Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω… τι θα κάνεις!

Η κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ για την Ταϊβάν αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά για το ξέσπασμα μιας νέα σύγκρουσης με παγκόσμιες διαστάσεις στο νησιωτικό μερικώς αναγνωρισμένο de facto κράτος της Ανατολικής Ασίας.

Αυτούς τους φόβους έχουν μεγαλώσει, αφενός ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία που παρακολουθεί στενά η Κίνα για τους δικούς της σκοπούς, και αφετέρου η φιλική σχέση του Σι Τζινπίνγκ με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Το Πεκίνο, ακριβώς όπως και η Μόσχα, βλέπει την Ουάσιγκτον σαν το βασικό εμπόδιο στο να κερδίσει όλα όσα επιθυμεί σε σχέση με την Ταϊπέι.

Από την έναρξη του ρωσικού πολέμου στα ουκρανικά εδάφη στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, έχει χυθεί πολύ μελάνι για τα μαθήματα που μπορεί να πάρει η κινεζική κυβέρνηση από την ρωσική επιθετικότητα και πως μπορεί να τα εφαρμόσει στην ταϊβανέζικη νήσο.

Μαθήματα σύγκρουσης αλά ρωσικά

Πρόσφατο άρθρο του Foreign Policy, ωστόσο, σημειώνει ότι η επικέντρωση στη στρατιωτική διάσταση του θέματος αφήνει εκτός την οικονομική και διπλωματική σκοπιά του θέματος που μπορεί να παίξει σημαίνοντα ρόλο στα μελλούμενα σε αυτή την «θερμή» περιοχή του πλανήτη.

Η Κίνα ακολουθεί κατά γράμμα το ρωσικό εγχειρίδιο οδηγιών για σύγκρουση με βραχυπρόθεσμους στόχους και μακροπρόθεσμη στρατηγική, γράφει χαρακτηριστικά το αμερικανικό περιοδικό.

Αν κάτι απέδειξε ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ότι η στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ, αλλά και της Ευρώπης με τη μορφή όπλων και βαρέων αρμάτων μάχης και λογιστικής υποστήριξης μπορεί να ανατρέψει την έκβαση της σύγκρουσης που έχει σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια.

Δεν συνέβη όμως το ίδιο με το στενό, οικονομικό και διπλωματικό  μαρκάρισμα της Ρωσίας από τη Δύση που κατάφερε να προσπεράσει τις σκληρές κυρώσεις των χωρών της, έχοντας φροντίσει πριν από την έναρξη του πολέμου να επεκτείνει τους οικονομικούς και διπλωματικούς της δεσμούς προς τα ανατολικά από το 2014, οπότε και πέτυχε την προσάρτηση της Κριμαίας.

Οι διπλωματικοί ελιγμοί του Πούτιν

Συγκεκριμένα η Μόσχα 1) ενίσχυσε τις σχέσεις της με την Κίνα και έφτιαξε τον αγωγό Power of Siberia που της επέτρεψε να στέλνει φυσικό αέριο προς τα ανατολικά, 2) ενεπλάκη στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας στο πλευρό του Μπασάρ αλ Άσαντ που την έφερε στο κέντρο των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και 3) πραγματοποίησε μεγάλα ανοίγματα σε Αφρική και Λατινική Αμερική με το βλέμμα στην επόμενη μέρα του πολέμου και του κόσμου ολόκληρου.

Τα παραπάνω είχαν σαν πρώτο αποτέλεσμα στην φιλοδυτική κυβέρνηση του Κιέβου, η Μόσχα να απαντήσει με την οικοδόμηση μια φιλορωσικής αντίστασης στα ανατολικά της Ουκρανίας.

Σε δεύτερη φάση η ίδια στρατηγική την έβγαλε από τη διπλωματική γωνία και την οικονομική αυτοκτονία στην οποία προσπάθησε να την οδηγήσει η Δύση, όταν παρά τος κυρώσεις χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, τα κράτη του κόλπου, ακόμα και η Τουρκία, ένα μέλος του ΝΑΤΟ, να αυξήσει το οικονομικό, εμπορικό και κυρίως ενεργειακό αλισβερίσι με τη Ρωσία από την έναρξη της στρατιωτικής εισβολής μέχρι σήμερα.

Εμπιστοσύνη και ουδετερότητα

Συνεπώς το βασικό μάθημα του Πεκίνου από τις κινήσεις της Μόσχας είναι πως ότι και να πάει λάθος σε στρατιωτικό επίπεδο, αν έχουν χτιστεί σχέσεις εμπιστοσύνης με χώρες ουδέτερες προς τα εθνικά συμφέροντα μιας χώρας θα έρθει η ώρα της… εξαργύρωσης των πόντων που μπορούν να συντηρήσουν επί μακρόν μια χώρα στο χείλος του γκρεμού και όχι κάτω από αυτόν.

Υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίος ο μεσολαβητικός ρόλος που έπαιξε η Κίνα πρόσφατα ανάμεσα στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, που έφερε ξανά κοντά, υπογράφοντας ταυτόχρονα προσοδοφόρες οικονομικές συμφωνίες μαζί τους.

Αν σε αυτό συνυπολογιστεί το γεγονός ότι οι προαναφερόμενες χώρες είναι οι βασικοί προμηθευτές ενέργειας της Ταϊβάν, μάλλον δικαιώνονται όσοι βλέπουν πόλεμο ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Headlines