Πολιτικοποίηση των πάντων

Τελευταία παρατηρούνται παντού τάσεις πολιτικοποίησης κάθε γεγονότος ή δραστηριότητας με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση της ουσίας και του περιεχομένου του. Το δυστύχημα των Τεμπών έγινε μεγάλη προσπάθεια να φορτωθεί στις πλάτες της κυβέρνησης, ενώ είναι φανερό πως οι σχετικές ευθύνες είναι διαχρονικές και κατά κύριο λόγο οφείλονται στις παθογένειες του δημόσιου τομέα και στον κυρίαρχο ωχαδελφισμό μεγάλου μέρους της δημοσιοϋπαλληλίας. Είδαμε έτσι έκπληκτοι να απεργούν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και να γίνονται λαϊκές κινητοποιήσεις κατηγορώντας την ιδιωτικοποίηση κρατικών λειτουργιών, ενώ για το δυστύχημα υπεύθυνοι ήσαν οι υπό κρατικό έλεγχο ΟΣΕ και ΕΡΓΟΣΕ.

Την ίδια στιγμή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ αντίστοιχα θανατηφόρα σιδηροδρομικά δυστυχήματα ουδέποτε έγινε η παραμικρή προσπάθεια να χρεωθούν στις αντίστοιχες κυβερνητικές εθνικές η πολιτειακές Αρχές. Το ζήτημα αντιμετωπίζεται στο επίπεδο ανάλυσης των συνθηκών, εκτίμησης των γεγονότων και εντοπισμού των όποιων ανθρώπινων ή υπηρεσιακών ευθυνών. Ούτε κατά διάνοια έγινε ποτέ συζήτηση για υπαιτιότητα των κυβερνητικών ή πολιτειακών Αρχών.

Η τάση όμως άγριας πολιτικοποίησης των όποιων γεγονότων αρχίζει να επεκτείνεται βαθμιαία σχεδόν παντού. Το βλέπουμε αυτό κυρίως στις ΗΠΑ με τη δικαστική δίωξη κατά του πρώην προέδρου Τραμπ. Ανεξάρτητα της συμπάθειας ή αντιπάθειας που έχει κάποιος προς τον τέως αμερικανό πρόεδρο είναι γεγονός πως είναι απαραίτητο να κυριαρχεί σε όλες τις περιπτώσεις το κράτος δικαίου. Και στην περίπτωση της δίωξης κατά του Τραμπ υπάρχουν γι’ αυτό πολλές αμφιβολίες. Το αδίκημα της πληρωμής χρημάτων στην περιστασιακή φιλενάδα του Στόρμι Ντάνιελς, και να μην το δηλώσει στις εκλογικές του δαπάνες (!), δεν είναι αντικειμενικά κάτι παραπάνω από πλημμέλημα. Υπάρχει εξάλλου το προηγούμενο του πρώην υποψήφιου Δημοκρατικού αντιπροέδρου γερουσιαστή Εντουαρντς, το 2004, που σε παρόμοια υπόθεση τιμωρήθηκε απλώς με χαμηλό πρόστιμο.

Στην περίπτωση του Τραμπ αναζητήθηκαν κακουργηματικές προθέσεις (απόκρυψη από εκλογείς αξιόποινων πράξεων) για 37 μάλιστα περιπτώσεις (όσες και οι επιταγές που κόπηκαν, για το ίδιο ζήτημα, στο όνομα του δικηγόρου της Ντάνιελς)!! Κι αυτό γίνεται από έναν εισαγγελέα που εξελέγη στη Νέα Υόρκη (σύμφωνα με την αμερικανική νομοθεσία εκλέγονται από τον λαό οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί) με πλατφόρμα του την επιδίωξη καταδίκης του Τραμπ. Η ανάμειξη της πολιτικής με τη δικαιοσύνη είναι παραπάνω από προφανής. Δημιουργώντας ένα ανησυχητικό προηγούμενο για την αμερικανική δημοκρατία. Χώρια βέβαια που αυτό μπορεί να λειτουργήσει επικοινωνιακά υπέρ του Τραμπ που θα είναι συνεχώς στην επικαιρότητα και αναδεικνύεται θύμα συνωμοσίας!

Στη δημοκρατία δεν είναι δυνατόν να ψάχνεις τη νομοθεσία για να ανακαλύψεις διατάξεις στις οποίες να εντάξεις ποινικά πράξεις των αντιπάλων σου. Η ορθολογική λειτουργία είναι η δίωξη μόνο εκείνων που διέπραξαν αδικήματα κατάφωρα καταδικαστέα από όλους. Σε κάθε άλλη περίπτωση πολιτικοποιείται προφανέστατα οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία. Και η τοξικότητα διαχέεται παντού. Κι αν αυτό άρχισε να κυριαρχεί τώρα και στις Ηνωμένες Πολιτείες οι ημέρες της γνήσιας δημοκρατίας είναι μετρημένες…

Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός