Ο μύθος του debate και ο χαμένος πολιτικός διάλογος

Κάθε φορά που έχουμε εκλογές ζούμε το ίδιο «δράμα» για το πώς και εάν θα διεξαχθεί debate, για το εάν θα γίνει με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ή πρέπει να γίνει μεταξύ των «μονομάχων», για το πώς θα οργανωθεί, για το ποιοι θα είναι οι όροι, για το πόσο θα διαρκούν οι απαντήσεις.

Δεν είμαστε η μόνη χώρα. Και σε άλλες γίνεται αυτή η συζήτηση και σκληρή διαπραγμάτευση για τους όρους των προεκλογικών μονομαχιών.

Μόνο που κανένας δεν κάνει ένα βήμα πίσω για να σκεφτεί τι είναι αυτό που πραγματικά λείπει από την πολιτική συζήτηση στη χώρα μας.

Τα debate έχουν από πίσω τους μια ολόκληρη μυθολογία γιατί υποτίθεται ότι στην εποχή της τηλεόρασης μετράει πάρα πολύ το πώς θα σταθούν οι ηγέτες μπροστά στο τηλεοπτικό κοινό.

Πράγματι. Στην εποχή της τηλεόρασης.

Όμως, κάποιος πρέπει να πει στους διάφορους επικοινωνιολόγους ότι δεν ζούμε πια στην εποχή της τηλεόρασης.

Ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού δεν θα ενημερωθεί τηλεοπτικά για τις πολιτικές εξελίξεις.

Ότι αυτό αφορά ακόμη περισσότερο τα πιο νεανικά και δυναμικά τμήματα της κοινωνίας.

Ότι τα smartphone είναι πιο σημαντικά από τις τηλεοράσεις και τα βίντεο στο TikTok έχουν μεγαλύτερη απήχηση.

Όμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι οι πολιτικοί επενδύουν επικοινωνιακά σε ένα μέσο που ίσως πια να μην έχει την ίδια απήχηση.

Το πρόβλημα είναι ότι κυρίως αντιμετωπίζουν τις εκλογές με όρους επικοινωνιακούς.

Λες και όλα θα κριθούν στην εικόνα και στους συμβολισμούς.

Παραβλέποντας ότι τελικά τα πράγματα κρίνονται στο εάν κάποιος έχει όντως κάτι να πει που να δίνει μια προοπτική στην κοινωνία.

Και δεν το λέω με την έννοια των προεκλογικών υποσχέσεων. Άλλωστε, οι ψηφοφόροι είναι πάντα επιφυλακτικοί σε αυτόν που κυρίως «υπόσχεται». Τους έχουν τάξει και… ποτάμια και γεφύρια πολλές φορές.

Αυτό που λείπει είναι μια ουσιαστική συζήτηση για μια χώρα που είναι σε σταυροδρόμι, σε έναν πλανήτη που είναι σε βαθιά κρίση.

Δηλαδή σκεφτείτε το τοπίο: έχουμε τις πρώτες πράξεις ενός ακήρυχτου παγκοσμίου πολέμου, η κλιματική αλλαγή είναι ήδη εδώ με καταστροφικά αποτελέσματα την ώρα που η «Πράσινη Μετάβαση» φαντάζει σύνθημα και όχι σχέδιο, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο εμφανώς δεν αποδίδει πλέον, την ώρα που η παγκοσμιοποίηση δίνει τη θέση της σε έναν πιο διαιρεμένο κόσμο, το «Ευρωπαϊκό Όραμα» αναζητά σχήμα και προοπτική και στη γειτονιά μας είναι πιθανό να έχουμε μεγάλες αλλαγές στην Τουρκία.

Όλα αυτά θα καθορίσουν τις ζωές μας.

Όλα αυτά θα κρίνουν το μέλλον μιας χώρας που έχει ανοιχτές πληγές στην παιδεία, το δημόσιο σύστημα υγείας, τις υποδομές και ακόμη αναζητά «αναπτυξιακό μοντέλο» που να μην περιορίζεται στον τουρισμό.

Όλα αυτά θα είναι οι πραγματικές «καυτές πατάτες» για όποιον κυβερνήσει τη χώρα μετά τις εκλογές.

Όλα αυτά είναι το πεδίο πάνω στο οποίο έχει νόημα να μιλάμε για πρόοδο και συντήρηση, για δεξιά και αριστερά.

Και για όλα αυτά επί της ουσίας δεν συζητάμε τρείς εβδομάδες πριν τις εκλογές.

Και αυτή η συζήτηση δεν θα γίνει στο debate, όπως και εάν γίνει αυτό.