Η ηλικία της αθωότητας ή ένα καλύτερο αύριο

Δεν το αποκρύπτω, ούτε από φόβο, ούτε από κάποια αταίριαστη με το χαρακτήρα μου καχυποψία. Πιστός στις rêveries d’ un promeneur solitaire («Ονειροπολήσεις ενός μοναχικού οδοιπόρου» του Jean Jacques Rousseau) χρησιμοποιώ δύο διεξόδους στα αδιέξοδα μιας ζωής αχαήρευτης για τους επίμονους ρομαντικούς επαναστάτες, σαν την αφεντιά μου.

Η πρώτη λυτρωτική διέξοδος είναι τα σύνορα των δήμων Νέας Σμύρνης-Φαλήρου, όπου η απληστία του εργολαβικού κεφαλαίου με την εύνοια των δημοτικών αρχών, δεν έχει ακόμη εκτραπεί ολοκληρωτικά στη μετατροπή ισογείων ή το πολύ διώροφων κατοικιών σε επταώροφα τερατουργήματα που καλύπτουν τον ορίζοντα και των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα (Ανατολή-Δύση-Βοριάς-Νότος), σε τρόπον ώστε να μη καταλαβαίνεις εάν περπατάς σε πόλη, ή σε απροσπέλαστα καβαφικά τείχη.

Σ’ αυτές τις τελευταίες οάσεις του σημερινού κερδοφόρου, αλλά ψυχοκτόνου οικιστικού χάους, σταματώ σε ωραίες μάντρες με κρεμαστά γιασεμιά,  μπουκαμβίλιες και διακριτικά τσιμπολογάω τους μίσχους από τα ανοιξιάτικα λουλούδια με τα μεθυστικά αρώματα. Οι ιδιοκτήτες αυτών των κατοικιών χαμογελούν αντί να με αποπαίρνουν, καταλαβαίνοντας ότι αυτά τα κλεμμένα ταπεινά λουλούδια είναι και το ουσιαστικά ακριβότερο δώρο γι’ αυτά τα πρόσωπα που αγαπάμε. Κάτι σαν το σπάνιο θήραμα των κυνηγών…

Δέκτης αυτών των λουλουδιών «από πρώτο χέρι» και όχι από ανθοπωλείο, η μονάκριβη συντρόφισσά μου η Δέσποινα, που τα δεχόταν μ’ εκείνο το γαλήνιο χαμόγελο, που τη διέκρινε σ’ όλη τη ζωή της.

Στην πλατεία Βάσου Καπάνταη

Η δεύτερη όχι μόνο λυτρωτική, αλλά και αναγεννητική διέξοδός μου από τα καβαφικά εργολαβικά οικιστικά τείχη, η πλατεία 25ης Μαρτίου στη Νέα Σμύρνη. Σχεδιασμός του αείμνηστου γλύπτη Βάσου Καπάνταη. Η πλατεία αυτή, που θα της ταίριαζε η ονομασία «Πλατεία Βάσου Καπάνταη», σκορπάει σ’ όλη την έκτασή της το άρωμα αλλά και το σφαγμένο από τους ανατολίτες τσέτες όραμα της Ιωνίας. Όπως διατήρησαν αυτό το όραμα με την κοσμοπολίτικη συμπεριφορά τους οι έλληνες της Σμύρνης και όπως το μεταλαμπάδεψαν στη Νέα Σμύρνη, ως πρόσφυγες, από το 1922 και μετά, σ’ αυτό το άλλοτε υπέροχο προάστειο του αττικού λεκανοπεδίου.

Τα νηπιακά χαμόγελα βάλσαμο στις απογοητεύσεις των μεγαλύτερων ηλικιών…

Σ’ αυτόν το δήμο με την υποδειγματική ρυμοτομική διάταξη και τον πολεοδομικό σχεδιασμό, που τον εκακοποίησαν μια σειρά από μεταδικτατορικούς κομματικούς δημάρχους εν ονόματι της καθ’ ύψος επέκτασης, όχι τόσο για τη στέγαση των εποίκων της άναρχης αστυφιλικής πλημμυρίδας, όσο για το εργολαβικό κέρδος και τη διαιώνιση του πελατειακού ψηφοθηρικού διοικητικού συστήματος.

Συνύπαρξη ηλικιών

Σ’ αυτή λοιπόν την «πλατεία Καπάνταη» όπως με τη δική μου ποιητική άδεια την αποκαλώ  και μάλιστα στον ευρύ χώρο περιπάτου κυριολεκτικά αναγεννώμαι με τις νέες γενιές των ανθρώπινων νεοσσών. Κομψές νεαρές μητέρες στα επίσης κομψά μοντέρνα και ευέλικτα καροτσάκια στον καθημερινό τους περίπατο, με την παιδική αλλά και βρεφική νέα χαμογελαστή νέα γενιά. Σ’ αυτό τον κόσμο της σωτήριας για τις απογοητεύσεις μας παιδικής αθωότητας. Στον ίδιο αυτό κόσμο και νεαροί σε ηλικία γονείς άντρες και γυναίκες, προτιμούν τη συμπόρευση στο χώρο περιπάτου με τα νήπια αγόρια και κορίτσια στη μάρσιπο των καγκουρό, που ενώνει τους χτύπους της καρδιάς του παιδιού με την καρδιά του πατέρα ή της μάνας. Και χώρια η μεταφορά των νηπίων στο «ρετιρέ του μπαμπά», δηλαδή στον αυχένα του πατέρα…

Το πόσες ευχές δίνω κάθε τόσο στους γονείς αυτών των πανέξυπνων και πανέμορφων νηπίων δεν λέγεται. Και κλείνω το σημερινό μου κείμενο με ένα από καρδιάς εύγε σ’ αυτή τη νηπιακή και παιδική γενιά, για το πώς ανταποδίδει με χαμόγελα και πανέξυπνες γκριμάτσες τις φιλοφρονήσεις μας, ισοπεδώνοντας έτσι με την παιδική αθωότητα τις απογοητεύσεις και τους οδυνηρούς εκνευρισμούς των ωριμότερων ηλικιών. Μ’ ένα χαμόγελό τους, με τις παλάμες τους που μας γνέφουν και μας χαιρετούν. Με τη ματιά τους που μένει καρφωμένη στη δική μας ματιά…