Δεν έχουν χρώμα και ιδεολογία οι βιαστές και κακοποιητές

«Ο Γεωργούλης δεν είχε λόγο να βιάσει, είναι ωραίος και δημοφιλής».

«Γιατί τώρα η καταγγελία για βιασμό;»

«Τι περίμενε η Χρονοπούλου; Τις εκλογές;»

«Πολύ περίεργη και ύποπτη η χρονική στιγμή που αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο Γεωργούλη, 30 μέρες πριν από τις εκλογές».

«Μας αυτοί είχαν σχέση. Μήπως επειδή την παράτησε τον εκδικείται τώρα;»

Αυτά είναι λίγα από όσα έχουν γραφτεί τις τελευταίες ώρες κι ενώ προσπαθούμε να «χωνέψουμε» ένα ακόμη σκάνδαλο που αφορά σεξουαλική κακοποίηση, βιασμό, ακόμη και ξυλοδαρμό γυναίκας από άνδρα.

Καταγγελίες είναι, δεν είμαστε δικαστήριο για να δικάσουμε, οι αρμόδιες αρχές θα αποφασίσουν, αφού ερευνήσουν, τι ακριβώς έγινε με τον Αλέξη Γεωργούλη και την Ελένη Χρονοπούλου.

Όμως, ήδη ένας δεύτερος «βιασμός» συντελείται κατά του θύματος, με στόχο την αποδόμηση της καταγγελίας, τη στοχοποίηση της γυναίκας κι ενδεχομένως την προσπάθεια που κάνουν κάποιοι να «ξεπλύνουν» τον καταγγελλόμενο.

Τα «πλυντήρια», ωστόσο, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από κανέναν. Κυρίως δεν μπορεί να εργαλειοποιηθεί μια υπόθεση καταγγελίας βιασμού για μικροκομματικά οφέλη.

Όπως ήταν ντροπή να στοχοποιείται η ΝΔ όταν ο Λιγνάδης βίαζε (κι έχει καταδικαστεί γι’ αυτό), άλλο τόσο είναι ντροπή να κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι ήθελε να συγκαλύψει ή ότι το ΠΑΣΟΚ κράταγε το «χαρτί Χρονοπούλου» για να το χρησιμοποιήσει προεκλογικά.

Βλέπω από χθες στο twitter μια άθλια μάχη των trolls για την επικράτηση, στην πλάτη μιας γυναίκας. Οι μεν θυμίζουν ότι η ΝΔ είναι κόμμα παιδοβιαστών και ότι ο Λιγνάδης «είναι του Μητσοτάκη».

Οι δε λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε και προσπάθησε να κρύψει το έγκλημα του Γεωργούλη. Ή ότι δεν τον έδιωξε πριν από καιρό, όταν οι φήμες ήδη είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν.

Κατ’ αρχάς, για να το ξεκαθαρίσουμε: Η καταγγελία έγινε πριν από τρία χρόνια. Μια γυναίκα είχε την τόλμη να καταγγείλει τον βιαστή της (όπως υποστηρίζει). Όλα έχουν καταγραφεί, όλα βρίσκονται στα χέρια της βελγικής δικαιοσύνης. Θα την αμφισβητήσουμε κι αυτήν γιατί έτσι μας συμφέρει;

Η υπόθεση βγήκε τώρα στο φως γιατί έτσι αποφάσισε, μετά από αξιολόγηση, η βελγική δικαιοσύνη και το Ευρωκοινοβούλιο να κάνουν. Ουδόλως τους ενδιαφέρει αν έχουμε προεκλογική περίοδο ή ποιος θα πληγεί περισσότερο.

Και το ζήτημα δεν είναι αυτό.

Το θέμα είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που οι βιασμοί και γενικώς οι κακοποιητικές συμπεριφορές «χρωματίζονται».

Οι βιαστές, οι κακοποιητές, οι άθλιοι άνδρες, όμως, δεν έχουν ούτε χρώμα, ούτε ιδεολογική ταμπέλα.

Οι βιαστές δεν είναι δεξιοί ή αριστεροί. Δεν έχουν παράταξη, δεν έχουν ιδεολογία. Και η πατριαρχεία δεν είναι χαρακτηριστικό συγκεκριμένων κομματικών σχηματισμών, αλλά είναι στοιχείο ανθρώπων που εκμεταλλεύονται την εξουσία τους, τη φήμη τους, τη δύναμή τους.

Σ’ αυτή τη νέα υπόθεση που συγκλονίζει τη χώρα, και που τη διασύρει στο εξωτερικό, δεν χωράνε πολιτικές κόντρες. Ορθώς ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι δεν υπάρχουν ναι μεν αλλά, ανοσία και ανοχή σε τέτοια φαινόμενα.

Ορθώς η επίσημη κυβέρνηση δεν προσπαθεί να «πάρει εκδίκηση» για τους… δικούς τους κακοποιητές, έστω κι αν ορισμένοι μεγαλόσχημοι ξεφεύγουν από τη γραμμή.

Αυτά που προέχουν τώρα είναι δύο: Πρώτον να ερευνηθεί και να δικαστεί δίκαιο ο Γεωργούλης ο οποίος είναι αθώος μέχρι να καταδικαστεί.

Και δεύτερον να στηριχθεί το θύμα και το κάθε θύμα τέτοιων φριχτών συμπεριφορών. Η Χρονοπούλου μπορεί να αποτελέσει ένα ακόμη σύμβολο στο ελληνικό Metoo, όπως παλιότερα τα θύματα κακοποιητών.

Και να ξαναπιάσουμε από την αρχή τη συζήτηση από εκεί που την αφήσαμε. Ότι δηλαδή οφείλουμε να διδάξουμε στα παιδιά μας πως η αξιοπρέπεια είναι η κυρίαρχη αξία στη ζωή αυτή.

Η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός στον άλλον, πολύ περισσότερο στις γυναίκες.