Είναι πολύ αστείο. Όταν ένας boomer προσπαθεί να προσεγγίσει τους νέους, να γίνει ένα από αυτούς, να μάθει την αργκό τους, να μπει στα παπούτσια των 16χρονων, των 20χρονων, μοιάζει με καρικατούρα.

Αυτός ο παλιμπαιδισμός πολλές φορές είναι όμορφος, ελκυστικός, εν πάση περιπτώσει το να θέλεις να νιώσεις νέος στην όψη και τη συμπεριφορά κρύβει και μια πίκρα για τα χρόνια που πέρασαν.

Τι γίνεται, όμως, όταν οι πολιτικοί θέλουν να δείχνουν… τζόβενα; Όχι στην όψη, αλλά στη συμπεριφορά, στο να νιώθουν άνετοι με τα παπούτσια των νέων, αυτών με τους οποίους έχουν 20,30 ή και 40 χρόνια διαφορά.

Τώρα, λοιπόν, που είδαμε και τον Αλέξη Τσίπρα να δίνει συνέντευξη σε γνωστή youtuber, μετά από αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορούμε να έχουμε άποψη για τη νέα επικοινωνιακή στρατηγική των πολιτικών αρχηγών.

Είναι προφανές ότι αποτελεί μέρος της στρατηγικής των επικοινωνιολόγων των δύο διεκδικητών της εξουσίας. Η ψήφος των 430 νέων ψηφοφόρων 17,18 και 19 ετών δεν είναι καθόλου αδιάφορη, το αντίθετο μάλιστα.

Και πώς θα κερδίσεις τους νέους αν δεν απευθυνθείς με τον τρόπο που οι ίδιοι θέλουν;

Οι επικοινωνιολόγοι, λοιπόν, είπαν: Βρίσκετε έναν youtuber, ιδανικά κορίτσι, νέο, έξυπνο, με πέραση στη νεολαία και πολλούς followers, κι άλλους που θα κάνουν like, σχόλια ή subscribe.

Ντύνεστε απλά, με ένα πουκαμισάκι, ένα μπλουζάκι, κάθεστε άνετοι στην καρέκλα κι όχι «στημένοι», απαντάτε με χιούμορ και αν είναι δυνατόν στη γλώσσα των νέων, γελάτε με αυθορμητισμό… γίνεστε κι εσείς νέοι για μία ώρα. Γίνεστε… τζόβενα που λένε και εις την λαϊκήν γλώσσαν.

Οι ερωτήσεις βεβαίως είναι χαλαρές, και οι απαντήσεις δεν είναι «ξύλινες». Και η ζωή συνεχίζεται…

Κάνει ο Μητσοτάκης συνέντευξη με τη Νεφέλη Μεγκ; Το «ξεσκίζουν» το κοριτσάκι τα troll της άλλης πλευράς.

Δίνει ο Τσίπρας συνέντευξη στην Zoe Pre; Χαμός από τα δεξιά troll με ένα κορίτσι έξυπνο και ζωντανό. Όμως έτσι είναι το πολιτικό παιχνίδι.

Πάντως, οι δύο συνεντεύξεις είχαν διαφορές, κυρίως στο ύφος. «Μαγκωμένη», με αναφορές στον πληθυντικό η Νεφέλη, cool, «γεια σου Αλέξη, τι έγινε ρε παιδί μου», η Zoe.

Εκείνο που εμένα τον boomer με ξινίζει είναι αυτός ο αναγκαστικός – υποχρεωτικός παλιμπαδισμός. Αυτή η διάθεση, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, των πολιτικών να δείξουν πόσο κοντά στη νεολαία είναι.

Αυτό το ξαφνικό «καμπανάκι» στη συνείδησή τους, ότι υπάρχουν κι αυτοί οι πολίτες. Οι 17χρονοι, οι 18χρονοι, οι 20χρονοι. Οι μαθητές ακόμη του Λυκείου, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι από μικρή ηλικία, οι άνεργοι καθώς το ποσοστό των νέων ανέργων στην Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια είναι σταθερά πάνω από 30%.

Αυτό το νεολαιίστικο πουκάμισο που πρέπει να μπει από τους «ξύλινους» πολιτικούς, ένα πουκάμισο που όμως μετά την κάλπη αποδεικνύεται αδειανό.

Διότι όσο κι αν οι πολιτικοί ομνύουν στη νεολαία, όσο κι στους λόγους τους, τους αναφέρουν διαρκώς, η αλήθεια είναι ότι δεν τους γνωρίζουν. Ακόμη κι αν ο Μητσοτάκης έχει παιδιά μετά την εφηβεία ή ο Τσίπρας έχει παιδιά στην προεφηβεία.

Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική είναι επάγγελμα και οι επαγγελματίες πάνε όπου τους πάει το ρεύμα της πολιτικής.

Καλή η προσπάθεια να προσεγγίσουν τους νέους οι οποίοι είναι αναποφάσιστοι, δεν θα πάνε να ψηφίσουν, ίσως προτιμήσουν αντισυστημικά κόμματα, είναι επαναστάτες (με αιτία κατά κύριο λόγο), αλλά αυτή η προσέγγιση πρέπει να έχει διάρκεια.

Δεν μπορεί να γίνεσαι νέος με… ημερομηνία λήξεως. Ούτε να πουλάς την ψυχή σου στο διάβολο (με την έννοια που την πούλησε ο Δημήτρης Χορν στην εκπληκτική ταινία «Αλίμονο στους νέους σ’ αυτή τη διασκευή του Φαούστ) απλά για να κερδίσεις πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη.

Οι νέοι έχουν πολλά προβλήματα, διαρκή και διαχρονικά. Την ελλιπή εκπαίδευση σε κακά σχολεία. Τα πτυχία χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, τη δουλειά των 600 ευρώ καθαρά, τα ενοίκια των 400 ευρώ για μια γκαρσονιέρα, το υποχρεωτικό βλέμμα στο εξωτερικό για την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

Αλλά έχουν και το μεγάλο πρόβλημα της αναξιοκρατίας, της πελατοκρατείας και του κομματικού κράτους που δεν επιβραβεύει τους ικανούς. Και υπάρχουν πολλά νέα παιδιά ικανότατα…

Ειδικά, όμως, αυτή η γενιά που θα ψηφίσει στις εκλογές έχει το επιπλέον ψυχολογικό βάρος της πανδημίας, του υποχρεωτικού εγκλεισμού, της προβληματικής τηλεκπαίδευσης, το ότι έχασαν τις παρέες τους, τους έρωτές τους, την έξοδό τους.

Που κάνουν πλέον φλερτ από τα social media, που αγαπούν «πλαστικά», ψεύτικα, επιφανειακά. Που έχουν μάθει να αμφισβητούν χωρίς καν να έχουν ζήσει.

Αυτά είναι θέματα που απασχολούν τους νέους και καμιά συνέντευξη και καμιά youtuber, παρά τις καλές προθέσεις, δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις.

Σκέφτομαι πολύ το μύθο του Φάουστ, την ταινία με τον Χορν να γίνεται νέος. Κι εκείνη την ατάκα: «Σιγά-σιγά… Χράτσα-χρούτσα, χράτσα-χρούτσα και ό,τι καταφέρουμε».

Λες αυτό να σκέφτονται και οι πολιτικοί μας;

Headlines