Οι εγχώριοι κρατιστές λανσάρουν νέο έργο με στόχο τους πολυπληθείς ψηφοφόρους δημόσιους υπαλλήλους αλλά και τους… αέναους λάτρεις του κρατισμού. Φέρει τον τίτλο «αναπτυξιακό κράτος» και το αντιπαραβάλλουν με το δυσφημισμένο κατά αυτούς επιτελικό κράτος της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στην πραγματικότητα οραματίζονται ένα κράτος κομματικό φέουδο. Απλά το λένε με άλλο τρόπο. Επικαλούνται μάλιστα το «πετυχημένο» αναπτυξιακά, όπως λένε, παράδειγμα των χωρών BRICS και ας μη λένε ούτε καν ποιες είναι αυτές οι χώρες. Κι όμως σε αυτόν τον διεθνή πολιτικό οργανισμό συμμετέχουν καθεστώτα σαν αυτό του Πούτιν της Ρωσίας. Περιλαμβάνονται η Κίνα, η Ινδία. Αυτές τις οικονομίες θαυμάζουν και δεν το κρύβουν.

Παραλληλίζουν την ανάγκη αύξησης του ρόλου του κράτους και με παραδείγματα από τον δυτικό κόσμο. Από τη Μεγάλη Βρετανία μέχρι τις ΗΠΑ και τις συμβάσεις της ΝΑSΑ με ιδιώτες. Παραλείπουν επίσης κάτι. Να αναφέρουν ότι σε όλες αυτές τις χώρες το Δημόσιο λειτουργεί σαν ιδιωτικός οργανισμός. Σαν εταιρείες. Με κανονικό τμήμα ανθρώπινου δυναμικού, που παρακολουθεί την εργασιακή πρόοδο των στελεχών, αξιολογεί και βαθμολογεί και βέβαια στο τέλος επιβάλλει είτε τα εύσημα είτε τις ποινές. Και βέβαια οι τελευταίες έχουν το δικαίωμα να φτάσουν μέχρι την απόλυση. Σε κάθε περίπτωση ο αξιότερος προάγεται. Προφανώς το μοντέλο σε αυτές τις χώρες έχει και αυτά που στην εγχώρια διάλεκτο αποκαλούνται golden boys, άνθρωποι που απολαμβάνουν βάσει κριτηρίων απόδοσης υψηλότερες αμοιβές.

Ενα τέτοιο κράτος πράγματι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αναπτυξιακό, θα μπορούσε να βάζει τους κανόνες και ο ιδιωτικός τομέας να χορεύει στον ρυθμό του. Αν συμφωνούμε οι περισσότεροι, πάμε να το κάνουμε. Πάμε να φτιάξουμε ένα Δημόσιο που θα έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις με τον ιδιωτικό τομέα. Που δεν θα χρειάζεται τις στρατιές των ιδιωτικών συμβούλων.

Αν πιστεύουμε στο κράτος και τη λειτουργία του, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να άρουμε τη μονιμότητα για τους νεοπροσληφθέντες. Οι φανατικοί του κρατισμού πρέπει από εκεί να ξεκινούν τις προτάσεις τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίστη στις δυνατότητες του Δημοσίου από το άνοιγμα του εργασιακού του σε όλους τους Ελληνες. Οχι μόνο στους βολεμένους ή τους γνωστούς «γνωστών». Πρόσβαση για όλους. Πώς το λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, «δημοκρατία παντού». Παραμονή όμως και καριέρα στο Δημόσιο για τους καλύτερους. Οσοι για διάφορους λόγους δεν ανταποκρίνονται και δεν περνάνε με θετικό βαθμό από μια πραγματική αξιολόγηση, που θα δημιουργηθεί, θα βλέπουν την πόρτα της εξόδου. Και αυτόματα θα ανοίγει η θέση για κάποιον άλλον που θα εκδηλώνει το ενδιαφέρον του και θα εντάσσεται στην ιεραρχική δομή. Ολα αυτά με στόχο την καλύτερη λειτουργία, τις καλύτερες υπηρεσίες στον πολίτη.

Μη γελιέστε, οι εγχώριοι κρατιστές έχουν στο μυαλό τους κάτι διαφορετικό. Πρώτα από όλα θέλουν, όπως λένε, «εργαλεία». Θέλουν μια τράπεζα να χρηματοδοτεί βάσει των δικών τους θελήσεων, όχι των πραγματικών αναγκών της οικονομίας. Θέλουν πολλές νέες προσλήψεις, χωρίς αναφορά κριτηρίων. Αναγνωρίζουν την ανάγκη βελτίωσης των δεξιοτήτων και της τεχνογνωσίας, αλλά δεν λένε λέξη για αξιοκρατία και αξιολόγηση. Στην ουσία ονειρεύονται ένα κράτος προσωπικό τους «εργαλείο», αλλά αυτό δεν το λένε…

Headlines