Τα μηνύματα της χιλιοτραγουδισμένης επιστροφής Μιλλούση

Η επιστροφή της Βάσως Μιλλούση στους αγώνες της ενόργανης γυμναστικής στα τέλη της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της στέλνει πολλά, αλλά και αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα σε πολλές κατευθύνσεις. Στα σίγουρα αποτελεί τροφή για σκέψη. Αν κάναμε θρησκευτικά, θα σας έγραφα για χαρμολύπη.

Είναι πολύ ευχάριστο και αισιόδοξο να βλέπεις μια μεγάλη αθλήτρια -και μανούλα δυο κοριτσιών πλέον- να μην παρατάει το σώμα και κυρίως τα όνειρά της. Να βάζει νέους στόχους, να έχει πείσμα και να υποβάλει το σώμα της εκ νέου σε μεγάλη δοκιμασία.

Γιατί, φίλοι μου, η γυμναστική είναι σκληρό βίτσιο, όχι παίξε γέλασε. Έχει πόνο, στερήσεις, εξαντλητική καταμέτρηση θερμίδων και ατελείωτη προπόνηση. Κάπου ανάμεσα στον Λευτέρη, την Σοφούλα και την Ελένη βρίσκει ψυχικά και σωματικά αποθέματα να ανέβει στη δοκό και να ισορροπήσει σε ακόμα δυσκολότερη συνθήκη από εκείνη που είχε συνηθίσει στην προηγούμενη περιπέτειά της. Βέβαια η Βασιλική έχει την πολυτέλεια να κάνει οικογενειακές προπονήσεις.

Αυτό σημαίνει στήριξη, ψυχολογικό μπουστάρισμα και κερδισμένο χρόνο. Για να μην το απλώσουμε περισσότερο, η Μιλλούση στέλνει μήνυμα σε όλες τις γυναίκες ότι η ζωή και τα όνειρα δεν σταματούν μετά τη γέννα ούτε ενός, ούτε δύο παιδιών. Ότι δεν υπάρχει λόγος το σώμα να διαλυθεί, το πνεύμα να νικηθεί από τις υποχρεώσεις και η ψυχή να εξαντλεί τα αποθέματά της στις οικογενειακές ή άλλες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Για όλα τελικώς υπάρχει χώρος και μια κορυφαία αθλήτρια το ξέρει καλύτερα απ’ όλους.

Αυτά είναι τα καλά νέα. Υπάρχει και η πιο σκοτεινή πλευρά. Για να βρεθεί χώρος επιστροφής σημαίνει ξεκάθαρα ότι κάτι λάθος είχε γίνει όλα αυτά τα χρόνια στην υποδομή. Ότι δεν έχουν παραχθεί νέοι αθλητές υψηλών απαιτήσεων.

Υπάρχει ξεκάθαρο κενό στην επόμενη ημέρα των υπεραθλητών της γυμναστικής. Μετά τον Μάρα δεν υπήρξε ποτέ Μάρας, μετά τη Βάσω δεν υπήρξε Βάσω και μετά τον Λευτέρη δεν θα υπάρξει Λευτέρης. Και έναν που είχαν κατάφεραν και τον ξέκαναν, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Η κανονικότητα υπαγορεύει ότι η τεράστια εμπειρία της Βάσως, οι ανεξάντλητες γνώσεις της, η διάθεσή της, θα έπρεπε να μεταλαμπευθούν σε μια πιτσιρίκα.

Να είναι δηλαδή η προπονήτρια και όχι η αθλήτρια. Το σύστημα θα έπρεπε να έχει φροντίσει και για την εξεύρεση νέων ταλέντων, αλλά και για το πέρασμα της Βάσως, του Σάκη και αργότερα του Λευτέρη στην επόμενη φάση εξέλιξης. Σε κάθε δουλειά (και στη δική μας) αυτή πρέπει να είναι η λογική σειρά.

Ζούμε ,όμως, στη χώρα των γλυκών δεινοσαύρων σε κάθε τομέα επαγγελματικής δράσης. Δείτε τι τηλεόραση έχουμε, τι βουλή ψηφίζουμε, τι ηλικίας διευθυντές και στελέχη έχουν όλες οι εταιρείες, την επόμενη ημέρα του αθλητισμού μας. Όλα αφόρητα γερασμένα γύρω μας και τα πιο φρέσκα μυαλά, πνεύματα, σώματα να ψάχνουν τρόπο να αποδράσουν για να ζήσουν, να αναπνεύσουν, να εξελιχθούν όπως τους αξίζει.

Νομίζω ότι η γενιά μου ήταν η τελευταία που πήρε τις ευκαιρίες της όπως ακριβώς έπρεπε, στην πιο παραγωγική ηλικία. Στην ηλικία που το μυαλό γεννάει νέες ιδέες και το σώμα μεγαλύτερες επιδόσεις.

Στην Ελλάδα ,όμως, πλέον αυτούς ξέρουμε αυτούς εμπιστευόμαστε. Αρνούμαστε πεισματικά να γίνουμε αυτοί που στηρίζουμε και καθοδηγούμε την επόμενη και μεθεπόμενη γενιά. Για να μη χάσουμε την προβολή, τα χρήματα, την επικαιρότητα.

Κι όμως, η παραγωγική δουλειά είναι πολύ πιο ουσιαστική από την εκτελεστική. Βαλτώνουμε αργά αλλά σταθερά κι αν αυτό δεν αλλάξει άμεσα, θα δούμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας Βασιλικές να γερνάνε πάνω στις δοκούς της βιοπάλης και Λευτέρηδες να σαπίζουν υπερήλικες πάνω σε κρίκους από τους οποίους κανονικά πρέπει να κρεμαστούμε όλοι οι 40+ έτσι όπως τα έχουμε καταφέρει.

Έχουμε αποτύχει οικτρά! Έχουμε όμως χρόνο να διορθώσουμε! Όλοι! Τόπο στα νιάτα αγαπημένοι μου γλυκύτατοι δεινόσαυροι. Και το λέω πρώτα στον εαυτό μου…