Αλλοι κόσμοι

Λίγες ώρες πριν ο Πρωθυπουργός ανέβει στο πόντιουμ του Ελληνικού Κόσμου, για να παρουσιάσει το οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, η αφεντιά μου ανέβαζε στην ιστοσελίδα του Οικονομικού Ταχυδρόμου (ot.gr – Podcast ΒΑΒΕΛ) μια συνέντευξη με τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργο Σταθάκη. Επί της ουσίας τα αποκαλυπτήρια του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το θετικό που αναδείχτηκε από τις παρουσιάσεις και των δύο προερχόμενων από τα Χανιά πολιτικών, είναι οι τεράστιες διαφορές αντιλήψεων και θέσεων των δύο κομμάτων. Δύο διαφορετικές προτάσεις. Δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες. Αλλοι κόσμοι. Τελευταία το ξεχνάμε και το υποτιμούμε στον δημόσιο διάλογο, αδικώντας με αυτό τον τρόπο και τα δύο μεγάλα κόμματα.

Πρώτο μέλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κρατικός έλεγχος. Το είπε ξεκάθαρα ο Γιώργος Σταθάκης: «Είμαι κρατιστής». Θέλουμε, είπε, και μια τράπεζα, την Εθνική, θέλουμε και μια ενεργειακή εταιρεία, τη ΔΕΗ. Το πώς θα τις αποκτήσουν είναι άλλη υπόθεση. Οπως άλλη υπόθεση είναι και τι αξία θα έχουν για τους μετόχους (τους φορολογούμενους) όταν θα τις αποκτήσουν. Το σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να έχουν τον έλεγχο. Οχι απλά να βάζουν τους κανόνες και να ελέγχουν εάν εφαρμόζονται, αλλά να είναι αυτοί (η κυβέρνησή τους) που θα αποφασίζουν τα τιμολόγια του ηλεκτρικού, τα επιτόκια, τις προσλήψεις, ποιος θα παίρνει δάνεια, πιθανότατα και ποιος θα τα αποπληρώνει. Θέλουν απλά, να εξαρτώνται από αυτούς – καταναλωτές και δανειολήπτες – όσο γίνεται περισσότεροι πολίτες, ώστε να τους χρωστάνε…

Σε αντιδιαστολή ο Κυρ. Μητσοτάκης προτείνει κάτι παντελώς διαφορετικό. Στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας το κράτος βάζει τους κανόνες, προστατεύει τους αδύναμους, αλλά αφήνει την αγορά να λειτουργήσει. Μια οικονομία περισσότερο δυτική. Επιχειρήσεις που αναπτύσσονται και παράγουν κέρδη, προσλαμβάνουν κόσμο και αν πηγαίνουν καλά δίνουν και αυξήσεις, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος όταν έχει τη δυνατότητα μειώνει το μερτικό του (ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις) από αυτές. Το πρόγραμμα Μητσοτάκη κινείται στη γραμμή της μεγιστοποίησης της πίτας στην οικονομία με στόχο να αυξάνει ο προς διανομή πλούτος. Προφανώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι σε αυτό το σχέδιο, αλλά και οι φτωχοί σηκώνουν κεφάλι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πιστεύει σε ταξικούς διαχωρισμούς. «Εμείς και αυτοί». Ενας συντελεστής φόρου μερισμάτων για όσους έχουν κέρδη άνω των 50.000 ευρώ (10-15%), άλλος για όσους έχουν μικρότερα κέρδη (5%). Και ας λένε ότι έμαθαν από τη ζημιά που προκάλεσε η δική τους υπερφορολόγηση στη μεσαία τάξη. Δίνει μικρότερη σημασία στην ανάπτυξη και μεγαλύτερη σε αυτό που αυτός εννοεί ως μείωση των ανισοτήτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί ότι τα διαθέσιμα μιας εισηγμένης στο χρηματιστήριο εταιρείας όπως ο ΑΔΜΗΕ, είναι προτιμότερο να κατευθυνθούν στην κρατικοποίηση μιας άλλης εταιρείας (ΔΕΗ) παρά να κατευθυνθούν για την ανάπτυξη του δικτύου υψηλής τάσης. Που στο κάτω κάτω, μεγαλύτερο δίκτυο σημαίνει καλύτερους όρους πρόσβασης για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, φτηνότερες τιμές ρεύματος στους πολίτες. Η Νέα Δημοκρατία πιστεύει σε μια ενεργειακή αγορά ανταγωνιστική, όπου ιδιώτες θα κάνουν επενδύσεις, προς όφελος τόσο των μετόχων τους όσο και των καταναλωτών.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία της Αναπτυξιακής Τράπεζας που ζητούσαν επίμονα στη δική τους θητεία, δεν ήταν αρκετή. Θέλουν μια κανονική εμπορική τράπεζα (Εθνική) δική τους. Δικαίωμά τους. Απλά οι τράπεζες έχουν τόσο ισχυρή πλέον εποπτεία, που το πρώτο χαριστικό δάνειο που θα δοθεί χτυπάει καμπανάκι στη Φρανκφούρτη.

Το ποιο από τα δύο σχέδια που προτείνονται είναι ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα, είναι εύκολα αντιληπτό στον καθένα. Το θέμα όμως είναι πώς μπορεί να προχωρήσει η χώρα…