Όταν οι νομοθέτες του Τενεσί απέπεμψαν τον Τζάστιν Τζόουνς και τον Τζάστιν Πίρσον, δύο μαύρους βουλευτές από τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Πολιτείας, στην οποία κυριαρχούν οι Ρεπουμπλικάνοι, οι ειδήμονες χαρακτήρισαν την απόφαση «εκπληκτική» και «ιστορική».

Ο Τζο Μπάιντεν την χαρακτήρισε «σοκαριστική, αντιδημοκρατική και χωρίς προηγούμενο», ενώ οι New York Times την χαρακτήρισαν ως «μια εξαιρετική πράξη πολιτικής τιμωρίας».

«Συγγνώμη, έχετε γνωρίσει την Αμερική;», ρωτά χαρακτηριστικά ο βρετανικός Guardian, σε άρθρο του.

Αυτή η τραγική κωμωδία έχει πάντα το ίδιο θέμα: Η καταστολή των μαύρων ψηφοφόρων εναντίον της εξουσίας των λευκών.

Στο συγκριτικά σύντομο τόξο της πολιτικής ιστορίας αυτής της χώρας, αυτή η επίδειξη αδιαμαρτύρητης «λευκότητας» είναι τόσο ασυνήθιστη, όσο το να είναι το νερό υγρό και η φωτιά καυτή.

Είναι η πιο παράλογη αφήγηση να πει κανείς ότι η κομματικοποίηση που καθορίζει αυτό το πολιτικό κλίμα είναι καινούργια ή έστω αξιοσημείωτη.

Παλιά αμερικανική «παράδοση»

Το 1869, το ανώτατο δικαστήριο της Τζόρτζια έδιωξε από το αξίωμά του τον μαύρο γραμματέα του δικαστηρίου της κομητείας Τσάταμ, Ρίτσαρντ Γουάιτ. Η τριμελής επιτροπή δικαστών σημείωσε ότι ο White «έλαβε την πλειοψηφία των ψήφων», ότι ήταν «επιλέξιμος και είχε τα νόμιμα προσόντα για το εν λόγω αξίωμα».

Παρ’ όλα αυτά, ο White απομακρύνθηκε. Το Σύνταγμα δεν είχε σημασία. Οι ψήφοι δεν είχαν σημασία. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η λευκότητα. Έτσι, αντί να ονομάσει την απόφασή του «White v Clements», το ανώτατο δικαστήριο της Τζόρτζια απέρριψε τις συνήθεις συμβάσεις ονοματοδοσίας και προτίμησε τον πιο ειλικρινή τίτλο: «Can a Negro Hold Office in Georgia?» – Μπορεί ένας «νέγρος» να κατέχει αξίωμα στην Τζόρτζια;

Στις 10 Ιανουαρίου 1966, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Τζόρτζια αρνήθηκε να τοποθετήσει στην έδρα της τον ακτιβιστή των πολιτικών δικαιωμάτων, που έγινε βουλευτής, Τζούλιαν Μποντ, αφού υπέγραψε δήλωση με την οποία αντιτίθεται στην εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Η πλειοψηφούσα περιφέρεια του Μποντ έμεινε χωρίς εκπροσώπηση, μέχρι που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ομόφωνα ότι η πρώτη τροπολογία προστατεύει το δικαίωμα του Μποντ να μιλάει για δημόσια θέματα.

Το γεγονός ότι ο Τζάστιν Τζόουνς αποκαταστάθηκε με ψήφο του συμβουλίου του Νάσβιλ και ο Τζάστιν Πίρσον πιθανότατα θα αποκατασταθεί με παρόμοια ψηφοφορία δεν σημαίνει ότι το κόμμα της αντιπολίτευσης θα σταματήσει να χρησιμοποιεί κόλπα από τα οποία η δημοκρατία, η κοινή αξιοπρέπεια, ακόμη και το κράτος δικαίου δεν προσφέρουν καταφύγιο.

Η απόφαση να υπονομεύεται η βούληση των ψηφοφόρων και να εκδιώκονται οι πολιτειακοί αντιπρόσωποι δεν είναι πρωτοφανής – είναι μια μεγάλη αμερικανική παράδοση.

Και όταν τοποθετείται στο πλαίσιο της ιστορίας των λευκών, το θέμα που αναδύεται έχει περισσότερο να κάνει με το φυλετικό δίπολο της Αμερικής παρά με τη δικομματική πολιτική.

«Ο ρατσισμός το πιο διακομματικό κομμάτι της πολιτικής»

Όλη η πολιτική έχει να κάνει με την εξουσία και δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική συζήτηση για την αμερικανική πολιτική, που να αγνοεί το μοναδικό, πιο κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων που την ασκούν: Η «οπλοποίηση» της λευκής εξουσίας είναι ένα «poltergeist» που έχει στοιχειώσει κάθε σημαντική πολιτική απόφαση που έχει ληφθεί ποτέ, από τη σύνταξη του Συντάγματος μέχρι την επιλογή των προέδρων.

Καθόρισε την αμερικανική ιθαγένεια, εκτόξευσε μια μικρή χώρα σε οικονομική υπερδύναμη και δημιούργησε τον πιο αιματηρό πόλεμο στην ιστορία αυτής της ηπείρου. Στην πραγματικότητα, ο ρατσισμός μπορεί να είναι το πιο διακομματικό κομμάτι της πολιτικής.

Οι Ρεπουμπλικάνοι, των οποίων οι ιστορικές γνώσεις περιορίζονται στα βιβλία κοινωνικών σπουδών της όγδοης τάξης, σημειώνει χαρακτηριστικά ο Guardian, λατρεύουν να διαφημίζουν ότι είναι το κόμμα της κατάργησης και της ανασυγκρότησης.

Ως εκ τούτου, κατηγορούν «τους Δημοκράτες» για το σύνολο της μεταεμφυλιακής φυλετικής τρομοκρατίας.

Πώς θυσίασαν τους Ρεπουμπλικάνους των «Κρίνων»

Παρόλο που θα ήταν πιο ακριβές να αποδοθεί αυτή η πολιτική και κοινωνική βία σε νότιους συντηρητικούς, οι οποίοι εξακολουθούν να αγωνιούν για τη χαμένη υπόθεση της Συνομοσπονδίας, αυτοί οι λάτρεις της ιστορίας ξεχνούν εύκολα πώς η επιτυχία των Μαύρων Ρεπουμπλικανών υποψηφίων εξόργισε τα λευκά μέλη του κόμματος, πυροδοτώντας το «Lily- λευκό Ρεπουμπλικανικό κίνημα» που κράτησε για μισό αιώνα, μέχρι τη δεκαετία του 1930.

Αυτό το κίνημα κατά των Μαύρων Ρεπουμπλικανών ξεκίνησε στο Τέξας, αλλά σύντομα οι ρεπουμπλικανικές επιτροπές στη Βόρεια Καρολίνα, τη Βιρτζίνια, την Αλαμπάμα και σχεδόν κάθε νότια Πολιτεία, απαγόρευσαν στους μαύρους υποψηφίους να διεκδικήσουν το αξίωμα.

Οι Ρεπουμπλικάνοι των «κρίνων» ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν την πολιτική δύναμη του κόμματός τους για να διατηρήσουν τη φυλετική ιεραρχία.

Αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται και επαναλαμβάνεται.

Η δολοφονία των αντιπροσώπων των μαύρων είναι η πιο «αγνή» μορφή καταστολής ψηφοφόρων. Αποκαλύπτει τον μύθο ότι υπάρχει ένα συντηρητικό κίνημα «υπέρ της ζωής», που δεν πιστεύει στην «κουλτούρα ακύρωσης».

Και για να είμαστε σαφείς, η ιστορική προσπάθεια καταστολής της μαύρης πολιτικής εξουσίας δεν έχει καμία σχέση με τη διασφάλιση της υπεροχής της λευκής φυλής.

Εάν οι ισχυροί λευκοί στο νομοθετικό σώμα του Τενεσί ανησυχούσαν πραγματικά για τη συλλογική ευημερία των λευκών ανθρώπων, θα είχαν προστατεύσει τα λευκά παιδιά βοηθώντας τους νομοθέτες που έδιωξαν, να εγκρίνουν νόμους για τον έλεγχο των όπλων.

Αν πραγματικά ήθελαν τα λευκά παιδιά να πετύχουν, δεν θα καταδίκαζαν τους ψηφοφόρους τους σε διαρκή άγνοια με μια «ασβεστωμένη» εκδοχή της ιστορίας.

Headlines