Λίγες εβδομάδες πριν από τις κάλπες τα σενάρια σχηματισμού της επόμενης κυβέρνησης εξελίσσονται σε ένα είδος αστυνομικής επιστημονικής φαντασίας. Είναι και αυτό κάτι: ένα νέο είδος γεννιέται. Εκείνο που δεν γεννιέται, τουλάχιστον όχι πριν να βγουν τα αποτελέσματα το βράδυ της Κυριακής, είναι οι πραγματικές βουλήσεις των κομμάτων. Που ό,τι και αν πουν σήμερα σχετικά με το θέμα, δεν θα έχει την παραμικρή αξία από εκείνη τη στιγμή και μετά.

Τώρα, όλα είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Είναι απλώς και μόνον τακτικισμοί που σκοπό έχουν αποκλειστικά έναν και μόνο: να βελτιστοποιήσουν τη θέση τους ενόψει της εκλογικής Κυριακής. Μόλις αυτή περάσει και, κυρίως, μόλις κατασταλάξει η εικόνα της κατανομής των εδρών στη νέα Βουλή, τότε – και μόνο τότε – θα φανεί τι θέλει και τι δεν θέλει ποιος σε ρεαλιστικό επίπεδο, τι είναι και τι δεν είναι πρόθυμος ή απρόθυμος να πράξει. Εως τότε, όλα είναι κουβέντες.

Αυτή η πραγματικότητα έχει όμως τρεις σημαντικές «υποσημειώσεις», που δεν πρέπει να διαφύγουν: πρώτον, ότι η ΝΔ, λογικά το πρώτο κόμμα, θα εξακολουθήσει να θέλει τη διάλυση της επόμενης Βουλής, αφού στη μεθεπόμενη την περιμένουν το… μπόνους και κάποια ελπίδα αυτοδυναμίας. Δεύτερον, ότι το ΚΚΕ είναι το μόνο από όλα τα κόμματα που όταν λέει ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανέναν, το εννοεί και δεν πρόκειται να το πράξει.

Και, τρίτον, ότι το τοπίο είναι τόσο ερεβώδες και ασταθές, που, αν υπάρξουν μεγάλες εκπλήξεις διαφόρων τύπων στο κλείσιμο της κάλπης, ακόμα και αυτές οι δύο προαναφερθείσες «σταθερές» είναι δυνατόν τελικά ανατραπούν. Ανάλογα λ.χ. με τα νούμερα και τις ισορροπίες που θα διαμορφωθούν, αν η ΝΔ μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, έστω και με δυσκολία, με κάποια συμμαχία, ίσως να χρειαστεί τελικά να σκεφτεί πολύ σοβαρά να το κάνει, παρά τη γενική της τάση. Αν όμως, για να έχει λάβει κανείς υπόψη του κάθε ενδεχόμενο, όσο θεωρητικό, έως πρακτικά ανύπαρκτο κι αν είναι, υπήρχε το σενάριο οι κάλπες να έφερναν πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε, η ΝΔ θα έκανε μέσα σε λίγη ώρα στροφή 180 μοιρών και θα άλλαζε εντελώς θέση σχετικά με τις λεγόμενες «κυβερνήσεις ηττημένων», όπως και με την ανάγκη για άμεση προσφυγή σε δεύτερες κάλπες – αν και φυσικά, τότε, θα είχε κι άλλα πολύ επείγοντα δικά της θέματα.

Το σενάριο αυτό δεν δείχνει να υπάρχει. Είναι όμως χρήσιμο για να κατανοήσει κανείς ότι τα κόμματα δεν πρόκειται να πουν αυτό που πραγματικά θέλουν μέχρι να… ξέρουν τι θέλουν. Και για να το ξέρουν πρέπει να έχουν τους αριθμούς των εδρών στα χέρια τους. Από εκεί θα προσδιοριστεί η μετεκλογική στρατηγική τους. Και όχι από όλα αυτά που λένε σήμερα σε σχέση τουλάχιστον με το ζήτημα του σχηματισμού ή μη κυβέρνησης από την επόμενη Βουλή και την προσφυγή ή μη σε δεύτερες εκλογές, που, ας τονιστεί για πολλοστή φορά από εδώ, κάθε άλλο παρά δεδομένη θα πρέπει να θεωρείται.

Αντιθέτως, θα καταβληθούν εργώδεις προσπάθειες για να προκύψει κυβέρνηση από τη Βουλή της απλής αναλογικής, στις οποίες θα προστεθεί αυτονόητα και η σχετική διεθνής πίεση, η οποία θα αποδειχθεί πολύ ισχυρότερη απ’ ό,τι φαίνεται σήμερα. Και τα πάντα θα κριθούν στις λεπτομέρειες των συσχετισμών, στο «κέντημα» των δεδομένων που θα έχουν προκύψει από το βράδυ της Κυριακής. Κάτι που, όπως έσπευσε να δηλώσει ο Τσίπρας, περιλαμβάνει και το ενδεχόμενο των κυβερνήσεων ανοχής, που φυσικά θα προκαλέσουν τριγμούς και αστάθειες που έχει να δει η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Αλλά, βέβαια, πότε τον πείραξε αυτό τον Τσίπρα, για να τον πειράξει τώρα;

Headlines