Ο άνθρωπος που «περπάτησε τον κόσμο», σε 7 χρόνια, αναζητώντας το νόημα της ζωής

Ως μικρό αγόρι, κατέβαινε τη νύχτα τις σκάλες για να ελέγξει αν οι γονείς του ήταν ακόμα ζωντανοί. Στην ηλικία των 11 ετών, ξάπλωνε στο κρεβάτι προσπαθώντας να προσομοιώσει τον θάνατο ώστε να προετοιμαστεί για αυτόν. «Έχασα την αίσθηση του σώματός μου» λέει, «και κάλυπτα τα αυτιά μου και έκλεινα τα μάτια μου, ώστε να μην μπορώ να δω και να ακούσω, και προσπαθούσα να φανταστώ πώς είναι ο θάνατος. Αλλά μετά δεν μπορείς γιατί σκέφτεσαι. Και δεν υπάρχει σκέψη στον θάνατο»

Τότε, το 2006, η ζωή του ανατράπηκε. Ο Turcich θυμάται κάθε λεπτομέρεια. Βρισκόταν σε ένα αυτοκίνητο με τρεις φίλους – τον Nick, τον Kevin και τον Fitz. Ο Κέβιν οδηγούσε το καμπριολέ του πατέρα του. Εκείνη την εποχή, τα αγόρια συνήθιζαν να κάνουν παρέα με μια ομάδα κοριτσιών που ήταν στην τάξη από κάτω στο σχολείο στο Haddon Township του Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν η Σάνον που έβγαινε με τον Kevin, η Ann Marie, η Amanda και η Jess. Είχαν μεγαλώσει μαζί, ήταν φίλοι από επτά ή οκτώ χρονών και ήταν τόσο κοντά όσο κοντά μπορεί να είναι κανείς.

Το ραδιόφωνο έπαιζε δυνατά και τα αγόρια διασκέδαζαν όταν ο Κέβιν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τη Σάνον. Ήταν αναστατωμένος. «Ο Κέβιν φώναξε να χαμηλώσουν τη μουσική και είπε: «Η Αν Μαρί πέθανε». Η δεκαεξάχρονη Ann Marie είχε σκοτωθεί σε ατύχημα με τζετ σκι. Οδήγησαν στο σπίτι της Σάνον. «Καθίσαμε στην μπροστινή αυλή. Ήμασταν ίσως 10 άτομα, ήμασταν σε κύκλο και όλοι έκλαιγαν, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν. Εκείνο το βράδυ ξάπλωσα στο κρεβάτι και θυμάμαι ότι ένιωθα αυτή την ομίχλη. Κράτησε περίπου έξι μήνες».

View this post on Instagram

A post shared by Tom Turcich (@theworldwalk)

Η στιγμή της συνειδητοποίησης

Ο Turcich όχι μόνο είχε πετρώσει από το θάνατο, αλλά ήξερε πλέον ότι μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή. Το πιο δύσκολο απ’ όλα ήταν να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι αυτό είχε συμβεί σε κάποιον σαν την Ann Marie. ««Ήταν εξαιρετικά έξυπνη και εξαιρετικά ευγενική», λέει ο Turcich. «Η Ann Marie ήταν τόσο καλή που με τρέλαινε όταν ήμουν νεότερος, γιατί ποτέ δεν μπορούσες να την κάνεις να πει κάτι κακό. Όταν κάναμε παρέα την έσπρωχνα, προσπαθώντας να την κάνω να πει κάτι που δεν ήταν μεγαλόψυχο».

Ποτέ δεν τα κατάφερε. Ο Turcich όχι μόνο έχασε μια καταπληκτική φίλη, αλλά το ατύχημα τον άφησε να αναρωτιέται για το νόημα της ζωής και ενίσχυσε τον φόβο του για τον θάνατο. Εν ολίγοις, πέρασε την απόλυτη εφηβική υπαρξιακή κρίση. «Σκέφτηκα: αν η Ann Marie μπορεί να πεθάνει, η οποία είναι σίγουρα καλύτερη μαθήτρια και καλύτερος άνθρωπος από μένα, τότε σίγουρα μπορώ να πεθάνω κι εγώ την ίδια στιγμή».

Είχε κολλήσει για μια απάντηση. Τότε, μια μέρα στο κολέγιο, οι φοιτητές παρακολούθησαν την ταινία Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών, την ταινία για έναν καθηγητή ονόματι Τζον Κίτινγκ, τον οποίο υποδύεται ο Ρόμπν Γουίλιαμς, ο οποίος εμπνέει τους μαθητές του μέσω της αγάπης του για τη λογοτεχνία. Όπως ο σημαδιακός λόγος της ταινίας για την αξιοποίηση της ημέρας – carpe diem – και τη ζωή σε μια εξαιρετική ζωή είχε τεράστιο αντίκτυπο στους μαθητές της ταινίας, έτσι είχε και στον Turcich.

Του έκανε εντύπωση ότι μπορούσε να διαμορφώσει το μέλλον του αντί να το αφήσει απλώς να του συμβεί. Από τότε, έκανε ακριβώς αυτό. Κέρδισε μια θέση στη σχολική ομάδα κολύμβησης, έπαιξε σε ένα μονόπρακτο, επέστρεψε στο τένις και έγινε πρωταθλητής του σχολείου, ενώ φορούσε συνέχεια το μπλε βραχιόλι «AML» που είχε σχεδιάσει το σχολείο του ως φόρο τιμής στην Ann Marie Lynch. Τελικά νίκησε την παθητικότητά του όταν τόλμησε το πρώτο του φιλί, μετά από τρία (νευρικά) ραντεβού με μια κοπέλα που λεγόταν Μπρίτνεϊ.

Photo: YouTube

Ξαφνικά άλλαξε ο κόσμος του

Αυτό το φιλί αποδείχθηκε επιφοίτηση. «Ήταν σαν τη γέννηση του σύμπαντος στο κεφάλι μου», λέει. «Ξαφνικά μπορούσα να δω όλες τις δυνατότητες να επεκτείνονται. Επιτέλους, μου έκανε κλικ: οι πράξεις που κάνεις μπορούν πραγματικά να επηρεάσουν τη ζωή σου». Ο Turcich αποφάσισε ότι θα εκμεταλλευόταν την ημέρα βγαίνοντας από το ασφαλές, φιλικό Haddon Township, με πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκων, και βλέποντας τον κόσμο.

«Είχα 1.000 δολάρια στον τραπεζικό μου λογαριασμό, οπότε έπρεπε να βρω έναν φτηνό τρόπο να ταξιδέψω, και αυτό με οδήγησε στα παιδιά που είχαν περπατήσει σε όλο τον κόσμο». Διάβασε για τον Steve Newman (έναν Αμερικανό που έκανε τον γύρο του κόσμου με τα πόδια σε διάστημα τεσσάρων ετών στα τέλη της δεκαετίας του 1980) και τον Karl Bushby (έναν Βρετανό που ξεκίνησε το 1998 και περπατάει ακόμα και σήμερα). «Φαινόταν να ξέρει όλα όσα ήθελα από τη ζωή», λέει.

Για τα επόμενα οκτώ χρόνια, ο Turcich εργάστηκε αθόρυβα για να το κάνει πραγματικότητα. Αποφοίτησε με πτυχίο ψυχολογίας και φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο Moravian στην Πενσυλβάνια και έβγαζε τα προς το ζην εγκαθιστώντας ηλιακούς συλλέκτες μέχρι τα 25 του χρόνια, οπότε παραιτήθηκε και εργάστηκε ως σερβιτόρος σε εστιατόριο και σε μια ασφαλιστική εταιρεία κάνοντας εισαγωγή δεδομένων.

Όλο αυτό το διάστημα, ο Turcich ήταν απασχολημένος με τις τελικές προετοιμασίες του. Μελετούσε ασταμάτητα χάρτες, υπολογίζοντας τις καλύτερες διαδρομές. Πολλά από αυτά εξαρτιόνταν από πρακτικά ζητήματα, όπως το ποιες χώρες επέμεναν στην έκδοση βίζας. Αποφάσισε να περπατήσει μέχρι την Αργεντινή για το πρώτο σκέλος του ταξιδιού του. Λίγο πριν από την αναχώρησή του γνώρισε έναν ακόμη Τομ, τον Τομ Μαρκέτι, ο οποίος είχε προσαρμόσει ένα παιδικό καροτσάκι για τα ταξίδια του. Το καροτσάκι θα χωρούσε όλα τα απαραίτητα – σκηνή, υπνόσακο, φορητό υπολογιστή, φωτογραφική μηχανή, μπαταρίες, πλαστικό καφάσι με τρόφιμα (εν μέρει για να κρατάει το φαγητό του, εν μέρει για να μονώνει τη μυρωδιά από τα ζώα), μπουκάλια νερού, έξι ζευγάρια κάλτσες, τέσσερα ζευγάρια εσώρουχα, ένα παντελόνι, ένα σορτσάκι, μακρυμάνικο και κοντομάνικο πουκάμισο, μάλλινο πουκάμισο, φούτερ, μπουφάν και αδιάβροχα παπούτσια.

Ο Marchetty, ο οποίος γνώριζε τους πάντες μέσα και έξω από την πόλη, ενθουσιάστηκε με το σχέδιο του Turcich. Κάλεσε συνέντευξη Τύπου για να προωθήσει το ταξίδι, με την ελπίδα να του βρει έναν χορηγό. Ο Philadelphia Inquirer εμφανίστηκε και έγραψε γι’ αυτό. Το άρθρο διάβασε ένας τοπικός επιχειρηματίας, ο Bob Mehmet, ο οποίος επίσης εντυπωσιάστηκε από την ιστορία και προσφέρθηκε να γίνει χορηγός του περιπάτου. «Ήταν λιγότερο από τον κατώτατο μισθό, αλλά δεν χρειαζόμουν πολλά», λέει ο Turcich. «Ήταν υπεραρκετά για να επιβιώσω καθ’ όλη τη διάρκεια του περιπάτου».

Δείτε το βίντεο

Στις 2 Απριλίου 2015, ο Tom Turcich έφυγε από την πόλη Haddon Township

Κατά την αποχαιρετιστήρια πορεία του, ο πατέρας του δεν θα μπορούσε να είναι πιο ενθουσιασμένος. «Ε, κάνε το! Να είσαι προσεκτικός!» λέει. «Αλλά η μητέρα του έκλαιγε για μήνες όταν έφυγε».

Ο Turcich λέει ότι η μητέρα του είχε δίκιο που ανησυχούσε. «Ήξερε πόσο άγουρος ήμουν. Είχα μεγαλώσει σε ένα ειδυλλιακό προάστιο. Ήμουν απλά ένας μαλακός ηλίθιος και λίγο υπερβολικά καλοπροαίρετος».

Ήταν 1,80 μ., αδύνατος και δεν είχε ποτέ χρειαστεί να ανησυχήσει για την ασφάλειά του. Παραδέχεται ότι δεν ήξερε καθόλου πώς να φροντίζει τον εαυτό του: «Νομίζεις ότι είσαι σκληρός, αλλά δεν είσαι. Τώρα είμαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος».

Ο Turcich πέρασε τα δύο πρώτα χρόνια για να φτάσει στην Αργεντινή μέσω Κολομβίας. Στο Όστιν του Τέξας, πήρε ένα σκυλί διάσωσης που είχε εγκαταλειφθεί ως κουτάβι και το ονόμασε Σαβάνα. Έγινε ταυτόχρονα παρέα και ασφάλεια- ο Turcich μπορούσε να κοιμάται ήσυχος τη νύχτα γνωρίζοντας ότι αφουγκραζόταν τους εισβολείς. Έγιναν γρήγοροι φίλοι. Και εξακολουθούν να είναι.

Τι σημαίνει να περπατάς γύρω από τον κόσμο; Σε μια πεζή περιπλάνηση, οι ταξιδιώτες πρέπει να διασχίσουν τον κόσμο και να επιστρέψουν στο σημείο εκκίνησης με τη δική τους δύναμη. Τα Παγκόσμια Ρεκόρ Γκίνες θέτουν ως προϋποθέσεις για έναν περίπλου με τα πόδια τη διάσχιση 18.000 μιλίων (σχεδόν 29.000 χιλιομέτρων) και τη διάσχιση τεσσάρων ηπείρων.

Ο Turcich περπατούσε 21-24 μίλια την ημέρα για περίπου τα μισά από τα επτά χρόνια που έλειπε. Συνολικά, περπάτησε 28.000 μίλια (και η Σαβάνα 25.000 μίλια), ταξίδεψε σε 38 χώρες και διέσχισε όλες τις ηπείρους εκτός από την Αυστραλία, την οποία δεν μπορούσε να κάνει λόγω περιορισμών κλειδώματος. Είναι ο 10ος άνθρωπος που έχει περπατήσει τον κόσμο και υποθέτει ότι η Σαβάνα είναι ο πρώτος σκύλος που το έχει κάνει.

Photo: YouTube

Πιστεύει ότι η έλλειψη «εξυπνάδας του δρόμου» τον βοήθησε

Επειδή ήταν τόσο αθώος, δεν ήταν τόσο φοβισμένος όσο θα ήταν πολλοί άλλοι. Έντεκα μήνες από τον πρώτο χρόνο περπατούσε και κοιμόταν έξω – συνήθως πίσω από εκκλησίες και σε δάση. Συνάντησε ταραντούλες και φίδια, ιδιαίτερα στις φυτείες φοινίκων όπου κοιμόταν στην Κόστα Ρίκα. Ήξερε τι να κάνει σε περίπτωση επίθεσης; «Όχι, όχι ακριβώς. Απλά τα απέφευγα».

Περιστασιακά, όταν βρισκόταν σε διαβόητα δύσκολες περιοχές, πλήρωνε για να περάσει τη νύχτα σε εσωτερικό χώρο από φόβο μήπως τον ληστέψουν. «Όταν περπάτησα στο Ελ Σαλβαδόρ, ήταν στο αποκορύφωμα της χρονιάς με το υψηλότερο ποσοστό δολοφονιών. Ήταν ο χειρότερος μήνας της χειρότερης χρονιάς για δολοφονίες. Είδα τα πτώματα ενός συζύγου και μιας συζύγου που είχαν εκτελεστεί. Είχαν πυροβοληθεί στο πίσω μέρος του κεφαλιού και κείτονταν σε ένα χωράφι». Στο Μεξικό, οι δύσπιστοι ντόπιοι τον ρωτούσαν τι κάνει, λέγοντας ότι ούτε οι ίδιοι δεν τολμούν να περπατήσουν εκεί.

Δεν δέχτηκε ποτέ επίθεση, αλλά, όπως λέει, υπήρξε ένα μικρό περιστατικό στην Τουρκία, στα σύνορα με τη Συρία. «Περνούσα ένα απομακρυσμένο βουνό στα σύνορα με τη Συρία και ένας τύπος πηδάει από μια μοτοσικλέτα και με σημαδεύει με μια καραμπίνα. Νόμιζα ότι θα με πυροβολούσαν και θα μου έπαιρναν τα πράγματα. Αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν στρατιωτικοί με πολιτικά και νόμιζαν ότι ήμουν τρομοκράτης ή κατάσκοπος. Με κράτησαν για τρεις ώρες και ήταν πολύ έντονο, αλλά στο τέλος ήταν πολύ καλοί».

Στη συνέχεια, υπήρξε η στιγμή που τον απείλησαν με μαχαίρι στην Πόλη του Παναμά. «Μπήκα σε ένα μαγαζί και ο τύπος στεκόταν εκεί με το μαχαίρι αρκετά κοντά στο στήθος μου. Έψαχνα κάτι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Ο χρόνος κυλούσε σε αργή κίνηση. Αλλά αφού μου φώναξε για ένα λεπτό, έφυγε. Ο τύπος με το μαχαίρι με πήρε μακριά από τα πράγματα, ενώ ο άλλος τύπος άρπαξε το σακίδιό μου και έφυγε».

Το σακίδιο περιείχε όλα τα απαραίτητα για τον εαυτό του. Αλλά και πάλι, η μοίρα χαμογέλασε ευγενικά στον Turcich. «Βγήκα από το μαγαζί και υπάρχει ένα πλήθος που δείχνει προς το δρομάκι, και απίστευτα οι αστυνομικοί ήταν εκεί και έριχναν τον τύπο στον τοίχο, και το σακίδιό μου ήταν πεσμένο στο έδαφος. Είχε μέσα το διαβατήριό μου, τον υπολογιστή μου, τα χαρτιά της Σαβάνα, τα πάντα. Ήμουν τόσο τυχερός».

Αλλά αυτά ήταν μεμονωμένα περιστατικά. Λέει ότι γνώρισε πολλούς υπέροχους ανθρώπους στην πορεία. Ήταν ήδη αισιόδοξος όταν ξεκίνησε, αλλά όταν επέστρεψε είχε ακόμη περισσότερη πίστη στην ανθρωπότητα, αν και λιγότερη σε ορισμένα από τα συστήματα στα οποία ζούμε.

Photo: YouTube

Ο Turcich είχε φύγει ως 25χρονος, και επέστρεψε ως 32χρονος με κοσμοσοφία

Τον έκανε να έχει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του; Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση, λέει ο ίδιος. «Είναι ένα είδος Dunning-Kruger. Ξέρετε, η ψυχολογική μελέτη όπου το πιο χαζό άτομο στο δωμάτιο έχει την μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση; Όσο περισσότερα ξέρεις, τόσο λιγότερο σίγουρος είσαι. Νομίζω ότι ήμουν αρκετά σίγουρος στην αρχή, αλλά ήμουν ηλίθιος. Όταν ξέρεις ότι δεν ξέρεις τα πάντα, χάνεις μέρος της αυτοπεποίθησης και γίνεσαι λιγότερο σίγουρος για τα πράγματα».

Από τότε που επέστρεψε στις ΗΠΑ, ο Turcich παραδέχεται ότι δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί ξανά στην κανονική κοινωνία. Αν και ένας από τους λόγους που έφυγε ήταν επειδή δεν ήθελε να υποκύψει στις συμβάσεις της εργασίας από εννέα έως πέντε, διαπίστωσε ότι το περπάτημα του παρείχε ένα διαφορετικό είδος ρουτίνας που του ήταν αδύνατο να αντικαταστήσει. «Ένα από τα καλύτερα πράγματα με τον περίπατο ήταν ότι κάθε μέρα ξυπνούσα με έναν σκοπό. Έναν πολύ άμεσο σκοπό και ανθρώπινο σκοπό όπου περπατούσα έναν συγκεκριμένο χρόνο. Έτσι, κάθε μέρα πετύχαινα τον μικρό στόχο και μέσα σε αυτόν έβλεπα νέα πράγματα, μιλούσα με νέους ανθρώπους, μάθαινα για τον κόσμο, μόνο και μόνο μέσα από το περπάτημα. Μετά ξάπλωνα στο κρεβάτι και σκεφτόμουν: “Αυτή ήταν μια καλή μέρα, η αποστολή εξετελέσθη, ας το ξανακάνουμε αύριο”. Και τώρα που τελείωσε ο περίπατος, δεν έχεις αυτή την έμφυτη αίσθηση της ανακάλυψης. Έτσι, αισθάνομαι σαν να χτίζω ξανά μια ζωή από το μηδέν εδώ στο Σιάτλ».

*Με στοιχεία από theguardian.com