«Απολύτως καλοδεχούμενη» χαρακτήρισε προ ημερών ο υπουργός Εξωτερικών Δένδιας την «τεράστια (!) αλλαγή της τουρκικής στάσης έναντι της Ελλάδας», όπως τη χαρακτήρισε, για να εξηγήσει: «Οταν εμείς βλέπουμε την Τουρκία να διίσταται από το προηγούμενο παράδειγμα και να δημιουργεί ένα νέο παράδειγμα απόπειρας φιλικών σχέσεων, αυτό είναι κάτι το οποίο θέλουμε να πιστέψουμε ότι είναι ειλικρινές. Δεν είμαστε αφελείς».

Και κατέληξε εκφράζοντας την άποψη ότι «όλα θα κριθούν μετά τις τουρκικές εκλογές». Ετσι, το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: μήπως τελικά είμαστε αφελείς;

Ως προς τα πρώτα σκέλη των απόψεων Δένδια, που δεν είναι μόνον δικά του αλλά τα μοιράζεται και με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Αμυνας που βρέθηκε τις ίδιες μέρες στην Τουρκία προσκεκλημένος του ομολόγου του, εντάξει: καλοδεχούμενη η «αλλαγή».

Αλλά ποια αλλαγή; Και μάλιστα… «τεράστια»; Δεν θα ήταν σκόπιμο να το μάζευε λίγο ο άνθρωπος που δουλειά του είναι να… προσέχει τι λέει;

Το έχουμε ήδη επισημάνει πολλάκις, αλλά όταν ακούς έναν υπουργό Εξωτερικών να εκτοξεύει τέτοιου είδους χονδροειδείς αυθαιρεσίες δεν μπορεί παρά να επανέλθεις: επί της ουσίας, η τουρκική στάση μετά τους σεισμούς δεν έχει μετακινηθεί ούτε εκατοστό. Δεν έχει αλλάξει τίποτα, πέραν των χαμόγελων, των ωραίων λόγων και των χαμηλών τόνων.

Επεκτατισμός

Ολα αυτά, όμως, δεν έχουν να κάνουν με τη λογική και τα αίτια του τουρκικού επεκτατισμού εις βάρος της Ελλάδας.

Αυτά λοιπόν, δεν έχουν αγγιχθεί στο ελάχιστο: λ.χ. η Τουρκία δεν έχει πει λέξη άρσης για το casus belli, την απαίτηση αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, ή για τη διεκδίκηση της κυριαρχίας ορισμένων εξ αυτών.

Απλώς τα έχει «ακουμπήσει στο ράφι», προφανώς μέχρι να ανακάμψει κάπως από τη φοβερή τραγωδία που τη βρήκε. Αλλά, αυτό, χωρίς να εγκαταλείψει φυσικά τις αξιώσεις της.

Αντίθετα: ήδη και ο Τσαβούσογλου και ο Ερντογάν επέστρεψαν, πράγματι χαμηλόφωνα ακόμα, όμως επέστρεψαν, στα γνωστά: ήδη άρχισαν και πάλι τα περί «γαλάζιας πατρίδας», τα περί «όλων των διαφορών στη Χάγη», τα περί «θετικού κλίματος που μπορεί να τελειώσει», τα περί «νησιών σε γκρίζο καθεστώς» κ.ο.κ.

Είμαστε λοιπόν «αφελείς»;

Δυστυχώς μοιάζει αυταπόδεικτο. Πέραν των παραπάνω, ο υπουργός Εξωτερικών εκτιμά με βεβαιότητα ότι «όλα θα κριθούν μετά τις τουρκικές εκλογές». Αυτό, επίσης πρέπει να το δούμε. Δηλαδή, τι ακριβώς θα κριθεί; Μετά τις εκλογές η Τουρκία θα κυβερνάται είτε πάλι από τον Ερντογάν, είτε από τον Κιλιτσντάρογλου.

Στην πρώτη περίπτωση δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε: όποιος πιστεύει ότι οι σεισμοί όντως άλλαξαν τον άνθρωπο και τους εθνικούς στόχους μιας ολόκληρης ζωής και είκοσι ετών εξουσίας, μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Μπερδεύει βασικές έννοιες και πέφτει στον λάκκο χωρίς να βλέπει τι γίνεται μπροστά του.

Ηδη η Τουρκία ξαναβρήκε τον παλιό «καλό» εαυτό της και από την περασμένη εβδομάδα η ηγεσία της μιλά πάλι την παλιά της γλώσσα.

Ηδη η μόνη και πάγια πολιτικής της «αναγεννάται» σαν τον Φοίνικα. Οσο για τον Κιλιτσντάρογλου, το μόνο που περιμένουμε από αυτόν, είναι να μας δώσει τον… ακριβή κατάλογο με τα νησιά που πολλάκις έχει καταγγείλει τον Ερντογάν ότι επέτρεψε στην Ελλάδα να κατέχει παράνομα από την Τουρκία και για τα οποία τον εγκαλεί ότι δεν έχει ακόμα εισβάλει να τα πάρει πίσω.

Συνεπώς, τελικά τι ακριβώς θα κριθεί μετά τις τουρκικές εκλογές που δεν έχει ήδη κριθεί;

Η μανία της κυβέρνησης να επιμένει να βλέπει αλλαγή στάσης εκεί που δεν υπάρχει είναι ακατανόητη. Δεν εξηγείται. Και την εκθέτει. Γιατί συνεχίζει, μόνο εκείνη το ξέρει. Ας βάλει λίγη όπισθεν. Γιατί πάει για τοίχο.

Headlines