Επιτέλους σταρ αλλά στη… λάθος ταινία

Υπάρχει μια αλλόκοτη ειρωνεία στην περίπτωση του Αλέξη Γεωργούλη γιατί, άθελά του ή μη, ο Γεωργούλης, ένας πολιτικός που δεν έπαψε ποτέ να είναι ηθοποιός ή αν θέλετε ένας ηθοποιός που αποφάσισε να παίξει στη ζωή του τον ρόλο του πολιτικού, κατάφερε να γίνει αυτό που χρόνια επιδίωκε. Κατάφερε, επιτέλους, να γίνει το πρόσωπο των ημερών, ο απόλυτος σταρ όχι μόνον της ελληνικής αλλά και της ευρωπαϊκής επικαιρότητας. Το πρόσωπό του είναι παντού!

Μόνο που τα κατάφερε στην εντελώς λάθος ταινία.

Επιτέλους, όλοι μιλούν για τον Αλέξη Γεωργούλη αλλά για όλους τους λόγους που ο ίδιος δεν θα ήθελε. Ανατριχιάζω με το που το σκέφτομαι. Να είσαι παντού πρωτοσέλιδο, θέμα σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, σε όλο το Διαδίκτυο, να βλέπεις επιτέλους τη μεγάλη φήμη μπροστά σου, τη φήμη που ανέκαθεν επεδίωκες να κερδίσεις, και να εύχεσαι μέσα σου να μην την είχες ποτέ!

Συμπαθής ηθοποιός ήταν κάποτε ο Αλέξης Γεωργούλης, όχι κάτι το τρομερό, αλλά επαρκής. Αν τον δούμε ψύχραιμα και χωρίς δεύτερες σκέψεις στο «Οξυγόνο» των Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου ή σε δύο ταινίες της Λάγιας Γιούργου, καλές ταινίες αλλά για μικρό κοινό, «Αύριο θα ‘ναι αργά» και «Λιούμπη» (κυρίως τη δεύτερη), βλέπουμε έναν ηθοποιό που εκτελεί με σχετική άνεση τους ρόλους του, γνωρίζοντας πολύ καλά την αρρενωπή γοητεία που ασκεί.

Επαρκής και στην τηλεόραση, «τόσο όσο» που λέμε· άλλωστε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση είχε μόλις 10 χρόνια δραστηριότητας, οι απαιτήσεις, συγκριτικά με τις σημερινές, ήταν πολύ λιγότερες. Οπότε μια χαρά και στο «Είσαι το ταίρι μου!» (2001-2002) και ακόμα καλύτερα στον «Εραστή των δυτικών προαστίων» αργότερα.

Ολα αυτά βέβαια μέσα στον ελληνικό μικρόκοσμο, που όμως παραήταν μικρός για έναν ηθοποιό που πίστευε ότι είχε πολύ περισσότερα να προσφέρει, πολύ περισσότερα να κατακτήσει.

Ενδεχομένως μέσα σε ένα καλύτερο κινηματογραφικό σύμπαν από αυτό της Ελλάδας (πόσω μάλλον τότε) ο Αλέξης Γεωργούλης θα μπορούσε να κάνει μια τουλάχιστον αξιοπρεπή καριέρα στην υποκριτική, είχε δηλαδή τα φόντα για κάτι τέτοιο, αξιοποιώντας κυρίως το look του (αυτό που λέμε «αρέσει στον φακό»).

Αλλά παρά τις δημόσιες σχέσεις, παρά τα εξώφυλλα στα περιοδικά, παρά την ενασχόληση όλων των ΜΜΕ με την περίπτωσή του, τελικά όχι ακριβώς δεν τα κατάφερε, αλλά υποψιάζεται κανείς ότι ένιωσε ότι δεν ήταν αρκετά για το εγώ του.

Ετσι λοιπόν αποφάσισε να γραπώσει την ευκαιρία του εξωτερικού. Και όμως. Ακόμα και αυτή η προσπάθειά του να ανοίξει τα καλλιτεχνικά φτερά του και να πετάξει μέσα σε αγγλόφωνες ταινίες έγινε τελικά σε τριτοκλασάτα πράγματα, όπως ο «Ερωτας α λα ελληνικά» (ωχ Θεέ μου!) με τη Νία Βαρντάλος (που τότε, θυμάμαι σε μια συνέντευξη, έλεγε τα καλύτερα λόγια για αυτόν – αλλά τι άλλο θα έκανε κι εκείνη για να προωθήσει την ταινία της;).

Οπότε τι έκανε ο Γεωργούλης; Στράφηκε στην πολιτική, μια απόφαση που σαφώς δηλώνει ακόμα περισσότερες φιλοδοξίες, ίσως ο Γεωργούλης να φαντάστηκε ότι εκεί το υποκριτικό ταλέντο του θα αξιοποιούνταν καλύτερα αφού, όπως γνωρίζουμε, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ένας ηθοποιός αν είναι αρεστός και κυρίως γνωστός, δεν χρειάζεται παραπάνω όπλα για να αντέξει τη σκληρή μάχη στην πολιτική αρένα.

Ή μήπως, τελικά, χρειάζεται;