To πρόβλημα δεν είναι ο Γουόκαπ αλλά οι Σπανούληδες και Διαμαντίδηδες που πλέον δεν έχουμε…

Ανάμικτα συναισθήματα έχει προκαλέσει στον κόσμο του μπάσκετ και όχι μόνο, η απόφαση για την ελληνοποίηση του Τόμας Γουόκαπ, με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες.

Αρκετοί είναι αυτοί που συμφωνούν με την εξέλιξη, αλλά υπήρξαν και έντονες αντιδράσεις όπως για παράδειγμα από τον Παναθηναϊκό, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών καθώς άλλους παίκτες που με ανακοινώσεις και ποσταρίσματα αντιτάχθηκαν στην προοπτική να φορέσει τη γαλανόλευκη.

Η ελληνοποίηση του Γουόκαπ είναι μία καθαρή περίπτωση αντιμετώπισης ενός ζητήματος, ανάλογα με την οπτική γωνιά του καθενός. Ο ΠΣΑΚ διαμαρτύρεται επειδή πιστεύει ότι με περιπτώσεις σαν και αυτή, περιορίζεται ο χώρος και ο χρόνος των Ελλήνων παικτών στην Εθνική ομάδα. Βέβαια ούτε αυτό ακριβώς ισχύει, καθώς σύμφωνα με τον κανονισμό της FIBA, κάθε εθνική ομάδα που συμμετέχει σε διοργάνωση της μπορεί να έχει μόνο έναν παίκτη που έχει αποκτήσει την νόμιμη ιθαγένεια της χώρας μέσω πολιτογράφησης. Αρα ο Γουόκαπ δεν εμποδίζει κανέναν άλλο Έλληνα καθώς πιάνει μόνο μία θέση, την οποία ούτως ή άλλως πρέπει να διεκδικήσει από τον Ντόρσεϊ ή από τον Μήτρου Λονγκ που σύντομα θα αποκτήσει και αυτός ελληνικό διαβατήριο.

Ο Παναθηναϊκός φωνάζει επειδή ο 30χρονος Γουόκαπ μετά την ελληνοποίηση του, θα απελευθερώσει μία θέση ξένου στον Ολυμπιακό που θα έχει έτσι τη δυνατότητα να ενισχυθεί περισσότερο. Την ίδια άποψη ενδεχομένως να έχουν και άλλες ομάδες της Basket League, ασχέτως αν και αυτές θα έκαναν το ίδιο με τους ερυθρόλευκους, εάν είχαν τη δυνατότητα.

Αντικειμενικά, όμως, πέρα από προσωπικά κίνητρα και ιδιοτελείς σκέψεις, η προσθήκη του Τόμας Γουόκαπ στην Εθνική ομάδα μπάσκετ, μόνο οφέλη μπορεί να έχει για την επίσημη αγαπημένη. Μία ομάδα με εμφανή πρόβληματα εξεύρεσης ικανών παικτών στη θέση του γκαρντ δεν έχει την πολυτέλεια να αρνείται τη συνεισφορά και την αξία ενός παίκτη όπως ο Γουόκαπ.

Και πέρα από το μπάσκετ που ξέρει ο πρώην πλέον Αμερικανός, η Εθνική ομάδα χρειάζεται τον Γουόκαπ, αλλά και αρκετούς ακόμα… Γουόκαπ. Μία ομάδα που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο σε Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ, πλέον δεν καταφέρνει να μπει ούτε καν στα ημιτελικά και την τελευταία δεκαετία θα έχει να θυμάται μόνο δύο 5ες θέσεις, στα Ευρωμπάσκετ του 2015 και του 2022.

Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού μπάσκετ και όχι φυσικά ο Τόμας Γουόκαπ. Για λόγους που ουδείς από τους ανθρώπους του αθλήματος έχει μπει στη διαδικασία να απαντήσει ή να εξηγήσει, σταματήσαμε ως χώρα να βγάζουμε ταλέντα στο μπάσκετ.

Η σύγκριση με το παρελθόν είναι αμείλικτη, παρά το γεγονός ότι το άθλημα έχει αλλάξει, έχει αποκτήσει άλλη μορφή και δεν συγκρίνεται με αυτό που βλέπαμε και ξέραμε να παίζεται πριν 15 και 20 χρόνια. Δεν ζητάω να βρούμε νέο Γκάλη και νέο Γιαννάκη, αλλά πλέον δεν έχουμε ούτε Σπανούλη, ούτε Διαμαντίδη, ούτε καν Παπαλουκά!

Η ένδεια σε παίκτες από τις θέσεις από το «ένα» ως το «τρία» είναι πρωτοφανής και ουδείς έχει μπει στον κόπο να απαντήσει ποιο είναι το πρόβλημα και δεν βγαίνουν νέοι καλοί παίκτες. Τα ερωτήματα πολλά και αναπάντητα: Ποια είναι η εξέλιξη όλων αυτών των παιδιών που τα βλέπουμε από μικρή ηλικία με μία πορτοκαλί μπάλα στα χέρια; Στις ακαδημίες των συλλόγων τι κάνουν; Γιατί η Εθνική ομάδα μπάσκετ, μετά την αποστρατεία και του Πρίντεζη, περιμένει τα πάντα από τον Αμερικανοτραφή Καλάθη και τον μοναδικό και ασύγκριτο Γιάννη Αντετοκούνμνπο;

Πριν λοιπόν οι άνθρωποι του μπάσκετ δαιμονοποιήσουν τον Γουόκαπ και όποιον συνέβαλε στην ελληνοποίηση του, ας προχωρήσουν σε μία δόση αυτοκριτικής. Το πρόβλημα φυσικά και δεν είναι ο Γουόκαπ…