Λάμπρος Κωνσταντάρας: Με το «Βήμα της Κυριακής», εκτάκτως το Μεγάλο Σάββατο

Εκτάκτως το Μεγάλο Σάββατο το «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» παρουσιάζει αποκλειστικά για τους αναγνώστες του:

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΩΜΙΚΟΙ

Με την υπογραφή του Μάκη Δελαπόρτα.

Αυτή την εβδομάδα:

ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ

Ενα ταξίδι με σπάνιες φωτογραφίες, στη συναρπαστική καριέρα του λαμπρού πρωταγωνιστή της χρυσής εποχής του ’60, με το αστείρευτο χιούμορ και τη φινέτσα που αγαπήθηκε όσο λίγοι!

Ξεκίνησε την καριέρα του ως δραματικός ηθοποιός στον γαλλικό κινηματογράφο με το ψευδώνυμο Κωνστάν Νταράς.

Το ελληνικό κοινό όμως τον αγάπησε ως κωμικό.

Κι έτσι ο τρελοπενηντάρης μπον βιβέρ Λαμπρούκος, ξεδίπλωσε αριστοτεχνικά το πηγαίο ταλέντο του.

Λάμπρος Κωνσταντάρας, ένας ηθοποιός που αγαπήθηκε όσο λίγοι! Ενας κωμικός που οι νεότεροι σίγουρα δεν γνωρίζουν πώς ξεκίνησε την καριέρα του παίζοντας δράμα. Ξεχώρισε στο γαλλικό μπουλβάρ γιατί διέθετε τη χάρη, την κομψότητα, αλλά και την ευφράδεια που απαιτεί αυτό το δύσκολο είδος. Οταν όμως αργότερα μεταπήδησε στην κωμωδία, κυριολεκτικά θριάμβευσε καθώς είχε όλα τα στοιχεία εκείνα που ήταν απαραίτητα για να γίνει ο πλέον ιδανικός κωμικός ηθοποιός: ρυθμό, χιούμορ, ευφάνταστη αυτοσχεδιαστική ικανότητα, σωστό timing και σκηνική γοητεία!

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας υπήρξε ο ιδεατός πατέρας όλων μας. Κάπως έτσι θα θέλαμε να είναι οι πατεράδες μας: όμορφοι, διασκεδαστικοί, γλεντζέδες, χιουμορίστες. Κι εκείνος ήταν όλα αυτά μαζί κι ακόμα περισσότερα. Διέθετε μια προσωπική ευφορία, χάρη στην οποία δημιούργησε το προσωπικό του στίγμα ως ηθοποιός: εκείνο του εξωστρεφούς ανθρώπου, με μιαν ακτινοβολία που του έδωσε το δικαίωμα να παίξει, και μάλιστα σε ώριμη ηλικία, και τον εραστή. Και ήταν εραστής.

Ο Κωνσταντάρας έβγαζε κάτι ασύγκριτα φωτεινότερο απ’ ό,τι όλοι οι ζεν πρεμιέ μαζί, με τα αθλητικά φανελάκια και τα μοιραία τους βλέμματα. Αυτός ο κωμικός

εραστής έδινε την αίσθηση πως με έναν άντρα της «μάρκας» του μπορείς να γελάσεις πολύ περισσότερο στη ζωή και να περιγελάσεις τα πάντα, εκτός από τον ίδιο. Πώς να περιγελάσεις έναν άντρα που ανεβαίνει στην εξέδρα μιας πισίνας, ρουφάει επιδεικτικά την κοιλιά του, ποζάρει μ’ ένα ριγέ μαγιό σε στιλ πρωταθλητή, ετοιμάζεται να κάνει μια βουτιά, το ξανασκέφτεται και γυρίζει πίσω;

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στη σκηνή και στην οθόνη αυτοσαρκάστηκε καθ’ υπερβολήν. Δεν τον περιγέλασε ποτέ κανείς. Η φινέτσα του, η καλοσύνη και η εσωτερική του κουλτούρα δημιούργησαν αυτό τον τύπο που αγαπήθηκε απ’ όλους, τον «Λαμπρούκο». Ο Λαμπρούκος είναι μια λαϊκή ονομασία για έναν άνθρωπο που έχει μέσα του ακριβώς τον «λαμπρό» και τον «χαϊδεμένο». Ανοιχτόκαρδος, πηγαίος και πληθωρικός, τρυφερός ακόμα και στις δήθεν αυστηρές του στιγμές. Χάραξε, με την πολύμορφη υποκριτική του, μια ολόκληρη εποχή στη σκηνή και την οθόνη.

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, όπως οι περισσότεροι της χρυσής εποχής του ’60, πήρε τη θέση που του άξιζε μετά τον θάνατό του. Κι ας ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής κι αγαπητός όταν ζούσε. Οι ταινίες του απέκτησαν αξία και βάρος χάρη στις συχνότατες τηλεοπτικές τους επαναλήψεις. Ο Λάμπρος έγινε ο δικός μας άνθρωπος, ο πιο αντιπροσωπευτικός πατέρας, θείος, σύζυγος. Ακόμη και για τις νεότερες γενιές, που δεν τον έζησαν στα χρόνια που μεσουρανούσε. Για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες σκόρπιζε απλόχερα το γέλιο. Πώς να ξεχάσει κανείς την αστραφτερή του παρουσία και το αρρενωπό του παράστημα;

Άνθρωπος ανοιχτοχέρης, κιμπάρης, γεννημένος άρχοντας. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγει κάποιος μαζί του και να πληρώσει. Είχε ευαισθησία στις παρέες του, στους φίλους του και στο καλό φαγητό.

Ηταν επίσης πολύ ζεστός, χαριτωμένος και ελευθερόστομος. Ενας από τους πιο προικισμένους χιουμορίστες ηθοποιούς, χωρίς ποτέ να καταφεύγει σε βαρβαρότητες, βωμολοχίες και χοντροκοπιές όπως, συχνά, συνηθίζουν πολλοί. Οι νεότεροι διδάχτηκαν πολλά από τους παλιότερους ηθοποιούς και, φυσικά, από τον ίδιο τον Λάμπρο, που έφερε στην Ελλάδα έναν καινούριο τρόπο παιξίματος· ένα καθαρά προσωπικό στιλ· τη δική του «σχολή». Ηταν ένα συναρπαστικό άτομο, λένε όσοι τον έζησαν από κοντά. Ενας ηθοποιός διαχρονικός, που έδωσε πολλά στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.

Γι’ αυτό και, τόσα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Λάμπρος «μένει» πάντα εδώ. Στην καρδιά μας, στη σκέψη μας, στη θύμησή μας. Μόνο που δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή του. Πάντα τον διέκρινε μια «ευλογημένη» αδιαφάνεια. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Κι αυτό ήταν κάτι που με κέντρισε σε εκείνον. Να ερευνήσω τη ζωή του σε βάθος. Να μάθω κάποια πράγματα που δεν ήξερα. Πώς αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός αποφάσισε να βγει στο θέατρο, μέσα σε τόσο δύσκολα χρόνια; Πώς έπλαθε έναν ρόλο; Πώς ζούσε τον προσωπικό του χρόνο; Πώς έφτασε να γίνει ο «μεγάλος» Λάμπρος Κωνσταντάρας; Γιατί κανείς δεν έμαθε περισσότερα απ’ όσα ο ίδιος θα ήθελε να μάθουν γι’ αυτόν.

Mάκης Δελαπόρτας