Είκοσι τέσσερις γάτες ζουν και εργάζονται στο καφέ επί της οδού General Grigorenko, στο Λβιβ της Ουκρανίας. «Δουλεύουν» ως ψυχοθεραπεύτριες, ανακουφίζοντας τους πελάτες που στρεσάρονται από τον πόλεμο.

Οι άνθρωποι πηγαίνουν εκεί για να πιουν καφέ, να φάνε κέικ και να χαϊδέψουν τις γάτες. Το καφέ παραμένει ανοιχτό ακόμα και τώρα που μία πυραυλική επίθεση έχει προκαλέσει διακοπή ρεύματος σε όλη την πόλη.

Ο Alik Olisevich πηγαίνει μερικές φορές για να βεβαιωθεί ότι οι ίδιες οι γάτες είναι ζωντανές και ήρεμες.

Ο Olisevich είναι ο πιο γνωστός και πιθανώς ο παλαιότερος χίπης του Λβιβ.

«Θα επιστρέψω σύντομα»

O Andrey Kurkov, Ουκρανός συγγραφέας, στο άρθρο του στον Guardian, περιγράφει πως η τελευταία φορά που βρέθηκε στο Λβιβ ήταν στις 26 Φεβρουαρίου του 2022, τη δεύτερη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

«Οδήγησα στο Λβιβ, πήρα έξι επιβάτες και συνέχισα προς τα Καρπάθια Όρη και τα σύνορα με την Ουγγαρία. Ο πόλεμος έβαλε τη σχέση μου με το Λβιβ σε παύση. Αλλά θα επιστρέψω εκεί σύντομα» λέει χαρακτηριστικά.

Η πόλη του Λβιβ μοιάζει με βιβλίο, ένα δερματόδετο ιστορικό μυθιστόρημα περιπέτειας. Ο χαρακτήρας της πόλης είναι μοντέρνος, παρά την εμφάνισή της.

Δεν είναι εύκολο να περιηγηθείτε στην ιστορία αυτής της πόλης. Ιδρύθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα. Κατά τον Μεσαίωνα, ήταν η πρωτεύουσα του πριγκιπάτου της Γαλικίας-Βολυνίας και μέρος της αυτοκρατορίας των Αψβούργων.

Ο έρωτας για τα καμπαρέ και τα θορυβώδη πάρτι

Από το 1918 έως το 1939 το Λβιβ ανήκε στην Πολωνία και ονομαζόταν Lwów. Τότε ήταν που η πόλη άρχισε να μιλάει πολωνικά και ερωτεύτηκε τα καμπαρέ. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Λβιβ έγινε μια μάλλον γκρίζα σοβιετική πόλη, αλλά η αγάπη του για το πολύχρωμο θέαμα και τα θορυβώδη πάρτι παρέμεινε.

Η σοβιετική εξουσία δεν ήταν ευπρόσδεκτη στο Λβιβ ή σε οποιοδήποτε μέρος της δυτικής Ουκρανίας.

Οι Ουκρανοί αντισοβιετικοί παρτιζάνοι πολέμησαν εναντίον των «Σοβιέτ» μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και παρόλο που η πόλη αισθανόταν πάντα τον έλεγχο των ειδικών υπηρεσιών, η αγάπη για την ελευθερία άνθισε.

Κέντρο των χίπηδων

Όταν το κίνημα των χίπηδων έφτασε στη Σοβιετική Ένωση στα μέσα της δεκαετίας του ’70, το Λβιβ έγινε ένα από τα κέντρα του.
Τα προσκυνήματα των χίπηδων από διάφορες περιοχές της ΕΣΣΔ στο Λβιβ τρόμαξαν την KGB και καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια για να σταματήσουν. Αλλά η έλλειψη ενδιαφέροντος των χίπηδων για όλα τα πολιτικά πράγματα  έκανε πιο δύσκολο να τους χαρακτηρίσουν ως διαφωνούντες.

Κάπως έτσι, στο Λβιβ, το κίνημα επέζησε.

Μια ηλιόλουστη, καλοκαιρινή μέρα, το Λβιβ μοιάζει με μια ιταλική μεσαιωνική πόλη κάπου στη Μεσόγειο, αλλά δεν υπάρχει θάλασσα κοντά. Δεν υπάρχει καν ποτάμι.

Το Poltva διέρρεε την πόλη μέχρι που, στα τέλη της δεκαετίας του 1830, οι μηχανικοί άρχισαν να κατευθύνουν τη ροή του υπόγεια.

Σε πολλά από τα ιστορικά του μυθιστορήματα περιπέτειας, ο Yuriy Vinnichuk – ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς του Λβιβ- έχει περιγράψει την Poltva ως ευρεία και πλωτή.

Οι καλλιτέχνες της πόλης την απεικονίζουν επίσης μερικές φορές με ιστιοφόρα. Ωστόσο, παλιά χαρακτικά δείχνουν ότι το Poltva ήταν στενό και μάλλον ρηχό.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ακτιβιστές από τους πνευματικούς κύκλους της πόλης ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να επαναφέρουν τον ποταμό πάνω από το έδαφος. Υδρογράφοι, γεωλόγοι και φυσικά συγγραφείς συμμετείχαν σε συζητήσεις για το έργο.

«Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ουκρανίας»

Οι κάτοικοι του Λβιβ θέλουν να αποκαλούν την πόλη τους «πολιτιστική πρωτεύουσα της Ουκρανίας».

Η ρωσική εισβολή κατάφερε έστω και για λίγο να αναδείξει τον χαρακτήρα της αυτόν. Όλη η πολιτιστική ελίτ της χώρας εισέρρευσε, γεμίζοντας τους δρόμους και τα καφέ.

Τα βράδια, συγγραφείς και ποιητές οργάνωναν δημόσιες εκδηλώσεις και συζητήσεις, και κατά τη διάρκεια της ημέρας, έκαναν εθελοντισμό στον σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, συναντώντας τρένα γεμάτα με πρόσφυγες από όλη την Ουκρανία.

Οι σειρήνες αεροπορικής επιδρομής εξακολουθούν να ακούγονται τακτικά, αλλά λίγοι κάτοικοι αντιδρούν σε αυτές.

Κατά καιρούς, οι ρωσικοί πύραυλοι καταστρέφουν κρίσιμες υποδομές, στερώντας την πόλη από ηλεκτρισμό και νερό. Οι περισσότεροι πρόσφυγες έχουν ήδη φύγει και το Λβιβ έχει συνηθίσει τον θόρυβο των γεννητριών ηλεκτρικού ρεύματος μπροστά από καταστήματα, εστιατόρια και καφετέριες.

Η όπερα είναι ανοιχτή και εκεί εργάζεται ως τεχνικός φωτισμού ο Olisevich, ο αιώνιος χίπης. Τα βιβλιοπωλεία είναι επίσης ανοιχτά και προσφέρουν «μυθιστορήματα Lviv» του Yuriy Vinnychuk.

Και οι «ηρεμιστικές» υπηρεσίες, όπως το καφενείο με τις γάτες  θα είναι περιζήτητες στο Λβιβ και σε ολόκληρη την Ουκρανία, για πολύ καιρό ακόμη.

Headlines