Προσέξτε ποιες και ποιους ψηφίζετε…

Ήταν μία από τις δυσάρεστες εκπλήξεις των προηγούμενων ευρωεκλογών.

Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, μια γυναίκα σύμβολο των αγώνων για τα δικαιώματα των εργαζομένων, δεν επενεξελέγη στο Ευρωκοινοβούλιο, γιατί οι ψηφοφόροι προτίμησαν τον ηθοποιό Αλέξη Γεωργούλη.

Φαντάζομαι ότι το έκαναν επειδή ήταν πιο «γνωστός».

Μόνο που η Ευρωβουλή δεν είναι πασαρέλα και σκηνικό για σήριαλ, αλλά για να προωθούνται πολιτικές και να χαράσσονται στρατηγικές.

Δεν είναι για τηλεπερσόνες που δεν είχαν ιδέα σε ποιον χώρο πήγαιναν, δεν είχαν καμία παρουσία και στο τέλος βρίσκονται να κατηγορούνται από πάνω και για κακοποιητική συμπεριφορά.

Λίγες φορές, όμως, συζητάμε για την ευθύνη που έχουν οι εκλογείς για όλα αυτά.

Αυτοί που όταν βρίσκονται πίσω από το παραβάν, απλώς κοιτάζουν ποιο όνομα τους φαίνεται πιο γνωστό και δεν ασχολούνται με το ποια ή ποιος μπορεί πραγματικά να προσφέρει κάτι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο.

Χρόνια τώρα τα κόμματα κάνουν casting στα ψηφοδέλτιά τους, με αποτέλεσμα ηθοποιοί, καλλιτέχνες, ποδοσφαιριστές, αθλητές να βρίσκονται στα έδρανα της Βουλής, απλώς και μόνο επειδή είναι γνωστοί.

Προφανώς, κάποιες φορές άνθρωποι από τον αθλητικό ή τον καλλιτεχνικό χώρο κατάφεραν να έχουν σημαντική πολιτική παρουσία, όμως ουκ ολίγες φορές απλώς πέρασαν από την πολιτική και στο τέλος μείναμε με την απορία γιατί έπρεπε να είχαν εκλεγεί.

Το γιατί κάνουν τέτοιες επιλογές οι κομματικές ηγεσίες μπορούμε να το καταλάβουμε.

Από τη μια πιστεύουν ότι οι «διασημότητες» μπορεί να φέρουν κάποιες ψήφους παραπάνω.

Από την άλλη, ξέρουν πολύ καλά ότι αυτού του είδους οι πολιτικές «μεταγραφές αεροδρομίου» όταν εκλεγούν, κάνουν τα χατίρια της κομματικής ηγεσίας και ακολουθούν την «κομματική πειθαρχία».

Όμως, το πρόβλημα παραμένει. Κανείς δεν έχει αντίρρηση το κοινοβούλιο και η Ευρωβουλή να αντανακλούν την κοινωνία και η κοινωνία έχει και ηθοποιούς και αθλητές. Ούτε είναι απαραίτητο η πλειοψηφία των βουλευτριών και βουλευτών να είναι δικηγόροι, μηχανικοί και γιατροί.

Όμως, αυτό σημαίνει ανθρώπους που θέλουν πραγματικά να προσφέρουν. Που βγαίνουν μέσα από την κοινωνία και τις διεργασίες της. Που έρχονται από κινήματα. Που έχουν ανησυχίες και οράματα και όχι απλώς «αναγνωρισιμότητα».

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι «διασημότητες» στην πολιτική, συνεχίζουν να φέρονται σαν διασημότητες. Δεν επιθυμούν συγκρούσεις, δεν «σπάνε αυγά», δεν παίρνουν θέση με βάση αξίες αλλά για να διατηρήσουν τη δημοφιλία τους και βέβαια είναι πάντα έτοιμες να εξυπηρετήσουν κάθε λογής «χορηγούς».

Όλα αυτά θα πρέπει να μας ανησυχήσουν.

Γιατί η πολιτική έχει και το στοιχείο του θεάματος, αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί στο θέαμα.

Γιατί όταν το κοινοβούλιο γίνεται πανηγύρι, τότε παύει να είναι ένα πραγματικό κέντρο αποφάσεων.

Και τότε αποφασίζει το χρήμα και το «βαθύ κράτος».