Μπρος κέρδος, πίσω η ταυτότητα του τόπου. Να το δίλημμα που αργά ή γρήγορα συναντούν στο φόντο του Καπιταλισμού, όλοι οι κορυφαίοι και διεθνείς προορισμοί όπως η Μύκονος. Καιρό το λιβάνιζα μέσα μου αυτό το σημείωμα και γιατί είχα πει στον εαυτό μου πως δεν ήθελα να ξαναγράψω για τη Μύκονο. Οχι από άρνηση για όσα συμβαίνουν στο νησί ή για όσα ο μεγεθυντικός φακός της προπαγάνδας θέλει να βλέπει – έναν «κακό» που θα συνετίσει ενόψει εκλογών δηλαδή. Δεν ήθελα, γιατί είμαι βέβαιος πως εκ νέου θα διαβαστεί ως ένα σημείωμα ενός δημοσιογράφου με καταγωγή απ’ τη Μύκονο, που επίσης κινδυνεύει να μην περάσει σώος τις συμπληγάδες του παιδικού ρομαντισμού ή της θυμωμένης καταγγελίας για το νησί που έγινε από τόπος αρχιτεκτονικής σοφίας μια πλωτή μετα-πόλη.

Κάποια πράγματα όμως πρέπει να ειπωθούν και γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε μια περιδίνηση αφήνοντας πίσω την παλιά του ζωή και αναζητώντας τα πατήματα για τη νέα. Και γιατί η νέα ρευστότητα διαλύει κάθε γεωπολιτική βεβαιότητα ή και κανονικότητα και που αργά ή γρήγορα θα θέσει σε ρευστότητα και τις πόλεις, τα νησιά, τα χωριά, όλα. Τι θα προσφέρουν όμως μερικές σκέψεις ή και λοξές απαντήσεις σε μια εξελισσόμενη κρίση; Για τον απλό πολίτη η Μύκονος είναι συνώνυμη με την ανομία αλλά και τον μικρό βαθμό συνενοχής του ντόπιου που δεν οριοθέτησε έγκαιρα τον τόπο και που σήμερα με νοσταλγία ποστάρει παλιές φωτογραφίες από ένα μέρος που θαύμασε ο ντουνιάς. Μερικές σκέψεις απλώς θα αθροιστούν στις πολλές, αλλά υπολογίστε εδώ πως αυτό το παράξενο θέμα της ήσυχης συνείδησης ταλαιπωρεί ακόμη ορισμένους από εμάς και ας είμαστε συχνά κι εμείς μέρος ενός κυνισμού και μιας επιπολαιότητας.

1. Η Μύκονος δεν είναι περισσότερο άνομη από άλλα μέρη της χώρας και άρα το πρόβλημά της θα πρέπει να νοηθεί ως ελληνικό πρόβλημα. Και ας αφήσει την πλάκα το κράτος των Αθηνών που διέλυσε το πιο όμορφο λεκανοπέδιο της Μεσογείου και έκανε μια πρωτεύουσα απάνθρωπη στους ρυθμούς της. Μιλάει για τη Μύκονο αλήθεια η σημερινή πολιτεία που έχει ως μοντέλο της το Ελληνικό ή που άφησε ανεξέλεγκτο το airbnb;

2. Η Μύκονος παραμένει όμορφη. Και έχει περιθώρια να διασώσει την ψυχή της. Αυτό όμως προϋποθέτει σχέδιο και το δεύτερο δεν επαφίεται απλώς και μόνον στη σημερινή δημοτική Αρχή της ή στις άμυνες ενός μέρους της κοινωνίας της. Ποιο αλήθεια είναι το σχέδιο των κυβερνώντων για τα νησιά του 2030; Είναι καλά αυτά όταν παρκάρει χιλιάδες νέους να εργαστούν και διαβολικά όταν προσομοιάζουν με την Κούβα του Μπατίστα;

3. Η Μύκονος είναι και τόπος ανομίας. Και οι επιχειρήσεις – πολλές εξ αυτών – που έχουν κατέβει στο νησί, το τελευταίο που σέβονται είναι η Μύκονος ή το αρχαίο και νεότερό της αποτύπωμα.

4. H Μύκονος παραμένει τόπος κέρδους και ενδυνάμωσης της ελληνικής οικονομίας. Μια σειρά κλάδοι τροφοδοτούνται και τροφοδοτούν το μέρος. Χιλιάδες εργαζόμενοι απασχολούνται εδώ και πέραν των τριών μηνών της σεζόν. Δεκάδες επαρχιώτες επιχειρηματίες επιχειρούν. Κανείς δεν λέει πως είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Κανείς δεν λέει «πως παντού ανομία άρα σωστή η ανομία». Κανείς δεν λέει πως πρέπει το μέλλον του νησιού ή των νησιών να είναι οι μπετονιέρες. Αναζητείται όμως εκείνη η τομή ισορροπίας όπου και το νησί να χρήζει σεβασμού ενός διεθνούς προορισμού αλλά και να σεβαστεί το ίδιο το δυναμικό του την Ιστορία του.

Headlines