«Σ’ αναζητώ (πάντα) στη Σαλονίκη» – 11 χρόνια χωρίς τον Δημήτρη Μητροπάνο

Έντεκα χρόνια χωρίς τον Δημήτρη Μητροπάνο είναι πολλά. Πάρα πολλά.

Ο τραγουδιστής, που συνδέθηκε όσο κανείς με την ψυχή όλων των Ελλήνων, είχε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σοβαρά προβλήματα υγείας.

Αλλά ακόμα και αυτά τα αντιμετώπιζε με το ήθος και την παλικαριά με την οποία έζησε τα 64 χρόνια του.

Οι γιατροί του είχαν συστήσει να σταματήσει να τραγουδάει. Να μην κουράζεται και να αποφεύγει τις εντάσεις. Την ίδια περίοδο εκείνος πήγε για περιοδεία στην Αμερική. Μόλις ένα χρόνο και κάτι πριν είχε κάνει μεταμόσχευση νεφρού (με την μεγαλοψυχία της αδερφής μου) στο Παρίσι.

Αμέσως μετά το τέλος της πρώτη συναυλίας στις ΗΠΑ και την αποθέωση που γνώρισε στο Radio City της Νέας Υόρκης η υγεία του κλονίστηκε ξανά. Το πρόβλημα κρίνεται ήπιο από τους γιατρούς αλλά δυστυχώς ο Μήτσος (όπως τον φώναζαν οι φίλοι του) αναγκάζεται να ακυρώσει τις επόμενες συναυλίες και να γυρίσει στην Ελλάδα. Ήταν Ιούλιος του 2010.

Από τότε οι εμφανίσεις του ήταν ελάχιστες αλλά η αγάπη του για το τραγούδι τεράστια. O Δημήτρης Μητροπάνος είχε γεννηθεί να είναι στο πάλκο και να γεμίζει τις καρδιές του κόσμου με συναισθήματα. Και αυτό έκανε ως το τέλος.

Χορτασμένος από μια ζωή γεμάτη αγάπη και ικανοποιημένος από την τεράστια καριέρα του, εκείνος συνέχιζε να τραγουδάει. Να βάζει στο στόμα του λέξεις στιχουργών αλλά και κορυφαίων μας ποιητών και μαζί με τις μελωδίες που του χάριζαν να κάνει θαύματα.

Ρίγη συγκίνησης σε κάθε ερμηνεία του

Όσοι (τυχεροί) προλάβαμε να δούμε τον Δημήτρη Μητροπάνο να τραγουδάει ζωντανά είναι αδύνατον να ξεχάσουμε τα ρίγη που νιώσαμε.

Με το τρομερό του χάρισμα μπορούσε να ερμηνεύει όλα τα είδη μουσικής με την ίδια ευκολία. Και όχι απλώς γιατί είχε μια υπέροχη φωνή. Αλλά γιατί είχε μια υπέροχη ψυχή.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος αγαπούσε πολύ το ποτό και την μπιρίμπα. Δεν μπλέχτηκε ποτέ σε ίντριγκες, κόντες και διαφωνίες για την μαρκίζα. Λάτρευε τον Μπιθικώτση και τον Καζαντζίδη αλλά πολύ νωρίς κατάφερε να ξεχωρίσει.

Από τα κλασικά λαϊκά των πρώτων χρόνων, τον Άγιο Φεβρουάριο, τις τεράστιες επιτυχίες τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 μέχρι την μεγάλη αλλαγή με το δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα» και το «Θες» ο Μήτσος ήταν πάντα το ίδιο στιβαρός, ακέραιος, έντιμος και ντόμπρος. Σαν τους Έλληνες που μας θύμιζε πάντα με τα τραγούδια του.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος είχε αναλάβει να υψώνει το ανάστημα ενός ολόκληρου έθνους. Μιλούσε στην ψυχή μας και έδινε σάρκα και οστά σε κάθε πόνο και χαρά μας. Κανείς δεν πήγε ποτέ στα Λαδάδικα χωρίς να ακούει την φωνή του, δεν αναζήτησε έναν χαμένο έρωτα στη Σαλονίκη χωρίς να ξέρει ότι εκείνος ένιωθε τον καημό του, δεν ζήτησε ποτέ να σταματήσει ένα τρένο με δάκρια στα μάτια χωρίς να αναζητεί την μελωδία του.

Όταν σείστηκε το Καλλιμάρμαρο

Δεκάδες τραγούδια, δεκάδες στιγμές, δεκάδες ερμηνείες που άφησαν το δικό τους στίγμα στην σύγχρονη ελληνική μουσική.

Αν όμως έπρεπε να κρατήσω μια θα ήταν εκείνη η βραδιά στο Καλλιμάρμαρο τον Σεπτέμβριο του 2008 όταν 70.000 κόσμος συγκεντρώθηκε στο Παναθηναϊκό Στάδιο για μια συναυλία αφιερωμένη στο περιβάλλον.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος πριν λίγους μήνες είχε κάνει μεταμόσχευση και εκείνη ήταν η πρώτη του δημόσια εμφάνιση. Όταν ανέβηκε στη σκηνή ο κόσμος δεν του έδειξε απλώς την αγάπη του, αλλά δεν τον άφησε να τραγουδήσει για πάνω από πέντε λεπτά. Το παρατεταμένο χειροκρότημα ανάγκασε τους υπόλοιπους τραγουδιστές να στριμωχτούν στις γωνίες της σκηνής για να δουν τι έκανε ο Μητροπάνος. Αλλά εκείνος δεν έκανε απολύτως τίποτα. Ο κόσμος έδειχνε με τον καλύτερο τρόπο τον σεβασμό του σε έναν δικό του άνθρωπο που κατάφερε να ξεπεράσει (έστω προσωρινά) ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Και όταν λίγα λεπτά αργότερα στην μουσική γέφυρα από τη Ρόζα σήκωσε τα χέρια, όπως έκανε πάντα, και έριξε δύο στροφές ζεϊμπέκικου κοιτώντας τον Αττικό ουρανό νόμιζες πραγματικά ότι το στάδιο θα γκρεμιστεί.

Στις 17 Απριλίου του 2012 ο Δημήτρης Μητροπάνος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και λίγες ώρες αργότερα μας αποχαιρέτισε για πάντα. Δύο μέρες αργότερα στο παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου στο Α’ νεκροταφείο τον ακολουθήσαμε για τελευταία φορά. Αλλά δυστυχώς εκείνη η «συναυλία» ήταν βουβή.