Τα κόμματα ετοιμάζονται για τις εκλογές με όλες τις αναμενόμενες τελετουργίες που αυτό συνεπάγεται.

Τις αναγγελίες προγραμμάτων που συνήθως τα ξεχνούν, όταν και εάν πάρουν την εξουσία.

Τις πασαρέλες υποψηφίων.

Τη μάχη του σταυρού.

Τις εύκολες και ανέξοδες εξαγγελίες.

Λίγα πράγματα θυμίζουν ότι λίγες εβδομάδες πριν η χώρα συγκλονιζόταν από ένα πρωτόγνωρο κίνημα με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη.

Μια έκρηξη οργής που έδειξε την πραγματική διάθεση της κοινωνίας και στρεφόταν συνολικά κατά του πολιτικού συστήματος.

Μια απαίτηση για συνολική αλλαγή και μια έκφραση του πόσο πολύ αγανακτισμένοι, δυσαρεστημένοι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι είναι οι πολίτες και ιδίως η νέα γενιά.

Όλες αυτές και όλοι αυτοί που δεν αντέχουν να ζουν σε μια χώρα που κάθε λίγο και λιγάκι τους υπενθυμίζει ότι «από τύχη ζεις».

Όλες και όλοι αυτοί που πλήρωσαν και πληρώνουν ακριβά τα μνημόνια.

Όλες και όλοι αυτοί θέλουν να δουν ξανά ένα κράτος με πραγματική κοινωνική προστασία.

Ξέρω ότι πολλοί και τότε και τώρα πίστευαν ότι ήταν απλώς ένα «ξέσπασμα», μια «συναισθηματική αντίδραση», μια «στιγμή».

Κάνουν μεγάλο λάθος.

Αυτό που φάνηκε με την αντίδραση για τα Τέμπη ήταν η αντανάκλαση βαθύτερων τάσεων και δυναμικών.

Ήταν το αποτύπωμα του τρόπου που χρόνια τώρα αισθάνονται οι πολίτες ότι τους αντιμετωπίζει το κράτος και οι κυβερνήσεις που το διαχειρίζονται.

Ήταν η βαθύτερη πεποίθηση ότι αυτό που υφίστανται είναι ένας συνεχής εμπαιγμός.

Ήταν η απαίτηση κανείς να μην τους θεωρεί δεδομένους.

Γι’ αυτό και λέω ότι το ρήγμα ήταν βαθύ και κάθε άλλο παρά έχει κλείσει.

Και μπορεί τώρα να έχουμε εκλογές και άρα να έχουμε «προεκλογικό πυρετό» και όχι μαζικά κινήματα, όμως η οργή κάθε άλλο παρά έχει κοπάσει.

Ούτε ξαφνικά πείστηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ότι τα πράγματα άλλαξαν. Το ακριβώς αντίθετο, τίποτε δεν έγινε που να τους πείσει ότι όντως θα αλλάξουν.

Ενεργό είναι το ρήγμα και δεν θα επηρεάσει μόνο το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και θα το βρουν μπροστά τους όποιοι τελικά αναλάβουν τη διακυβέρνηση.

Headlines