Η ρητή και ακατανόητη αντίθεση του ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη στη χρηματοδότηση της επέκτασης του φράγματος του Έβρου, δεν εκπλήττει προσωπικά τον γράφοντα. Πρώτον, διότι ο Δημήτρης Παπαδημούλης ευρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή των εκπροσώπων της «Αριστεράς» οι οποίοι χωρίς την παραμικρότερη ηθική συστολή αποδέχτηκαν τις μειοδοτικές παραχωρήσεις στους κατ’ επίφασιν «Μακεδόνες» με όλα τα ιλαροτραγικά επακόλουθα αυτής της πολιτικής ελαφρότητας.

Επιπλέον, φαίνεται πως είναι της  μόδας στον ΣΥΡΙΖΑ, να εκφράζεται και να ενεργεί με ασύστολη επιπολαιότητα και ανευθυνότητα στη διαχείριση των καυτών θεμάτων της εθνικής αξιοπρέπειας. Αρκεί στο σημείο αυτό η υπενθύμιση του τρίτου μειοδοτικού μνημονίου του 2015 που με το καταγέλαστο δημοψήφισμα, για την έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να κάνει «επανορθωτική» στροφή 180ο (δηλαδή ντροπιαστική) μεταβολή και να υποθηκεύσει τα εθνικά οικονομικά συμφέροντα σε βάθος ενός αιώνα.

Και για να κλείνει η παρένθεση Συριζαϊκή πολιτική ανευθυνότητα δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι το κόμμα της πλατείας Κουμουνδούρου προχώρησε σε κάτι, που δεν θα το τολμούσαν οι πιο αντιαμερικανικές-αντινατοϊκές πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας και η συντροφιά του, προσέθεσαν στο αμερικανονατοϊκό άρμα τρεις ακόμη πολεμικές βάσεις, με κυρίαρχη τη βάση της Αλεξανδρούπολης, που στοχεύει στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Και μάλιστα σήμερα, που ήδη έχουμε μπει, ως κράτος-μέλος της ΕΕ, ακρίτως σε σχεδόν θερμοπολεμικές προπαρασκευαστικές αντιπαραθέσεις στον ολέθριο για την ευρωπαϊκή ενότητα ρωσοουκρανικό πόλεμο, στον οποίο και η Ελλάδα μετέχει χωρίς την παραμικρότερη αμυντικο-οικονομική αντιπαροχή.

Και επιπλέον χωρίς η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη να προκαλέσει απόφαση στην Ολομέλεια του ελληνικού κοινοβουλίου, γιατί όχι και με παλλαϊκό δημοψήφισμα, για τη συστράτευση της χώρας μας σε ένα πόλεμο, που κατά το μέγιστο τμήμα του προάγει την κερδοφορία των πολεμικών βιομηχανιών, αλλά εις βάρος της αυτοσυντήρησης των 27 χωρών-μελών της ΕΕ.

Η ευθύνη της άλλης πλευράς

Και τώρα, η ώρα του audiatur et altera pars (Ν’ ακουστεί και η άλλη πλευρά): Χωρίς πάθος ή ενδοιασμούς και η χλιαρή αντίδραση της κυβέρνησης, στα θέματα της εθνικής αξιοπρέπειας, δεν κρίνεται επαινετέα. Για τον απλούστατο λόγο, ότι και πάλι το Σουλτανάτο του Ερντογάν μ’ επικεφαλής τον επιστήθιο φίλο του κ. Νίκου Δένδια δηλαδή τον μονίμως απρόβλεπτο αλλά και θρασύ Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ανατρέπει το κλίμα συμφιλίωσης, που καλλιεργήθηκε με τη συγκινητική συμπαράσταση της Ελλάδας στις χιλιάδες των τούρκων, θυμάτων του σεισμού στη ΝΑ Τουρκία. Με λίγα λόγια, σιγά-σιγά αλλά σταθερά, αναβιώνει η ανατολιτική κουτοπονηριά των αδιόρθωτων συμφεροντολόγων της γειτονικής Τουρκίας.

Η επιστροφή της ελληνοτουρκικής δυάδας Δένδια-Τσαβούσογλου στους φιλικούς εναγκαλισμούς, δεν μας καθησυχάζει για μια επανάληψη της διπλωματικής προκλητικής διπροσωπίας του τούρκου υπουργού Εξωτερικών. Είναι προφανές, ότι ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου εθισμένος στην αγενή αδιαλλαξία του, εκμεταλλεύεται την επτανησιακή αβροφροσύνη του έλληνα ομολόγου του…

Ταυτοχρόνως, το ψευδοσυμμαχικό έναντι της Ελλάδας και φιλοτουρκικό έναντι του Ερντογάν ΝΑΤΟ, μαζί με τον ανεύθυνο-υπεύθυνο Τζο Μπάιντεν, συμπεριφέρονται τελείως αδιάφορα και ψυχρά στα χρονίζοντα θέματα της ελληνοκυπριακής εθνικής άμυνας. Η υποδειγματική εταίρος της ΕΕ, αλλά και αμελητέα για την δυτική συμμαχία Κύπρος, κλείνει, σε λίγο καιρό, μισόν αιώνα υποδούλωσης στο ψευδοκράτος των κατεχομένων από τους τούρκους κατσαπλιάδες εδαφών της ΒΑ Κύπρου. Χωρίς καμιά απόφαση του ΟΗΕ, για πραγμάτωση των ψηφισμάτων του ΣΑ του ΟΗΕ για την εκδίωξη των τούρκων πειρατών από τη μεγαλόνησο.

Αλλά και η κατάπαυση των χιλιάδων ατιμώρητων παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου από την τουρκική πολεμική αεροπορία, πολύ φοβούμαι ότι είναι μάλλον προσωρινή… Εκτός εάν ο αμερικανο-νατοϊκός «συμμαχικός» άξονας πειθαναγκάσει την Άγκυρα να σταματήσει και μάλιστα με αυστηρές και ολέθριες κυρώσεις, τους αδιόρθωτους πειρατές της ανατολικής Μεσογείου. Πολύ όμως λυπούμαι ότι κάτι παρόμοιες προβλέψεις δεν είναι παρά μια ουτοπία…

Το τρίτο κόμμα

Κλείνω το κείμενό μου αυτό με λίγα λόγια για το «τρίτο κόμμα» της εκλογικής αναμέτρησης. Μιλάω ευθέως για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Η δημοσκοπική του στασιμότητα, θα πρέπει να ερμηνευθεί ως αδυναμία διαχείρισης των πολιτικών κρίσεων από την όχι και τόσο έμπειρη ηγεσία του κόμματος. Από ελάχιστη έως ανύπαρκτη η αντίδραση στα θέματα της εθνικής άμυνας και ανεξαρτησίας, αλλά και καμιά σοβαρή συστράτευση με το προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό ευρωπαϊκό μέτωπο…

Όσο για τις ηλικιακές ρατσιστικές προκαταλήψεις του … «ασυναγώνιστου» νεανικού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με την ανεπαρκή παρουσία του στον κοινωνικό στίβο, το δυναμικό αυτό απαξιώνει τη συνεργασία του, με στελέχη που ανέδειξαν το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, σε βασική κινητήρια δύναμη στις κοινωνικοπολιτικές κατακτήσεις, επί περίπου 20 χρόνια.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης εγκαινιάζοντας με σεκταριστική διάθεση την αποκοπή του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από τον ιστορικό ομφάλιο λώρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, φαίνεται να εκτρέπεται σε κινήσεις ηλικιακού ρατσισμού. Δηλαδή συμπεριφορά που καθηλώνει δημοσκοπικά το κόμμα του…

Οι… ανεπανάληπτες αυτές ηλικιακά «νεότερες» προσωπικότητες, ή σκοπίμως αποσιωπούν αυτές τις κατακτήσεις που άλλαξαν τον πολιτικό χάρτη της χώρας, ή αποφεύγουν την προβολή τους πιθανόν από τον φόβο ότι τους κόβουν τη φόρα για τα δικά τους καλύτερα γιατί όχι και για τα εξωραϊσμένα χειρότερα…

Ή έτσι λοιπόν ή αλλιώς αυτός ο ανόητος ηλικιακός ρατσισμός δεν παύει να θυμίζει λακωνικούς Καιάδες με θύματα τους βίαια αποστρατευμένους και επιτυχημένους παλαίμαχους και θύτες κάποιους «εκ γενετής γεγηρακώτες», σύμφωνα με τον Εμμανουήλ Ροΐδη.

Headlines