Δεν είναι μαγκιά να σκοτώνεσαι ή να ακρωτηριάζεσαι με βεγγαλικά και κροτίδες

Πάσχα, γιορτή της αγάπης, σου λένε. Γιορτή της αναγέννησης, της «ανάτασης» του ανθρώπου μέσω της Ανάστασης του Θεανθρώπου. Και διαβάζεις στο αστυνομικό δελτίο:

Αγόρι 14 ετών στο Αγκίστρι έχασε τα δάκτυλα του αριστερού χεριού του από κροτίδα.

Μερικός ακρωτηριασμός στα δάκτυλα του δεξιού του χεριού υπέστη 13χρονος στη Σύμη.

Στην Πύλο τραυματίστηκε 8χρονος από κροτίδα που έσκασε στα χέρια του.

Στη Ρόδο 7χρονο κορίτσι νοσηλεύεται με εγκαύματα στο πρόσωπο.

Στο Λεωνίδιο 4 άτομα τραυματίστηκαν από βεγγαλικά.

Ενώ στο Νέο Κόσμο η περιοχή –παραδοσιακά- μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Κανονικός πόλεμος με βεγγαλικά, κροτίδες και… μολότοφ γιατί εδώ και μερικά χρόνια κάποια «την είδαν» παραδοσιακά και μετατρέπουν σε Καμπούλ το Νέο Κόσμο με την αστυνομία να μην μπορεί να κάνει το παραμικρό.

Οσο για τον ρουκετοπόλεμο στη Χίο, εκεί που κάποτε λέγαμε ότι πρέπει να τον καταργήσουμε το έθιμο φέτος το αναβαθμίσαμε διότι μας κάνουν… ντοκιμαντέρ στο Χόλιγουντ.

Δεν ξέρω αν θα κάνουν ρεπορτάζ και για όσους έχουν χάσει χέρια ή και τη ζωή τους στην Ελλάδα από αυτό το… εντυπωσιακό έθιμο.

«Πάσχα στο χωριό χωρίς βεγγαλικά και δυναμίτες», δε νοείται μου έλεγε ένας παλιός σκληρός «παίκτης» που επί χρόνια έφτιαχνε κι έριχνε κροτίδες τις ημέρες αυτές.

Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω μια νοοτροπία που μοιάζει με την οπλοκατοχή στην Αμερική. Σκοτώνονται καθημερινά αλλά τα όπλα σε περίοπτη θέση στο σπίτι, είτε γιατί είναι έθιμο είτε δήθεν για προστασία.

Ετσι και στην Ελλάδα. Θεωρούμε μαγκιά να… αναστήσουμε το Χριστό φτιάχνοντας όσο το δυνατόν πιο ισχυρά δυναμιτάκια, όσο το δυνατόν πιο «βρόμικες» κροτίδες. Είναι μαγκιά να πετάξουμε ανάμεσα στον κόσμο βεγγαλικά ή να ρίξουμε μέσα στη φωτιά του Ιούδα ακόμη και μικρές φιάλες υγραερίου.

Είναι παράδοση, είναι το έθιμο, σου λένε να κάνεις τη νύχτα – μέρα με βεγγαλικά χωρίς καμιά ασφάλεια. Και κυρίως πουλώντας τα παράνομα ακόμη και σε ανήλικά παιδιά.

Διότι να υπάρχουν σε μια εκδήλωση βεγγαλικά απολύτως ελεγχόμενα και μακριά από τον κόσμο να το καταλάβω.

Αλλά να χάνουν τη ζωή τους ή να σημαδεύονται στα χέρια και στο πρόσωπο μικρά παιδιά γιατί κάποιοι ασυνείδητοι (και πρωτίστως οι γονείς τους) τους επέτρεψαν να γίνουν… Ράμπο, αυτό κανείς δεν μπορεί να το διανοηθεί.

Ούτε μπορεί να καταλάβει κανείς τι είναι αυτή η ανοησία με το Νέο Κόσμο όπου πλέον χουλιγκάνοι κάνουν πόλεμο και το «πουλάνε» μάλιστα και ως αντίσταση στο σύστημα.

Οσο για τον ρουκετοπόλεμο. Κάποιοι τον δικαιολογούν ως έθιμο από την Τουρκοκρατία που πρέπει –λένε- να διατηρήσουμε γιατί είναι η ιστορία του τόπου. Και γιατί όχι, λένε, να το μετατρέψουμε και σε τουριστική ατραξιόν. Εκεί φτάσαμε.

Εστω κι ένα παιδί ή και ενήλικας, όμως, αν χάνει τη ζωή του κάθε χρόνο. Εστω κι αν κάποιος συνάνθρωπός μας χάνει χέρια και σημαδεύεται για όλη του τη ζωή, αυτό δεν είναι μαγκιά. Και δεν το δικαιολογεί κανένα έθιμο.

Φτάνει πια με όλους εκείνους που ουσιαστικά αναπαριστούν πολέμους και εντυπωσιάζονται με το θέαμα. Πολλές φορές κι αυτοί οι «μικροί πόλεμοι» έξω από τις εκκλησίες έχουν θύματα, κι αυτό δεν είναι καθόλου αστείο.

Ούτε είναι αστείο να εθίζονται οι νέοι σε ένα σκηνικό πολέμου και να συνεχίζουν μια παράδοση που μπορεί να τους κοστίσει ακόμη και την ίδια τους τη ζωή.

Μην ξεχνάμε βεβαίως το… έθιμο με τις μπαλωθιές και τα χιλιάδες όπλα που έχουν παράνομα στην Κρήτη, γιατί… είναι το έθιμο.

Η Ελλάδα έχει τόσα ωραία έθιμα για να γιορτάσει τις θρησκευτικές γιορτές της ή ακόμη και για τις εκδηλώσεις χαράς (ή λύπης). Ας σταματήσει αυτή η ανοησία με τα βεγγαλικά και τα αυτοσχέδια βαρελότα. Δεν είναι μαγκιά.