Νίκος Παπαγγελής: Το ποδήλατο μου έδωσε ελευθερία μετά τον ακρωτηριασμό

Η επιμονή του, η πίστη του και η προσπάθειά του να προχωρήσει αποδεικνύουν, όπως λέει, ότι «δεν υπάρχει κανένας περιορισμός όποια αναπηρία και αν αντιμετωπίσεις, αν πραγματικά θες να συνεχίσεις να ζεις»

Επιστρέψατε από το Μανιάνο της Ιταλίας, όπου κατακτήσετε δύο μετάλλια στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδηλασίας δρόμου για ΑμεΑ: τρίτη θέση στο χρονόμετρο (18.59′) και τρίτη θέση στην αντοχή. Τώρα ετοιμάζεστε για να τρέξετε τη διαδρομή Αθήνα – Πάτρα στο «Wheels of Will» στις 14 Μαΐου, το Σάββατο.

Να πούμε ότι είναι μια πολύ σημαντική, για μένα, φιλανθρωπική διαδρομή. Θα ξεκινήσουμε από την Αθήνα με προορισμό την Πάτρα. Θα διανύσουμε 260 χιλιόμετρα με το ποδήλατο. Σκοπός μας είναι να συγκεντρώσουμε χρήματα – από χορηγούς αλλά και από την πλατφόρμα που δημοσιεύσαμε σήμερα – για τον Σύλλογο «Φλόγα» ο οποίος στηρίζει παιδιά που πάσχουν από καρκίνο.

Πριν μιλήσουμε για την ασθένεια που αντιμετωπίσατε σε πολύ νεαρή ηλικία, θα ήθελα να μου πείτε γιατί επιλέξατε το ποδήλατο; Είναι ένα άθλημα όπου ο ακρωτηριασμός του ποδιού σας δημιουργούσε μια πρόσθετη δυσκολία.

Ξεκίνησα με κολύμβηση για να χάσω τα κιλά που είχα πάρει από τον ακρωτηριασμό και τις χημειοθεραπείες. Δοκίμασα διάφορα αθλήματα και διάλεξα το ποδήλατο.

Γιατί;

Μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα διότι ένιωθα πιο ελεύθερος, μπορούσα να πάω όπου ήθελα, με όποια ταχύτητα ήθελα. Ηταν «αγάπη από την πρώτη στιγμή» αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Νομίζω ότι το συναίσθημα με οδήγησε εκεί, όχι η ανάγκη. Αισθάνθηκα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα. Μου έδινε την ελευθερία που δεν μπορούσα να έχω με το πρόσθετο μέλος μετά τον ακρωτηριασμό. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα μάθει να είμαι τόσο πολύ ανεξάρτητος όσο είμαι τώρα.

Είναι το πιο δύσκολο άθλημα που επιλέξατε βάσει της αναπηρίας σας.

Σίγουρα, γιατί είναι ένα άθλημα που θέλει πόδια και τρομερή ισορροπία. Επρεπε στην ουσία να μάθω να κάνω ποδήλατο από την αρχή, να βρω την ισορροπία, μετά τον ακρωτηριασμό, να διατηρώ μια σταθερή πορεία και να μένω όρθιος με ένα πόδι. Μέρα με τη μέρα όμως ένιωθα όλο και πιο άνετα.

Φανταζόσασταν ότι αυτή η επώδυνη περιπέτεια με την υγεία σας θα σας έβγαζε σ’ έναν τόσο φωτεινό δρόμο;

Οταν έγινε ο ακρωτηριασμός γκρεμίστηκαν όλα γύρω μου. Ημουν σε μια ηλικία που δεν γνώριζα πώς θα μπορέσω να αντεπεξέλθω σ’ αυτό. Εψαχνα κάτι για να πιαστώ, να μου δίνει κίνητρο να ξυπνάω κάθε μέρα με όρεξη, να έχω κάποιον στόχο.

Πόσων ετών ήσασταν;

Εγινε το 2014 και ήμουν 15 ετών. Είχα όμως περάσει μια διαδικασία όπου γνώριζα ότι δύσκολα θα μπορούσα να σώσω το πόδι μου. Μου ανακοινώθηκε ότι θα γίνει ο ακρωτηριασμός και από εκείνη τη στιγμή άρχιζα να χτίζω, κατά κάποιον τρόπο, το πώς θα το αντιμετωπίσω. Διαγνώστηκα με οστεοσάρκωμα το 2012. Δεν ήξερα τι είναι καρκίνος και τι πρόκειται να ακολουθήσει. Εκανα κάποια χειρουργεία, χημειοθεραπείες και πίστευα ότι θα ξεπεραστεί. Αντιλήφθηκα τι ακριβώς συμβαίνει όταν πήγα στο ογκολογικό και είδα παιδάκια χωρίς μαλλιά.

Αλλαξε ραγδαία η ζωή σας.

Βέβαια, γιατί λόγω των φαρμάκων τα οποία ήταν πολύ ισχυρά, εξασθενούσε ο οργανισμός μου και δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο. Είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου και των φίλων μου οι οποίοι έρχονταν στο σπίτι και μ’ έβλεπαν.

Με ποια εικόνα θα περιγράφατε την ψυχολογική κατάστασή σας τότε;

Αναμονής! Περίμενα να περάσει όλο αυτό και να επιστρέψω σε όλα όσα έκανα πριν: στο σχολείο μου, στο ποδόσφαιρο. Ετσι έγινε στο πρώτο στάδιο, μετά τα χειρουργεία και την αποκατάσταση. Ομως έπειτα από ενάμιση χρόνο που έκανα επανέλεγχο διαγνώστηκα πάλι με οστεοσάρκωμα στο ίδιο σημείο. Ηταν ακόμη πιο δύσκολο γιατί ήμουν δεκαπέντε ετών και ήξερα πια τι ακριβώς σημαίνει αυτό που έχω. Τι πρόκειται δηλαδή ν’ ακολουθήσει τους επόμενους μήνες.

Το πρώτο συναίσθημα που νιώσατε όταν σας είπαν οι γιατροί ότι θα πρέπει να ακρωτηριαστεί το πόδι σας;

Θυμός περισσότερο. Σκεφτόμουν γιατί να χρειαστεί να περάσω ξανά τα ίδια και με τον χειρότερο μάλιστα τρόπο. Ηταν η μόνη όμως λύση για να μην κινδυνεύσει η ζωή μου. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή όμως. Ηταν το καλύτερο που μπορούσε να γίνει για να καταφέρω να ζήσω. Αναγκαστικά το δέχθηκα.

Με ποιον τρόπο επιλέξατε να προετοιμαστείτε γι’ αυτό που θα ακολουθούσε;

Μόλις μου ανακοινώθηκε έρχονταν στο σπίτι να με επισκεφθούν παιδιά με ακρωτηριασμούς. Τους ρωτούσα πώς είναι η ζωή με πρόσθετο μέλος, τι μπορείς να κάνεις κ.ά.

Τι ρωτήσατε τον γιατρό όταν σας είπε ότι θα χάσετε το πόδι σας;

Νευρίασα και έφυγα γιατί δεν μπορούσα να το δεχθώ. Οταν ηρέμησα, με καθαρότερο μυαλό σχεδίασα μαζί με τους γονείς μου και τους γιατρούς μου την επόμενη μέρα.

Αναζητήσατε ψυχολογική υποστήριξη;

Οχι ποτέ. Ερχονταν στο νοσοκομείο ψυχολόγοι αλλά δεν τους δεχόμουν. Εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν ότι δεν το χρειαζόμουν. Τον μοναδικό ψυχολόγο που συνάντησα ήταν ένα παιδί το οποίο έκανε την πρακτική του. Στην ουσία περισσότερο παίζαμε PlayStation, μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Δεν μπορούσα ν’ ακούω πράγματα που εκείνη τη στιγμή που φαίνονταν απλώς φιλοσοφίες. Είχα άλλωστε μεγάλη στήριξη από την οικογένειά μου και τους φίλους μου.

Τι λειτούργησε καθοριστικά σε αυτή τη διαδικασία στήριξης;

Η πρωτοβουλία της μητέρας μου να με φέρει σ’ επαφή με παιδιά τα οποία είχαν υποστεί ακρωτηριασμούς, με παρόμοιες αναπηρίες – που ήρθα κι εγώ αντιμέτωπος – και είχαν ξεπεράσει. Αυτό μου έδωσε δύναμη. Μ’ έκανε να σκεφτώ «ΟΚ, αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά η ζωή συνεχίζεται». Είχα παραδείγματα από πολλά παιδιά όπως είπα και αυτό μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω και να δεχθώ την κατάσταση που θα ερχόταν.

Ποια ήταν η αγωνία που μοιραστήκατε με αυτά τα παιδιά;

Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω κάτι. Ηταν αρκετό ότι τους έβλεπα όρθιους και μου έλεγαν τι έχουν κάνει. Επρεπε απλά να το δω ότι υπάρχει και ότι γίνεται. Οι επόμενες ερωτήσεις ήταν πολύ απλές – κυρίως πρακτικές: πώς περπατάς.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Στην αρχή, μου είχαν περάσει πολλές σκέψεις από το μυαλό. Πώς θα με βλέπουν οι άλλοι, αν θα ήμουν αποδεκτός. Δεν ήθελα να με λυπούνται. Ηταν κάτι που δούλεψα πάρα πολύ. Συνειδητοποίησα όμως ότι η αντιμετώπιση των άλλων περνάει και από εμάς. Αν δηλώνεις, με τη στάση σου, ότι είσαι καλά με τον εαυτό σου, ότι τον αγαπάς έτσι όπως είναι, δεν υπάρχει περίπτωση να σε λυπηθεί κανείς και να σου πει οτιδήποτε. Αυτή η θετική στάση χτίζεται σταδιακά. Ηθελα από την αρχή να είμαι αυτόνομος μετά τον ακρωτηριασμό – και για μένα αλλά και για την οικογένειά μου.

Ποια ήταν η σκέψη σας όταν μπαίνατε στο χειρουργείο και ξέρατε ότι όλα θα είναι αλλιώς μετά;

Ηταν η πιο δύσκολη στιγμή. Από την άλλη γνώριζα ότι ξεκινάει μια νέα ζωή η οποία θα είναι καλύτερη αφού θα έρθω ξανά αντιμέτωπος με τον καρκίνο. Είχα μεγάλο φόβο για το πώς θα πάει το χειρουργείο, πώς θα ξυπνήσω. Αλλά ήμουν έτοιμος να το κάνω, είχα προετοιμαστεί για να προχωρήσω. Αρχισε μια δεύτερη ζωή μετά το χειρουργείο. Επρεπε να τα μάθω όλα από την αρχή.

Αν είχατε απέναντί σας ένα παιδί που καλείται να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα μ’ εσάς τι θα του λέγατε;

Πρόσφατα πήγα και είδα ένα παιδάκι έξι ετών, τον Γιαννάκη, που έχασε το πόδι του. Στην αρχή ήταν επιφυλακτικός αλλά όταν γνωριστήκαμε άρχισε να ανοίγεται. Κατάλαβε και ας ήταν τόσο μικρός ότι «ΟΚ, αφού μπορεί να το κάνει κάποιος άλλος, μπορώ να το κάνω κι εγώ».

Οταν βρίσκεται κάποιος σε αυτή την κατάσταση, ό,τι και να του πεις δεν θα τον βοηθήσεις. Το πιο σημαντικό είναι να σε δουν και να καταλάβουν ότι υπάρχει ελπίδα και μετά τον ακρωτηριασμό. Οτι μπορείς να συνεχίσεις να κάνεις πράγματα. Αυτό που προσπάθησα να επικοινωνήσω είναι ότι κατάφερα να αποκτήσω ξανά τη ζωή μου, να κάνω αυτά που θέλω, όσα έχω ονειρευτεί. Δεν υπάρχει κανένας περιορισμός όποια αναπηρία και αν αντιμετωπίσεις, αν πραγματικά θες να συνεχίσεις να ζεις. Τους περιορισμούς τους θέτει η κοινωνία.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΑ ΝΕΑ