείται από τους πολιτικάντικους πειραματισμούς «στου κασίδι το κεφάλι» σύμφωνα με την Κολοκοτρωνέικη θυμοσοφία.

Ένα πρόχειρο αλλά και ασφαλές συμπέρασμα για την απεμπλοκή από τα δίχτυα της μικρονοϊκής αυτοπαγίδευσης θα ήταν η ανάγκη προσφυγής στην αυτοσυγκράτηση και τη σοβαρότητα. Όχι μόνο στο χώρο των αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων, αλλά και σε ορισμένα αχαλίνωτα ΜΜΕ.