Στρατηγός Καλλάρης: «Η ημέρα αυτή είναι ημέρα ευτυχίας διά τον στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα»

Στις 4 Μαΐου 1940 έφυγε από τη ζωή ο στρατιωτικός Κωνσταντίνος Καλλάρης, που διακρίθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι για το ήθος του και τα ανδραγαθήματά του.

Γιος του φρουράρχου Αθηνών Γεωργίου Καλλάρη, ο Κωνσταντίνος Καλλάρης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 20 Σεπτεμβρίου 1858.

Αποφοίτησε από  τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1880 και κατατάχθηκε στο Μηχανικό με το βαθμό του ανθυπολοχαγού.

Το 1885 τοποθετήθηκε στην Κέρκυρα, όπου γνώρισε και νυμφεύτηκε τη Νικολίνα Τόμπρου (κόρη του Ριζοσπάστη βουλευτή Κωνσταντίνου Τόμπρου, που συνυπέγραψε την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα, και εγγονή του πολιτικού και διανοουμένου Πέτρου Βράιλα – Αρμένη), με την οποία έμελλε να αποκτήσει επτά παιδιά.

Αφού έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, καθώς και στο σχεδιασμό και την κατασκευή μεγάλων έργων υποδομής και ανάπτυξης σε όλη την Ελλάδα, ο Καλλάρης ανέλαβε καθήκοντα διοικητή της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, τον Ιούλιο του 1911.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Βαλκανικού Πολέμου προήχθη σε υποστράτηγο και ανέλαβε τη διοίκηση της ΙΙ Μεραρχίας, λαμβάνοντας μέρος στις μάχες της Ελασσόνας, του Σαρανταπόρου, του Τριποτάμου και των Γιαννιτσών. Επίσης, ορίστηκε πρώτος στρατιωτικός διοικητής της Θεσσαλονίκης μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό.

Κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, στις 7 Δεκεμβρίου 1912, σκοτώθηκε ο γιος του Σπύρος, έφεδρος ανθυπολοχαγός, στα χώματα της Μανωλιάσσας.

Ο Σπύρος Καλλάρης

Όταν ενημερώθηκε για την τραγική απώλεια, ο στρατηγός ζήτησε να τον οδηγήσουν στη σορό του γιου του. Ο Καλλάρης ασπάστηκε το νεκρό παιδί του στο μέτωπο και είπε:

«Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Aιωνία σου η μνήμη, παιδί μου!»

Αμέσως μετά, ωσάν γνήσιος απόγονος των πολεμιστών της Σπάρτης, ρίχτηκε στη μάχη και εξετέλεσε το καθήκον του ως στρατηγός, συγκινώντας το πανελλήνιο. Όταν επέστρεψε, αργά το βράδυ, στη σκηνή όπου είχαν ετοιμάσει τον νεκρό, ο Καλλάρης έκλαψε σαν πατέρας, σαν άνθρωπος.

Κατά τη διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου ο Καλλάρης ανέλαβε την εκκαθάριση της Θεσσαλονίκης από τις βουλγαρικές δυνάμεις, έλαβε μέρος σε πολυάριθμες συγκρούσεις με τον εχθρό (Κιλκίς, διαβάσεις όρους Κερκίνης κ.ά.) και τραυματίστηκε στη μάχη της Κρέσνας.

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο στρατηγός ανέλαβε τη διοίκηση του Α’ Σώματος Στρατού και διορίστηκε υπουργός Στρατιωτικών (και προσωρινώς Ναυτικών) της κυβερνήσεως Αλέξανδρου Ζαΐμη.

Μολονότι είχε ταχθεί υπέρ της εξόδου της χώρας μας στον πόλεμο παρά το πλευρόν των δυνάμεων της Αντάντ, ο Καλλάρης δεν έλαβε μέρος στο Κίνημα της Θεσσαλονίκης.

Στις  9  Ιανουαρίου 1917 απαλλάχθηκε από τα στρατιωτικά του καθήκοντα και τον Ιούλιο του 1917 τέθηκε σε αυτεπάγγελτη διαθεσιμότητα. Το 1918 ο Καλλάρης αποστρατεύτηκε.

Στις 20 Αυγούστου 1922 απεβίωσε ηρωικά μαχόμενος στο Ουσάκ ο γιος του στρατηγού Άγγελος, υπολοχαγός Πυροβολικού.

Το 1926, μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος του Θεόδωρου Πάγκαλου, ο Καλλάρης, που ανέκαθεν αντιτασσόταν στην εμπλοκή της πολιτικής στο στράτευμα, αποδέχτηκε τη θέση του προέδρου του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1929 ορίστηκε αριστίνδην γερουσιαστής, ενώ το 1934 διετέλεσε υποψήφιος για το αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η τελευταία υπηρεσία που προσέφερε ο στρατηγός στην πατρίδα του, κατόπιν αιτήματος του Ιωάννη Μεταξά, ήταν μια έκθεση που συνέταξε σχετικά με την κατάσταση των ελληνικών σιδηροδρόμων, που είχε κριθεί τότε επιβεβλημένη λόγω της εξάπλωσης του πολέμου στην Ευρώπη.