Με μία κούκλα στα χέρια κι ένα χαμόγελο

Ελευσίνα ώρα 10:30 το πρωί περίπου.

Οι κάμερες είναι στημένες, οι φωτογραφικές έτοιμες. Εκπρόσωποι της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας παρόντες. Το C- 27 με τους πρώτους Έλληνες πολίτες και συγγενείς τους προσγειώνεται στην 112 Πτέρυγα Μάχης της Πολεμικής Αεροπορίας.

Οι πόρτες ανοίγουν. Πρώτα βγαίνουν τα μέλη των Ειδικών Δυνάμεων που συνοδεύουν την αποστολή. Το ασθενοφόρο για τον τραυματία που βρίσκεται στο αεροσκάφος είναι ήδη εκεί.

Κατεβαίνουν ηλικιωμένοι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια.

Μαζί με τους ενήλικες βγαίνουν και τρία παιδιά.

Τρία παιδιά που κρατάνε από ένα παιχνίδι στα χέρια τους. Λούτρινα παιχνίδια. Σαν αυτά που κοιμούνται για να τους κρατάνε παρέα και να διώχνουν τους εφιάλτες.

Τα παιδιά χαμογελάνε.

Χαμογελάνε που τελείωσε ο εφιάλτης. Με τα παιχνίδια να δείχνουν την προσπάθεια των γονιών να πάρεις κάτι οικείο από το σπίτι. Από το κρεβάτι τους. Από την κανονικότητα τους. Κάτι που να μπορεί να τα απασχολήσει, να κρατήσει κάπως ήρεμα ίσως.

Άνθρωποι που φύγαν και αυτοί από τα σπίτια τους με τα ρούχα που φορούσανε. Και εντολή να πάρουν μαζί τους μόνο τα «απαραίτητα».

Παιδιά που βγαίνουν από τη φωτιά του πολέμου και χαμογελάνε, δίνοντας δύναμη στους υπόλοιπους.

Παιδιά που δεν θα ξεχάσουν όσα είδαν.

Όσα πέρασαν μέχρι να φτάσουν στην Αθήνα.

Όταν έπεφταν στο πάτωμα του αυτοκινήτου σε κάθε πυροβολισμό, προκειμένου να διανύσουν την απόσταση που χρειαζόταν για να φτάσουν στην γαλλική πρεσβεία και να μπουν σε ένα από τα αεροσκάφη που εγκαταλείπουν το Χαρτούμ.

Δεν ξέρω πόσο σημαντικό ήταν για το καθένα από αυτά το παιχνίδι που κρατούσαν.

Φαινόταν όμως σαν πολύτιμο αντικείμενο. Μία ασπίδα απέναντι στο φόβο. Ένας αντιπερισπασμός.

Ένα όντως πολύτιμο αντικείμενο.

Οι φωτογραφικές μηχανές τραβάνε το ένα καρέ μετά το άλλο. Να καταγράψουν τον τρόμο. Την ανακούφιση. Την κούραση. Την ελπίδα. Το «φτάνει πια», σε μία ακόμα ιστορία προσφυγιάς.

Η ώρα των δηλώσεων. Οι Αρχές. Οι άνθρωποι που βγήκαν από τη φωτιά.

Όμως η πιο δυνατή, η πιο σκληρή, η πιο ελπιδοφόρα δήλωση είναι αυτό το χαμόγελο των παιδιών. Χωρίς λόγια. Με μία κούκλα στο χέρι.

Να διώχνει τα φαντάσματα.

Να είναι εκεί να τους θυμίζει πώς βγήκανε από τη φωτιά.