Transableism: Η διαταραχή που κάνει τους ανθρώπους να θέλουν να είναι ανάπηροι

O Mark Comer στα 38α γενέθλιά του πήγε σε ένα κατάστημα με είδη κήπου, αγόρασε έναν τσιμεντόλιθο κάθισε στο γκαράζ του και το έριξε στο αριστερό του πόδι, ελπίζοντας να κάνει αρκετή ζημιά για να δικαιολογήσει ακρωτηριασμό του.

Ο Comer πέρασε ένα μήνα στο νοσοκομείο, αλλά το πόδι έμεινε εκεί που ήταν. Οι γιατροί δεν το ακρωτηρίασαν γιατί με κάποιο τρόπο κατάφερε να αφήσει ανέπαφα τα οστά του. Ωστόσο, έκανε σοβαρή ζημιά στους τένοντες στο γόνατό του.

Πρόκειται για ένα από τα δεκάδες χιλιάδες άτομα που πάσχουν από BIID (διαταραχή ταυτότητας ακεραιότητας σώματος), ή, όπως το αποκαλούν οι περισσότεροι, «transableism».

Τι είναι η BIID

Είναι μια ψυχιατρική ασθένεια που προκαλεί στο πάσχον άτομο την επιθυμία να ακρωτηριάσει ένα ή περισσότερα υγιή άκρα του σώματος.

Μια εξαιρετικά σπάνια και υπο-ερευνημένη πάθηση, η Διαταραχή Ταυτότητας Ακεραιότητας Σώματος (BIID) αλλάζει την αυτοαντίληψη του ατόμου και έχει ως αποτέλεσμα την επιθυμία να ακρωτηριάσει ορισμένα μέρη του σώματος ή να κόψει τον νωτιαίο μυελό. Τυπικά, το άκρο ή το μέρος του σώματος είναι απολύτως υγιές και σε καλή κατάσταση λειτουργίας, αλλά οι ασθενείς αισθάνονται μια αποσύνδεση μεταξύ αυτού που πιστεύουν ότι πρέπει να μοιάζει το σώμα τους και της πραγματικής σύστασης του σώματός τους.

Μια «transabled» community

Αν και συγκλονιστικές, οι αναντιστοιχίες μεταξύ της αντίληψης του σώματος κάποιου και του πραγματικού του σώματος δεν είναι ασυνήθιστες. Όσοι έχουν υποστεί τυχαίο ακρωτηριασμό συχνά αναφέρουν αισθήματα φάντασμα άκρου. Τα άτομα που πάσχουν από διαταραχή ταυτότητας σωματικής ακεραιότητας αναζητούν την έντονη επιθυμία να έχουν μια αναπηρία.

Χρόνια αργότερα, όταν η America Online έστελνε δωρεάν δοκιμαστικές δισκέτες, ο Comer ανακάλυψε το chat room που θα άλλαζε τη ζωή του για πάντα: Wannabes και Devotees. Ήταν ένα εικονικό δωμάτιο γεμάτο από ανθρώπους που ήθελαν είτε να κάνουν σεξ με ακρωτηριασμένους ή παραπληγικούς είτε με ανθρώπους που ήθελαν να είναι αυτό.

«Νόμιζα ότι ήμουν ο μόνος στη γη», σκέφτηκε.

Μεταξύ 2004 και 2010, το BIID εμφανίστηκε σε δύο ντοκιμαντέρ και μία ταινία μεγάλου μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Sundance. Το ABC News έκανε μια ιστορία για αυτό το 2006, αλλά όλοι οι ερωτηθέντες έκρυψαν την ταυτότητά τους.

Η Jennings-White χρησιμοποιεί αναπηρικό καροτσάκι για το BIID της, και παρόλο που ήταν δύσπιστη ότι θα τη βοηθούσε στην αρχή, αποκαλεί το συναίσθημα που κάθισε για πρώτη φορά στο αναπηρικό αμαξίδιο «μαγικό». Τώρα ζει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ως χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου, αλλά χρησιμοποιεί τα πόδια της για πεζοπορία, οδήγηση και περιστασιακά σκι — κάτι που ελπίζει ότι τελικά θα την παραλύσει.

Οι αντιδράσεις

Ένας φοιτητής κολεγίου της Βόρειας Καρολίνας αποκάλεσε τον transableism «κραυγή προσοχής».

Η 24χρονη είπε στο Fox News Digital, «Είναι προσβλητικό για τους ανθρώπους που υποφέρουν πραγματικά από την πάθηση που λες ότι χρειάζεσαι, για να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός».

Συνέχισε, «Είναι ντροπιαστικό και δεν ξέρω αν μπορείς να θεωρηθείς σοβαρός άνθρωπος αν αλλάξεις το σώμα σου έτσι, αντί να λάβεις την κατάλληλη ψυχική βοήθεια που χρειάζεσαι».

Ένας παθολόγος από την Αριζόνα αποκάλεσε τον φαινόμενο «παραληρηματική διαταραχή».

«Ο όρκος του Ιπποκράτη προσκαλεί τους γιατρούς να μην κάνουν κακό», αναφέρει από πλευράς της η Jane Orient, γενική παθολόγος στο Tucson της Αριζόνα.

«Ο ακρωτηριασμός του σώματος είναι μια αντικειμενική βλάβη ακόμα κι αν κάνει τον ασθενή υποκειμενικά να αισθάνεται καλύτερα», πρόσθεσε.

«Η αναπηρία είναι ισόβια και επιβαρύνει τους άλλους – και ούτε οι ασθενείς ούτε οι γιατροί μπορούν να αγνοήσουν την ευθύνη για αυτό».