Μια στιγμή που με άλλαξε: «Όταν αποχωρίστηκα τους γονείς μου»

Το 1984, επιβιβάστηκα σε ένα μουχλιασμένο αεροπλάνο της Air India μαζί με τη θεία μου, αφήνοντας τους γονείς μου και τη μικρή μου αδελφή στη νότια Αγγλία, και πέταξα για να ζήσω με τους παππούδες και τις γιαγιάδες της μητέρας μου σε ένα μικροσκοπικό ψαροχώρι νότια της Γκόα.

Σε μια εποχή που πολλοί Ινδοί μετανάστευαν στη Βρετανία σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, εγώ φαινόμουν να είμαι η μόνη Ινδή που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ήμουν οκτώ ετών. Με είχαν στείλει στην Ινδία για να μάθω τη γλώσσα (Κανάντα) πριν με ακολουθήσει η οικογένειά μου, καθώς σχεδιάζαμε να μετακομίσουμε από την Αγγλία. Θα ήταν μόνο για λίγους μήνες, με διαβεβαίωσαν. Ο χωρισμός κατέληξε να διαρκέσει τέσσερα χρόνια, επειδή η μεγάλη μετακόμιση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

View this post on Instagram

A post shared by Priya Joi (@priya.joi)

Η τεχνικολόρ Ινδία

Πίστευα ότι θα μεγαλώσω στο σπίτι με τις συρόμενες πόρτες στην Αγγλία, όπου έμενα με την οικογένειά μου, ως το ήσυχο παιδί με τα γυαλιά και τα σγουρά μαύρα μαλλιά, που κάποια στιγμή θα έκανε κάποια επανάσταση ως έφηβος με T-Shirt των Nirvana και piercings.

Όπως και να ‘χει, η πόρτα που πέρασα στην Ινδία με ταρακούνησε από τη δειλή μου ύπαρξη. Οι προαστιακοί δρόμοι στους οποίους μεγάλωσα στο Κεντ ήταν ήσυχοι και δενδροφυτεμένοι, όπου δεν συνέβαιναν ποτέ πολλά πράγματα. Η Ινδία, όμως, έριξε τη ζωή μου σε τεχνικολόρ, με μια τέτοια πανδαισία θορύβου και χάους που θα αποτύπωνε για πάντα την προσωπικότητά μου.

Το να τρώω με τα χέρια, να βγάζω τα παπούτσια μου στην πόρτα και να ντύνομαι για θρησκευτικές γιορτές και οικογενειακές εκδηλώσεις, είναι απλά ο κανόνας – ούτε εξωτικά ούτε παράξενα, αυτά είναι απλά πράγματα που κάναμε καθημερινά. Το να μεγαλώνω με αυτή την αίσθηση του ανήκειν στο αίμα μου με έχει συνδέσει με τον πυρήνα αυτού που είμαι.

View this post on Instagram

A post shared by Priya Joi (@priya.joi)

Είναι κάτι φυσιολογικό

Στην Ινδία, μεγάλωσα επίσης κυριολεκτικά σε ένα χωριό, περιτριγυρισμένη από γονικές φιγούρες που θα με καθοδηγούσαν με τα χρόνια. Στα είκοσί μου, όταν διηγήθηκα την ιστορία της παιδικής μου ηλικίας σε λευκούς Βρετανούς, αντιμετωπίστηκα με ήπιο τρόμο -καθώς ξέχασαν βολικά την αγγλική παράδοση των οικοτροφείων- και με έκαναν να νιώθω σαν να με είχαν εγκαταλείψει οι γονείς μου, κατά κάποιον τρόπο. Αλλά σε πολλούς πολιτισμούς στην Αφρική, την Ασία και τη Λατινική Αμερική είναι απολύτως φυσιολογικό τα παιδιά να μεγαλώνουν από θείες και θείους ή παππούδες.

Υπάρχει όμως και ένα μειονέκτημα στο να είσαι απόλυτα ανεξάρτητος και να έχεις εμμονή με το να τα κάνεις όλα μόνος σου. Όταν, για παράδειγμα, έπαιρνα διαζύγιο, κυκλοφορούσα με ένα τεράστιο χαμόγελο, έλεγα αστεία και έκανα τους ανθρώπους να γελούν. Στην ουσία έλεγα: «Βλέπεις; Είμαι μια χαρά!», ενώ έτρωγα ένα πακέτο πατατάκια για βραδινό και έκλαιγα κάθε μία ώρα.

Τότε κατάλαβα

Χρειάστηκε να αποκτήσω ένα μωρό, λίγο πριν τα σαράντα, και να μετακομίσω μακριά από την οικογένειά μου στην Αγγλία, να πάω στη Γαλλία και στη συνέχεια στην Ισπανία, για να συνειδητοποιήσω ότι μια ισχυρή αίσθηση του εαυτού μας είναι σαφώς πολύτιμη, αλλά το να στηρίζεσαι σε φίλους και οικογένεια είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Παρόλα αυτά, ο χρόνος που πέρασα στην Ινδία με μεταμόρφωσε από ντροπαλό παιδί σε ένα παιδί με ήρεμη αυτοπεποίθηση. Είχα επιβιώσει από τον αποχωρισμό από την οικογένειά μου για χρόνια και είχα αντιμετωπίσει το πολιτισμικό σοκ της μετακίνησης από την Αγγλία στην Ινδία και πάλι πίσω. Αυτό το είδος ανθεκτικότητας και εσωτερικής δύναμης είναι δύσκολο να διδαχθεί – προέρχεται από την εμπειρία. Όσο ασυνήθιστη κι αν ήταν η παιδική μου ηλικία, δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com