Η Δανάη Δραωνέα εξηγεί στο in πως ένα ημερολόγιο 100 ετών συνδέεται με την πρώτη φεμινίστρια στην ιστορία

Η Δανάη Δραγωνέα δεν είναι απλώς μια συγγραφέας. Είναι μια γυναίκα που μέχρι να φτάσει στην συγγραφή του πρώτου της βιβλίου έχει περάσει με πολύ μεγάλη επιτυχία από πολλές θέσεις στο χώρο των media.

Πτυχίο στην επικοινωνία και μεταπτυχιακό από το University of The Arts London, σεµινάρια δηµιουργικής γραφής στο Λονδίνο µε την Elise Valmorbida και στην Αθήνα µε τον Βασίλη Αλεξάκη. Η Δανάη Δραγώνα αγαπάει πολύ τον τύπο, τις τέχνες και τη μόδα. Και τα υπηρετεί όλα με πάθος.

Επί σειρά ετών υπήρξε η αρχισυντάκτρια του περιοδικού ΟΖΟΝ, όπου ανέλαβε και την καλλιτεχνική διεύθυνση εκδηλώσεων µε κεντρικό άξονα τη σύµπλευση µόδας και τέχνης. Μέσω της συνεργασίας της µε το VICE, πραγµατοποίησε σειρά βιντεοσυνεντεύξεων µε σηµαντικές προσωπικότητες του πολιτισµού, όπως ο Νάνος Βαλαωρίτης και η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ.

Πέρα όμως από όλα αυτά η Δανάη ασχολείται με τα στερεότυπα της γυναικείας ταυτότητας.

Μέσα από το πρώτο της βιβλίο «Το Νησί της Βροχής- Ένα μυστικό ημερολόγιο» η συγγραφέας καταπιάνεται με μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην Κέρκυρα το 1996 και μιλά με χιούμορ για τη θέση των γυναικών στην Ελλάδα του 19ου αιώνα.

Η Ίζι είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να επιστρέψει από την Κέρκυρα στο αγαπημένο της Λονδίνο. Ώσπου στη σοφίτα του παμπάλαιου σπιτιού όπου έχει μετακομίσει γνωρίζει την Αριάνα, η οποία θέλει να φύγει από το «νησί της βροχής» ακόμη περισσότερο και απ’ όσο η ίδια. Βέβαια, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: η Αριάνα ζει στον 19ο αιώνα…

Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη απέσπασε το βραβείο «Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου», το οποίο απονέμεται σε πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους. Πρόκειται για τα βραβεία του Ελληνικού Τμήματος της IBBY-Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023, η απονομή των οποίων έγινε την Κυριακή 2 Απριλίου, μέρα άκρως συμβολική καθώς συμπίπτει με την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.

Η Δανάη Δραγώνα μίλησε στο in για αυτή την σημαντική διάκριση αλλά και τις αγαπημένες της ηρωίδες

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν μάθατε ότι πήρατε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα βραβεία του Ελληνικού Τμήματος της IBBY-Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου 2023;

Πόσο θα ήθελα να μπορώ να το μοιραστώ με τον εαυτό μου σε κάποια μικρότερη ηλικία. Σκέφτηκα δηλαδή πόσο παρηγορητικό θα ήταν να μπορούσα να με συναντήσω εκεί γύρω στα 20 που ήμουν γεμάτη αμφιβολίες, φόβους και μετεφηβικές απογοητεύσεις και να μου πω να μην ανησυχώ τόσο πολύ γιατί τα πράγματα δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να βρουν το δρόμο τους.

Όταν γράφατε το «Νησί της Βροχής» είχατε φανταστεί ότι μπορεί ν’ αποσπάσει αυτή τη διάκριση;

Όχι, δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό. Γενικά δεν σκέφτομαι έτσι. Από τη στιγμή που θα ολοκληρωθεί μια ιστορία, νιώθω σαν να κλείνω και τους λογαριασμούς μου μαζί της. Το τι θα της συμβεί στην πορεία, νιώθω σαν να είναι κάτι ανεξάρτητο. Λες και κάθε ιστορία αποκτά μια δική της ζωή, φεύγοντας από εμένα.

Γιατί αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο που ν’ απευθύνεται σε έφηβους αναγνώστες;

Δεν πήρα κάποια τέτοια απόφαση. Απλώς έτυχε στη συγκεκριμένη ιστορία οι βασικοί ήρωες να είναι 12χρονα παιδιά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι κάποια βιβλία που είχα διαβάσει σε εκείνη την ηλικία τα κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά καθώς κάποια τα έχω πάρει μαζί μου σε κάθε καινούργια βιβλιοθήκη που φτιάχνω, ενώ τα υπόλοιπα βρίσκονται στη θέση τους στη βιβλιοθήκη του εφηβικού μου δωματίου στην Κέρκυρα. Αυτά τα βιβλία, που και που, μου κάνουν ακόμα παρέα.

Ήταν η ιστορία σας που έψαχνε τρόπους να ειπωθεί ή οι χαρακτήρες σας ήταν αυτοί που σας έδειξαν τον δρόμο;

Η ηρωίδα μου, η Ίζι ξεπετάχτηκε μέσα σε μια άλλη ιστορία που έγραφα. Έτσι, σχεδόν με πήρε από το χέρι και με οδήγησε. Μαζί της ανακάλυψα μια Κέρκυρα που κόντευα να ξεχάσω και μερικούς χαρακτήρες που θα ήθελα να έχω για φίλους.

Μιλήστε μας λίγο και για το μυστηριώδες ημερολόγιο του 19ου αιώνα, μέσα από το οποίο οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές σας μαθαίνουν για τη ζωή των γυναικών στην Ελλάδα της Μπελ Επόκ.

Οι δύο ήρωες, η Ίζι και ο Βικέντιος έρχονται σ’ επαφή με ένα περίεργο κορίτσι βγαλμένο από τον 19ο αιώνα, την Αριάνα, και προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο που κρύβεται μέσα στις σελίδες του ημερολογίου της, που έχει κρύψει προσεκτικά μέσα σε ένα τετράδιο γεμάτο νότες και μουσικές σημειώσεις. Αναζητώντας να βρουν τι συνέβη τελικά στη ζωή της Αριάνα, τα δυο παιδιά ανακαλύπτουν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, μαθαίνουν για τη σπουδαία Εφημερίδα των Κυριών και γνωρίζουν την πρώτη Ελληνίδα φεμινίστρια.

Υπάρχει κάποιο σχόλιο που λάβατε από έφηβο αναγνώστη του βιβλίου σας και σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και αν ναι, ποιο ήταν αυτό;

Σε ένα από τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής που έκανα σε μια τάξη με αφορμή το βιβλίο, τα παιδιά έγραφαν γράμματα στους μελλοντικούς τους εαυτούς κλείνοντας μέσα πράγματα που δεν θα ήθελαν να ξεχάσουν καθώς μεγαλώνουν.  Πάνω στον φάκελο ο κάθε ένας έγραφε το όνομά του και την ημερομηνία που επιθυμούσε να το ανοίξει. Στη συνέχεια σφραγίζαμε τους φακέλους με βουλοκέρι. Ένα αγόρι που δεν είχε συμμετάσχει ιδιαίτερα στην προηγούμενη κουβέντα, μου έδωσε έναν φάκελο που έγραφε “Do not open it” και όταν τον ρώτησα αν αλήθεια δεν σκοπεύει να τον ανοίξει ποτέ μού απάντησε ότι είχε κλείσει μέσα κάτι που δεν του χρειαζόταν πια. Αυτή η απάντηση με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο καλύτερα είχε κατανοήσει εκείνο το παιδί το πνεύμα της δραστηριότητας, καλύτερα ακόμα και από εμένα την ίδια. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να πηγαίνω σε τάξεις με την ψευδαίσθηση ότι γνωρίζω εξαρχής όλες τις απαντήσεις.

Χρειάστηκε να ανατρέξετε στην εφηβική σας ηλικία για να καταφέρετε να δώσετε φωνή στους πρωταγωνιστές σας; Αν ναι, πώς λειτούργησε αυτή η διαδικασία;

Νιώθω ότι δεν βρίσκομαι και τόσο μακριά από τον έφηβο εαυτό μου. Αισθάνομαι  μια σύνδεση με νεότερες εκδοχές του εαυτού μου. Θυμάμαι πώς ένιωθα, πώς μιλούσα, πώς σχετιζόμουν με τους άλλους. Δεν νιώθω ότι έχει υπάρξει κάποιο σπάσιμο στη διαδρομή. Η σημερινή εκδοχή μου, είναι συνέχεια της προηγούμενης και με κουβαλάω ταυτόχρονα σε όλες τις ηλικίες.

Υπήρξε κάποιο βιβλίο που διαβάσατε εσείς στην ηλικία που είναι τώρα οι πρωταγωνιστές σας και το οποίο άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπατε τον κόσμο και αν ναι, ποιο;

Κάθε φορά που μου γίνεται αυτή η ερώτηση, επιλέγω ένα διαφορετικό βιβλίο. Διάβαζα με μανία σε εκείνη την ηλικία και είναι τόσα πολλά εκείνα τα βιβλία που με άλλαξαν.  “Ο Κλέφτης του Πάντοτε”, του Clive Barker είναι ένα από τα βιβλία που έχω μαζί μου, στα αγγλικά πλέον και φροντίζω να το διαβάζω μια φορά κάθε χρόνο. Συνήθως τα  Χριστούγεννα.