Την προηγούμενη εβδομάδα, βρέθηκα και εγώ σε ένα τραπέζι στο Pharaoh, ενός από τα πιο πολυσυζητημένα εστιατόρια στην Αθήνα. Δεν ήμουν στη μακρά λίστα αναμονής, αλλά κάπως μετά από κάποιες ακυρώσεις συμπεριλήφθηκα σε μια παρέα που κατέβηκε από τα Βόρεια Προάστια στο «σκοτεινό» κέντρο, μερικοί από αυτούς ίσως και για πρώτη φορά. Είπα να αδράξω την ευκαιρία.

Ήμουν προετοιμασμένη για το σκοτεινό του πράγματος, στην οδό Σολωμού, μερικά βήματα από την πλατεία Βάθης, στο δύσκολο κέντρο της Αθήνας. Αυτό το κέντρο που συζητάμε ξανά και ξανά, πώς έχει χαρακτήρα, θα φτιάξει, θα αναβαθμιστεί, θα «καθαρίσει» και άλλα πολλά. Αυτό που μυρίζει κατουρλιό σε κάθε γωνιά. Είχαμε να μυρίσουμε τέτοια αρώματα από την εποχή του Guru. Άλλωστε είναι και αυτό κομμάτι της εμπειρίας.

Η συνταγή άλλωστε πιάνει. Την έχουμε δει και σε άλλες μητροπόλεις. Απλό σπιτικό ντόπιο φαγητό, προσιτές (περίπου) τιμές, πολυεθνικός χαρακτήρας, γκαρσόνια με πολλά ταλέντα και προχωρημένο στυλ, που το πρωί είναι ηθοποιοί, μουσικοί κλπ. πολύ ψαγμένος DJ ο οποίος παίζει μόνο μουσική βινύλιο, ένας σεφ και τρεις experts χρηματοδότες, λίγο μυστήριο, και μια πολύ κακόφημη περιοχή. Μια gourmet έκρηξη στο υποβαθμισμένο κέντρο της Αθήνας.

Θυμάμαι ακόμη το διαμέρισμα μιας μακρινής θείας, εδώ παραδίπλα, στην 3ης Σεπτεμβρίου. Αυτή η περιοχή υπήρξε από τις πιο αριστοκρατικές συνοικίες της Αθήνας. Αρκετά χρόνια μετά, ενώ περπατούσε, δύο Πακιστανοί της τράβηξαν τη χρυσή αλυσίδα από το λαιμό. Η θεία έφυγε, το διαμέρισμα νοικιάστηκε, η γειτονιά άλλαξε. Οι Πακιστανοί, οι Αφρικανοί και οι άλλοι εγκλιματίστηκαν. Κάποιοι έγιναν νοικοκυραίοι, άλλοι εξελίχθηκαν ακόμη και σε «εν δυνάμει» τρομοκράτες. Σήμερα δύο δρόμους παρακάτω, μέρα μεσημέρι, ημιλιπόθυμα κορίτσια χωρίς δόντια, εκδίδονται για δέκα ευρώ. Αυτά περί αριστοκρατίας.

Πίσω στο Pharaoh, που δεν είναι πια και τόσο καινούργιο, ξεκινάει άλλο ένα βράδυ «μάχης». Δε υπάρχει τραπέζι ούτε σε τρεις μήνες από τώρα. Άνοιξε εν μέσω Χριστουγέννων και είναι το πρώτο εστιατόριο του επιτυχημένου σεφ Μανώλη Παπουτσάκη στην Αθήνα, που όπως διαβάζω, έχει ήδη δύο εστιατόρια στη συμπρωτεύουσα.

Μαζί του στο Pharaoh, «o κοσμογυρισμένος δημοσιογράφος και travel editor του περιοδικού Blue της Aegean, Φώτης Βαλλάτοs, με τον παθιασμένο άνθρωπο του κρασιού Perry Παναγιωτακόπουλο και με τον παγκοσμίου κλάσης βαρύτονο, Δημήτρη Πλατανιά» oι οποίο ένωσαν τις δυνάμεις τους «για να ρίξουν κόκκινο στις αθηναϊκές μας νύχτες με ένα στέκι που θα συζητηθεί πολύ». Φαντάζομαι πως όλοι τους έχουν μαγειρέψει και ένα γιουβετσάκι στο φούρνο.

Αλλά ας αφήσουμε τις κακίες. Είχα ακούσει για τη βελούδινη κουρτίνα, τα ντολμαδάκια της γιαγιάς, τις γάστρες και τα γαρδουμπάκια, (μου είχαν λείψει και λίγο από τότε που τα έφτιαχνε η δική μου γιαγιά), τα χόρτα στη θράκα, (αριστούργημα πράγματι) αλλά δεν είχα ακούσει για τις δέκα πληγές του Φαραώ που «πλήττουν» το εστιατόριο. Όχι δεν είναι ακρίδες, ούτε ξηρασίες, ούτε βιβλικές συμφορές. Είναι μια σειρά από μικρές γαστρονομικές και μη πληγές. Μα θα μου πείτε, ένα τέτοιο εστιατόριο αναβαθμίζει την περιοχή, είναι ευχάριστο, φέρνει τα Βόρεια Προάστια στο κέντρο.

Ναι με κάποιον τρόπο το κάνει, και το φαγητό είναι καλό. Τα γκαρσόνια είναι ευδιάθετα, με χαμόγελο και χιούμορ, και ακόμη και αν αργούν, (πολύ), γιατί γίνεται χαμός τους το συγχωρείς. Η μουσική είναι καταπληκτική. Η ατμόσφαιρα χαλαρή. Αν θα αναβαθμιστεί η περιοχή λόγω του εστιατορίου, δεν το γνωρίζω. Στις γύρω πολυκατοικίες τα Airbnb πληθαίνουν και τα hip εστιατόρια επεκτείνουν τους ορίζοντες τους αριστερά της Πλατείας Ομονοίας.

Προς το παρόν το Pharaoh στέκεται μόνο του στη οδό Σολωμού. Όταν φτάνεις το διακρίνεις από τον κόσμο που καπνίζει μπροστά από το μαγαζί, στο πεζοδρόμιο. Είναι φορές που απέναντι στο πεζοδρόμιο βλέπεις ακόμη και bodyguard να φυλάσσουν τα 4Χ4 που έχουν καβαλήσει τα πεζοδρόμια. Παραδίπλα δύο αλλοδαποί νεαροί που ήρθαν από μακριά κοιτάζουν με περιέργεια τα αυτοκίνητα, το εστιατόριο.  Εκείνοι έχουν να αντιμετωπίσουν τις δικές τους πληγές. Τις πραγματικές πληγές του Φαραώ.

Οι Δέκα Πληγές (με λίγο χιούμορ)

Αν έχεις αυτοκίνητο τζιπ, ή Tesla ή γενικά από σακαράκα και πάνω μην έρθεις με αυτοκίνητο, πάρε ένα ταξί, ή το μετρό.

Αν είχες ελπίδα να δεις από κοντά τον Παπουτσάκη, τον Βαλλάτο, ή έστω τον Πλατανιά, μην έρθεις εδώ. Πήγαινε καλύτερα στην Θεσσαλονίκη, ή στην όπερα.

Αν θέλεις να πιείς νερό από τη βρύση, και για οικολογικό σκοπό, φέρε καλύτερα ένα παγούρι από το σπίτι. Θα σου φέρουν εμφιαλωμένο ούτως ή άλλως αφού έχεις γανιάσει.

Αν δεν έχεις τρεις με τέσσερις ώρες για να φας, καλύτερα πήγαινε στη Ράτκα.

Mην αφήσεις ποτέ να σου προτείνουν κρασί, ακόμη και αν σου λένε πως είναι από τα βάθη της Αβησσυνίας, κοστίζει από 40 ευρώ και πάνω. Όχι δεν τρως με 35 ευρώ εκτός αν πιείς το νερό νεράκι.

Αν δεν θέλεις να κάνεις ψυχοθεραπεία παρέα με εκείνους που πήγαινες στην Μύκονο όταν είχε ακόμη ελεύθερο κάμπινγκ στην παραλία, καλύτερα επέλεξε ένα τραπέζι στον επάνω όροφο, αν υπάρχει.

Μη ρωτήσεις τι είναι η γαρδούμπα, δεν ξέρει κανείς.

Αν θέλεις γαλακτομπούρεκο κλείσε και αυτό με το τραπέζι, τρεις μήνες πριν.

Κράτα σημειώσεις με το τι παρήγγειλες, θα σου ζητήσουν τον λογαριασμό τα γκαρσόνια στο τέλος.

Αν θέλεις να καπνίσεις κρατήσου, θα βγεις με τσιγάρο και θα μπεις με κάτι άλλο.

Headlines