Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους υψηλούς τόνους στην προεκλογική εκστρατεία.

Ούτε με τη δημοσιογραφία που «στρατεύεται» και παίρνει θέση.

Τα προτιμώ αυτά πολύ περισσότερο από μια λογική καθωσπρεπισμού, όπου όλες και όλοι μιλάμε λες και είμαστε «κεντρώοι».

Εάν στην κοινωνία υπάρχουν διαιρετικές γραμμές και αντιθέσεις, αυτές θα πρέπει να αντανακλώνται και στην πολιτική σκηνή.

Όμως, έχω πρόβλημα με την πολεμική επιπέδου καφενείου.

Το παρατηρώ στο πώς διάφοροι αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι σαν να μην έχουν περάσει 11 χρόνια από όταν έγινε για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση, σαν να μην έχει περάσει από διακυβέρνηση και σαν να μην είναι και τώρα ένα κόμμα που κατά βάση διεκδικεί να είναι μια «συστημική» εναλλακτική.

Δηλαδή, το να ακούγονται, εν έτει 2023, οι ίδιες βλακείες για «υποστηρικτές της 17Ν», για αυτούς «που θα κλείσουν τις τράπεζες», για αυτούς που «θέλουν επιστροφή στη δραχμή», φανερώνει πόσο ανίκανοι είμαστε να κάνουμε μια κανονική πολιτική συζήτηση.

Γιατί αυτοί που τα κάνουν αυτά νομίζουν ότι με αυτό τον τρόπο «επηρεάζουν» την κοινή γνώμη, ενώ στην πραγματικότητα με τον τρόπο που χρησιμοποιούν καρικατούρες, απλώς την κάνουν να χάνει κάθε εμπιστοσύνη στους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης».

Ακόμη χειρότερα, «εθίζουν» την κοινή γνώμη στην αντίληψη ότι πολιτική αντιπαράθεση σημαίνει να ανταλλάσσονται ύβρεις, υπερβολές και απιθανότητες.

Μόνο που αυτό το συνεχές πολιτικό τρολάρισμα, στο τέλος κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι όλα είναι ένα θέατρο, όπου κανείς δεν λέει πραγματικά τι πιστεύει.

Και βεβαίως με αυτόν τον τρόπο πραγματική συζήτηση δεν γίνεται.

Δηλαδή, την ώρα που η χώρα βρίσκεται μέσα σε μια πρωτόγνωρη σειρά από προκλήσεις, ουσιαστικά σε μια νέα ιστορική σελίδα, καμιά σοβαρή συζήτηση δεν γίνεται για το μέλλον, για τη στρατηγική που απαιτείται, για τις διαφορετικές προτάσεις των κομμάτων, για τις πραγματικές συγκλίσεις και αποκλίσεις.

Μόνο που αυτό μόνο σε ιστορικές τραγωδίες μπορεί να οδηγήσει.

Headlines