Γεωργούλης, χωρίς αστερίσκους

Ας μιλήσουμε για τους αστερίσκους. Αστερίσκους βάζουμε όταν γενικώς υποστηρίζουμε κάτι, έχουμε κάποιες αρχές, ας πούμε, αλλά εμφανίζεται μια υπόθεση που μας «χαλάει» το αφήγημα. Όταν, για παράδειγμα, υποστηρίζουμε τις γυναίκες που καταγγέλλουν την κακοποίησή τους, αλλά αν αυτή η καταγγελία έρχεται να ταράξει ημέτερους -και υμέτερους- τότε βάζουμε αστερίσκους: μπορεί και να λέει ψέματα. Σωστά;

Η καταγγελία της κ. Χρονοπούλου σε βάρος του Αλέξη Γεωργούλη ήταν ένα σοκ για τον πολιτικό κόσμο. Όχι επειδή είναι η πρώτη φορά που πολιτικά πρόσωπα -μικρά ή μεγάλα στελέχη- κατηγορούνται για κακοποίηση, κάθε άλλο… Αλλά επειδή κάθε τέτοια καταγγελία οφείλει να δημιουργεί ταραχές και να κρίνει τα άμεσα αντανακλαστικά των πολιτικών χώρων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε γρήγορα αντανακλαστικά και διέγραψε άμεσα τον Αλέξη Γεωργούλη, ο Αλέξης Τσίπρας είπε με σαφήνεια πως «σεβόμαστε το τεκμήριο της αθωότητας, αλλά είμαστε πάντα με τα θύματα».

Από την πλευρά του το ΠΑΣΟΚ λένε πως δεν ήξεραν τίποτε μέχρι και προχθές που δημοσιοποιήθηκε η καταγγελία, η ΝΔ ζητά εξηγήσεις, ενώ επιμένει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήξερε τα πάντα, η ίδια η κ. Χρονοπούλου έβαλε τα πράγματα στην θέση τους: δεν είχε πει σε κανέναν και τίποτα. Απόδειξη ότι ούτε και ο δικός της πολιτικός χώρος, το ΠΑΣΟΚ, γνώριζε κάτι. Γιατί; Γιατί έτσι, γιατί δεν ήθελε η ίδια και γιατί είχε κάθε δικαίωμα να κινηθεί όπως αυτή επιθυμούσε.

Κλήθηκε να πάρει θέση (sic) και ο κόσμος των κοινωνικών δικτύων, φυσικά. Κι εδώ είδαμε το μεγαλείο της υποκρισίας μπροστά στην πατριαρχία. Ψηφοφόροι, φίλοι, κάποια απλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίστηκαν ότι «βρωμάει» σκευωρία ή πως ο Γεωργούλης είναι… πολύ όμορφος για να έχει ανάγκη να κακοποιεί γυναίκες. Μα τι κεραυνός εν αιθρία κι αυτός, να κακοποιούν κι οι ωραίοι άντρες! Πρώτη φορά ξαναγίνεται.

Κι έπειτα, η ηθική υπεροχή των εκτός του συγκεκριμένου χορού. Λες και πρώτη φορά ακούμε πως υπάρχει πατριαρχία. Μα ας μιλήσουμε λιγάκι για αυτό.

Η πατριαρχία. Η πατριαρχία είναι σύστημα αξιών, διαπερνά την κοινωνία οριζόντια και μας μαθαίνει, κυρίως, να σιωπούμε. Είτε τις γυναίκες, που είναι θύματα, είτε και όλες και όλους όσοι συγκαλύπτουν, αδιαφορούν, δικαιολογούν κι αποφασίζουν να μην πιστέψουν ένα θύμα.

Και αυτό δεν έχει πολιτικό πρόσημο γιατί η πατριαρχία δεν είναι ιδεολογική κατασκευή. Η πατριαρχία υπήρχε πριν υπάρξουν ιδεολογίες. Μιλάμε για χιλιετίες ολόκληρες βαμμένες με αίμα γυναικών, με μώλωπες και με εσωτερικευμένη ντροπή, ντροπή από τις γυναίκες.

Πόσο ισχυρές ιδεολογικές βάσεις έχει ο καθένας και η καθεμία, λοιπόν, θα φανεί όταν χτυπήσει μια τέτοια είδηση και την δική σου πόρτα. Αν συλλογικά, ως χώρος πολιτικός, θα συγκαλύψεις ή αν θα διαγράψεις. Αν ατομικά θα αμφισβητήσεις ή θα αγκαλιάσεις το θύμα. Το φερόμενο ως θύμα. Αν θα στηρίξεις το φερόμενο ως θύμα από όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχεται.

Σε αυτά «δεν χωράνε οπαδικά», που λέμε. Μα ξέρουμε πολύ καλά πως τα «οπαδικά» θα βρούνε τρόπο να παρεισφρήσουν. Από μικρούς πολιτικούς χώρους, μέχρι μεγάλους, μέχρι κόμματα που διεκδικούν την εκλογική πρωτιά, τα «οπαδικά» θα παρεισφρήσουν κι αυτό είναι κάτι που γνωρίζουμε πολύ καλά, πρώτα και κύρια οι γυναίκες.

Η πατριαρχία, λοιπόν. Η πατριαρχία δεν κάνει εξαιρέσεις, καμία μας και κανένας δε γεννηθήκαμε αντισεξιστές, ούτε φεμινίστριες, παλέψαμε να μη γίνουμε κομμάτι του προβλήματος και αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι απέναντι στην έννοια της δικαιοσύνης, πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα.

Όσο αφορά στην δικαιοσύνη, αυτή είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, να ιεραρχείται, δηλαδή, πάνω από το συναίσθημα ή τις σκοπιμότητες κι έτσι, πρέπει να την κατακτάς κάθε μέρα. Δεν είναι μια αξία που την κερδίζεις άπαξ, είναι διαρκής μάχη.

Τώρα φαίνεται πως εις βάρος του Αλέξη Γεωργούλη υπάρχουν κι άλλες καταγγελίες για βίαιη συμπεριφορά. Δεν είμαστε δικαστήριο να βγάλουμε ετυμηγορία, μόνο που ελπίζω αυτή η ακόμη μία τρανταχτή υπόθεση κακοποίησης να γίνει μάθημα σε όλους και όλες. Κυρίως σε όσα άτομα ανάμεσά μας έχουν μόνο επιλεκτικές ευαισθησίες και επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια όταν πρόκειται για το δικό τους «σπίτι».