Αυτές οι μικρές χαρές…

Το πρωινιάτικο μήνυμα στο messenger κυριολεκτικά με αποσυντόνισε: «Καλημέρα σας, αν δεν έχετε βρει το Λουκυ Λουκ ν. 32, είδα σήμερα ότι το έχει το Old Comics Palia Periodika. Το είχε μαζί με τον «Κίτρινο Πυρετό» ν. 33 νομίζω.

Είναι τα δύο τεύχη που έκανε μόνος του ο Moρίς». Τον άνθρωπο που μου έστειλε το μήνυμα, τον Κώστα Β., δεν τον γνωρίζω προσωπικά, ανήκει στους αμέτρητους φίλους και στις αμέτρητες φίλες μου στο Facebook που δεν έχω ποτέ συναντήσει διά ζώσης (ή και αν έχω, δεν το γνωρίζω). Ομως όπως έχει κατά καιρούς δηλώσει, ο Κώστας  παρακολουθεί τη δουλειά μου και απ’ ό,τι φαίνεται, ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω, με εκτιμά.

Και απ’ ό,τι επίσης φαίνεται, καθότι συλλέκτης ο ίδιος περιοδικών κόμικς, ο Κώστας εκτιμά επίσης το πάθος μου με τον Λούκυ Λουκ. Είχε δει την ανάρτηση που εδώ και καιρό είχα κάνει για βοήθεια στην ανεύρεση του συγκεκριμένου τεύχους του Λούκυ Λουκ που είναι ένα από την πρώτη σειρά που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα στη δεκαετία του 1970 με τον τίτλο «Χρυσάφι στο Μπούφαλο Κρικ». Γι’ αυτό και σαν πραγματικός φίλος με ενημέρωσε αμέσως.

Πληκτρολόγησα στο άψε σβήσε το νούμερο του κινητού που ο φίλος επίσης μου έδωσε, μίλησα με τον υπεύθυνο του παλαιοπωλείου, δώσαμε ραντεβού για την επομένη το πρωί στην Αχαρνών και έτσι απέκτησα, επιτέλους, κάτι που αναζητούσα παραπάνω από 30 χρόνια και που ενώ στο παρελθόν μου είχε δοθεί ξανά η ευκαιρία να το αποκτήσω, δεν το έκανα λόγω απερισκεψίας.

Μου κόστισε 50 ευρώ, τα οποία χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να μπω στη διαδικασία κανενός τύπου παζαριού έδωσα στον πωλητή, φοβούμενος μην αλλάξει γνώμη. Και για να αντιληφθείτε τη σπανιότητα του συγκεκριμένου τεύχους, είχε βρεθεί παλαιότερα δεμένο σε τόμο με κάποια άλλα και με κόστος υψηλότερο των 200 ευρώ.

Ομως το θέμα μου εδώ δεν είναι αυτός καθαυτός ο φτωχός και μόνος καουμπόι, το αριστουργηματικό δημιούργημα των Μορίς και Γκοσινί που με συντροφεύει από την παιδική μου ηλικία όταν το ανακάλυψα. Εξάλλου, ο Λούκυ Λουκ είναι από μόνος του ένα τεράστιο θέμα για κάποια άλλη στιγμή, ίσως.

Το θέμα μου εδώ, αυτό τουλάχιστον που θέλω να προβάλω, είναι η τεράστια χαρά που ένιωσα να μου δίνει η ανεύρεση του τεύχους αυτού, το οποίο τεύχος άλλους θα άφηνε πλήρως αδιάφορους, εντελώς ασυγκίνητους, κάτι πλήρως κατανοητό και εντελώς φυσιολογικό. Δεν έχουμε όλοι την ίδια αγάπη για όλα, αν και ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα για ποιον λόγο οι δικές μας χαρές μπορούν να προκαλέσουν απέχθεια σε άλλους. Και το λέω αυτό διότι έχω ακούσει αμέτρητες ιστορίες για μανάδες που για κάποιους δικούς τους ακατανόητους λόγους απειλούσαν κάποτε τα παιδιά τους ότι θα τα πετάξουν «όλα αυτά τα βρωμοπεριοδικά που πιάνουν τόπο άδικα». Αδικα; Αδικα για ποιον; (Συμπτωματικά δύο βιβλία που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό, το «High Fidelity» του Νικ Χόρνμπι – εκδόσεις Πατάκη – και το «1979» της Βαλ Μακ Ντέρμοντ – εκδόσεις Διόπτρα – αναφέρονται σε τέτοια περιστατικά μανάδων που απειλούν τους γιους τους για πέταμα των περιοδικών που συλλέγουν και που στη μία περίπτωση το κάνουν κιόλας).

Ενδεχομένως και εγώ δεν θα έδινα σημασία αν κάποιος γνωστός μου μού έλεγε ότι βρήκε κάτι που αναζητούσε χρόνια, κάτι το οποίο προσωπικά δεν θα μου έλεγε τίποτα. Θα μου έλεγε όμως πολλά η χαρά του που το βρήκε, θα χαιρόμουν πραγματικά με τη χαρά του και, το κυριότερο, θα επιβεβαίωνε μέσα μου αυτό που χρόνια ολόκληρα πιστεύω ακράδαντα: οι μικρές αυτές χαρές της ζωής είναι που την κάνουν πολύ ομορφότερη από αυτό που είναι, της δίνουν χρώμα και ζωντάνια.

Οι μικρές χαρές έχουν καμιά φορά πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τις μεγάλες, όσο ντεμοντέ και αν ακούγεται μια τέτοια σκέψη. Και δεν είναι απαραίτητο να έχουν σχέση μόνο με την απόκτηση αντικειμένων συλλογής όπως το εν λόγω τεύχος του Λούκυ Λουκ. Ενας καφές στον ήλιο μιας παραλίας, μια βόλτα στη φύση, το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου. Αυτά αξίζουν. Και αυτά μένουν.