Σκέψεις για την απλή αναλογική

Εχω την αίσθηση πως κανείς δεν πιστεύει στην απλή αναλογική, έστω αυτή με την οποία θα ψηφίσουμε την 21η Μάη. Η κυβέρνηση τη βλέπει ως αναγκαίο κακό, ως μεταβατική κάλπη που θα μας πάει στην επόμενη όπου και θα σχηματιστεί κυβέρνηση. Τη βλέπει ως παράγοντα αστάθειας και επισφάλειας για το πολιτικό σύστημα. Εξάλλου έσπευσε να ψηφίσει άλλο σύστημα, αυτό με το οποίο θα ψηφίσουμε – αν χρειαστεί – σε δεύτερη εκλογική μάχη στις 2 Ιούλη.

Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση που εισήγαγε ατυχώς τον όρο «κυβέρνηση ηττημένων» επίσης με έναν τρόπο δεν φαίνεται να την πολυπιστεύει κι ενώ συνταγματικά δεν υπάρχει η έννοια του ηττημένου και του νικητή. Υπάρχει η εντολή που λαμβάνεις για να σχηματίσεις κυβέρνηση και η πρόταση που κάνεις πάνω σε άξονες. Τέλος. Ωστόσο η πάσα που έδωσε η συζήτηση αυτή στην κυβέρνηση ήταν ιδανική, παρότι ο Αλέξης Τσίπρας πια μιλάει για κυβέρνηση συμπράξεων με προϋπόθεση το κόμμα του να είναι πρώτο.

Κι όμως η απλή αναλογική, έστω αυτή με τον πήχη του 3%, δίνει ευκαιρίες και ανοίγει νέες δυνατότητες για το πολιτικό σύστημα. Για παράδειγμα, η ψήφος είναι αναλογικότερη με το εν λόγω σύστημα. Αλλά και υποχρεώνει τα κόμματα σε μια συζήτηση πάνω στα προγράμματά τους και σε πιθανότητες συγκλίσεων αφού αντιστοιχεί σε μια ευρύτερη κοινωνική βάση. Για το τελευταίο, ΟΚ, δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι και στην πραγματικότητα είδαμε συμπράξεις τα τελευταία χρόνια σε κυβερνήσεις μόνον υπό τη μνημονιακή ράβδο – ακόμη και ετερόκλητες. Μπορούσε όμως έστω το μέρος του πολιτικού συστήματος που πιστεύει στην απλή αναλογική να έχει αυτά τα τρία χρόνια μια προπαρασκευή θέσεων και διαβουλεύσεων. Το είδαμε μόλις την Τετάρτη, στο Λαύριο, από τον Αλέξη Τσίπρα με τις 11 τομές – προτάσεις για προοδευτική διακυβέρνηση. Κι αυτός όμως αποσαφήνισε πως είναι μετεκλογικής τροχιάς.

Οι όμοροι (;) χώροι φαίνεται να αποκρούουν κάθε τέτοια πιθανότητα τώρα. Το ΠΑΣΟΚ που δεν ψήφισε αυτή την απλή αναλογική, κρατά τον διμέτωπο αγώνα και θέλει σύμπραξη με έναν εκ των δύο αλλά χωρίς τον αρχηγό είτε του ενός είτε του άλλου πόλου. Εχει δύο προγράμματα για να εναλλάξει άραγε και να προτείνει είτε σε ΝΔ είτε σε ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ των διερευνητικών; Θα δείξει. Το ΚΚΕ δεν θέλει συμπόρευση ούτε ως αστείο, και ούτε με τη λεοντή της ανοχής. Δικαίως. Αν και όταν λέει το ίδιο πως είναι με την απλή αναλογική, έστω μια πιο πλήρη από αυτή της 21ης Μάη, δεν θέλει κάποιες άλλου είδους συμπορεύσεις; Πάντως ούτε εκείνο είχε ψηφίσει το εν λόγω εκλογικό σύστημα το 2016, μόνον κάποια άρθρα (την κατάργηση του μπόνους και την ψήφο στα 17). Το ΜέΡΑ25 ακόμη και τώρα υπογραμμίζει πως κάθε κουβέντα μετά τις κάλπες δεν έχει νόημα. Η δική του όμως δέσμη μέτρων που θα είχε μια πιθανότητα να συζητηθεί με προοπτική τη συμπόρευση είναι, όπως φάνηκε, απαγορευτική για τα άλλα προοδευτικά κόμματα.

Η Αριστερά ούτε στην απλή αναλογική δεν τα βρήκε, θα ρωτήσει κάποιος, θα τα βρει σε συμπράξεις; Εξού και ο Αλέξης Τσίπρας εδώ και μέρες έχει περιορίσει τους δυνητικούς του συμμάχους στον εξής έναν: το ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση από την άλλη λέει πως μόνον αυτοδύναμες κυβερνήσεις φέρνουν σταθερότητα. Λες και επί ημερών της πήγαν όλα πρίμα. Λες και η ιδανική Πολιτεία περνά από την ισχύ και μόνο μιας κυβέρνησης και όχι από τη δοσολογία και τον προσανατολισμό των πολιτικών και των επιλογών της.

Η απλή αναλογική έστω και τώρα μπορεί να διαμορφώσει ένα νέο περιβάλλον.