«Η Σμύρνη μάνα μ’ καίγεται»

Ακριβώς 25 χρόνια πίσω. Ενα τέταρτο του αιώνα! Πώς περνούν τα χρόνια. Λες και ήταν χθες. Κι όμως μιλάμε για την 29η Απριλίου του ’98. Μια σπουδαία επιτυχία για τον Πανιώνιο υπήρξε η κατάκτηση του Κυπέλλου απέναντι στον ισχυρό Παναθηναϊκό. Το 1-0 στο «Γ. Καραϊσκάκης» έφερε το δεύτερο κύπελλο στην ιστορία του συλλόγου και η (χιλιοτραγουδισμένη) Πλατεία της Νέας Σμύρνης λες και πήρε… φωτιά από το εκστασιασμένο πλήθος των οπαδών. Οπαδών είπαμε; Οχι ακριβώς;

Στρακόσια: «Γήπεδο –
Πλατεία σε 2 ώρες»

Ο Φώτης Στρακόσια, αυτός ο υπέροχος γκολκίπερ του παρελθόντος, αναφέρει και… διευκρινίζει:

«Θυμάμαι καλά τι ζήσαμε εκείνη την ημέρα. ‘Η μάλλον τη νύχτα και την επιστροφή στη βάση μας. Μια διαδρομή, από το γήπεδο στην Πλατεία, πόσα μέτρα να είναι, 200; Την κάναμε σε δύο ώρες, τόσο μας πήρε! Κάθε λεπτομέρεια ακόμη την έχω στο μυαλό μου. Τίποτα από εκείνο το Κύπελλο δεν μπορεί να το ξεχάσω. Εβλεπες παιδιά, ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, να βγαίνουν έξω και να γιορτάζουν μαζί μας την κατάκτηση του Κυπέλλου. Χαμογελούσαν, είχαν πλημμυρήσει από ευτυχία και το ένιωθες όταν τους κοιτούσες στα μάτια. Αυτές οι στιγμές μένουν για πάντα, μπορεί και παραπάνω από τα χρήματα».

Την επομένη της στέψης το πρόγραμμα είχε μέχρι και σουβλιστά αρνιά!

Αραγε, ο Στρακόσια με την καλή θητεία στην Ελλάδα, δέθηκε με τον Πανιώνιο μετά εκείνο τον θρίαμβο; «Το ρωτάς; Οχι μόνον εγώ αλλά και όλη η οικογένειά μου. Γίναμε κάτοικοι Νέας Σμύρνης και δεν αλλάζουμε. Ο δε γιος μου, ο Θωμάς που παίζει τώρα στην Μπρέντφορντ, στη Νέα Σμύρνη αγόρασε σπίτι».

Σαπουντζής:
«Ημασταν οικογένεια»

Παίκτης – ορχήστρα ήταν τότε για τον Πανιώνιο ο Αντώνης Σαπουντζής. Ποδοσφαιριστής άλλης πάστας που μπορούσε να σταθεί παντού. Ηγετική φυσιογνωμία. Τον βρήκαμε στην Εδεσσα, μια πόλη… ποδοσφαιρομάνα καθώς από εκεί ξεπήδησαν (μεταξύ άλλων) και οι Πασσαλής, Ζουμπούλης. Ο Σαπουντζής έχει τώρα την ακαδημία του Ηρακλή Εδεσσας και έφερε στον νου με νοσταλγία εκείνες τις στιγμές: «Ο Πανιώνιος είχε τότε μια εξαιρετική φουρνιά παικτών. Ημασταν μια οικογένεια. Πιστεύαμε πως θα το παλεύαμε το ματς, αν και το φαβορί ήταν ο Παναθηναϊκός που είχε πολύ καλή ομάδα. Περάσαμε τον ΠΑΟΚ στον ημιτελικό και το πιστέψαμε τότε παραπάνω. Μας έδωσε και ώθηση ο κόσμος, γιατί τον έβλεπες παντού σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας και στις προπονήσεις που γίνονταν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Το ηθικό μας ήταν ψηλά».

Και συνεχίζει ο Σαπουντζής: «Είχαμε αγωνία πριν από τον τελικό. Με τέσσερις ή πέντε ώρες ύπνο πήγαμε στο γήπεδο. Ο Καμίτσης έβαψε τα μαλλιά του στο ξενοδοχείο, όλοι είχαμε μαζευτεί σε ένα δωμάτιο και κάναμε σχέδια. Προπονητής ήταν ο Εμβολιάδης. Στις εξέδρες του Καραϊσκάκης ήταν μοιρασμένος ο κόσμος. Ο Πανιώνιος είχε περίπου 15.000 κόσμο και άλλους τόσους φιλάθλους ο Παναθηναϊκός. Στο δεύτερο ημίχρονο μείναμε με εννιά παίκτες, αποβλήθηκαν οι Καμίτσης και Ιωνννίδης. Ο Παναθηναϊκός μετά το 75′ έκανε τόσες ευκαιρίες όσες δεν είχε δημιουργήσει στο υπόλοιπο παιχνίδι. Αν μας ισοφάριζε, αν πήγαινε το ματς στην παράταση, πώς θα αντέχαμε; Τελικά, πήραμε με το 1-0 το Κύπελλο και όσα έγιναν μετά στη Νέα Σμύρνη είναι φοβερά και μας σημάδεψαν για πάντα. Πώς να ξεχάσουμε τον κόσμο που πανηγύριζε μαζί μας, κόσμο από όλες τις ηλικίες; Τρέλα αληθινή».