Δεν είναι δα και έκπληξη ότι η σειρά Ολυμπιακός-Φενέρ θα κριθεί σε πέμπτο παιχνίδι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όσο κι αν το μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός μέσα στη σεζόν ήταν εντυπωσιακά όμορφο και έδωσε δικαίωμα για βάσιμα σχέδια και βαρύγδουπους τίτλους, το ρόστερ της τουρκικής ομάδας και ο προπονητής της εξασφάλιζαν εκ των προτέρων ένα ωραιότατο θρίλερ. Καλή η πρωτιά στην regular season, αλλά είχε ζόρικο τίμημα μια σειρά με την δεύτερη πιο ζόρική ομάδα από τις έχουσες μειονέκτημα έδρας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αδυνατώ να κατανοήσω (για πολλοστή φορά) τις κραυγές και το (σχεδόν) ανάθεμα μετά την ήττα της Παρασκευής στην Κωνσταντινούπολη. Πράγματι υπήρξαν ασυνήθιστες για τον φετινό Ολυμπιακό συνθήκες:

1)      Τα βασικά επιθετικά όπλα σίγησαν. Ούτε Σλούκας, ούτε Βεζένκοφ, ούτε Ουόκαπ, ούτε Παπανικολάου. Άπαντες βρέθηκαν σε κακή βραδιά. Για μια ομάδα που στηρίζεται πολύ στο σουτ της, είναι απίθανο να κερδίσει μεγάλο ματς με κορυφαίο τον Μακ Κίσικ και τους άλλους απόντες. Δεν είναι ,όμως, ρομπότ και δεν παίζουν μόνοι τους. Πόσο να αντέξουν το ξύλο της Φενέρ.

2)      Ήταν όντως περίεργες οι αλλαγές στην άμυνα των ερυθρόλευκων, αλλά ο κλεφτοπόλεμος της τουρκικής ομάδας λογικά κάπου θα δημιουργούσε και ένα κάποιο μπέρδεμα.

3)      Η διαχείριση Μπαρτζώκα είχε θέματα για προβληματισμό. Προβληματισμό όμως, όχι ανόητες ακρότητες. Είναι προφανές ότι ο Μπαρτζώκας κάτι είδε και άφησε στον πάγκο τον Σλούκα τα τελευταία τρία λεπτά, ανατροφοδοτώντας τα σχόλια για τις σχέσεις των δυο ανδρών. Δεν χάθηκε όμως εκεί το ματς. Άλλωστε, ο Σλούκας ήταν προφανέστατα χωρίς ενέργεια. Δεν συμφωνώ καθόλου ότι δεν γίνεται να μην είναι μέσα όταν κρίνεται το ματς σε ό,τι κατάσταση κι αν είναι. Για να προσγειωθούμε λιγάκι. Ο Σλούκας είναι ο Σλούκας. Όχι ο Σπανούλης. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να δημιουργήσουμε νέους ήρωες και νέους ηγέτες, αλλά να υποστηρίζουν το ρόλο. Άλλο παικταράς, άλλο ηγέτης που δεν βγαίνει ποτέ και για κανέναν λόγο. Ο Σπανούλης που δεν βγαίνει ποτέ δεν υπάρχει πια. Και θα αργήσει να υπάρξει ξανά. Δεν αρκεί ένα (ούτε δύο, ούτε τρία) buzzer beater για να γίνεις. Άρα τα ολίγα μουτράκια, τα δεν πάω στο «ζντο» και οι (ομολογουμένως) διακριτικές εκδηλώσεις δυσαρέσκειας δεν έχουν θέση και χαλούν την ατμόσφαιρα. Ηγέτης αυτής της ομάδας είναι (και σωστά) ο προπονητής της και ηγετικό ρόλο έχει η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια. Φυσικά (και επειδή οι αγιογραφίες δε μου αρέσουν καθόλου), θεωρώ εντελώς προβληματικές για την ομάδα τις… «παναγίες» στα λάθη και τα «σκάσε» όταν  παίκτης ζητάει (έστω και με λιγάκι πιο έντονο τρόπο) την μπάλα, γιατί νιώθει… hot. Άρα (για να μην μακρηγορώ) στον Ολυμπιακό πρέπει να διαφυλαχθεί η ωραία ατμόσφαιρα. Δε λέω ότι υπάρχει κίνδυνος να χαλάσει. Λέω ,όμως, ότι πρέπει να διαφυλαχθεί. Ουδείς πάνω από την ομάδα. Ούτε ο προπονητής, ούτε οι παίκτες. Ούτε καν οι πρόεδροι.

Το νικητήριο καλάθι του Σλούκα ήταν αποπροσανατολιστικό. Έκρυψε κάτω από το χαλί την προβληματική εικόνα (σε σχέση με τις απαιτήσεις που η ίδια η ομάδα έχει από τον εαυτό της) και φούσκωσε άπαντες με μια αυτοπεποίθηση αβάσιμη. Τα «καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα» άδειασαν παίκτες, προπονητές και οπαδούς. Ουδείς πίστεψε ότι η σειρά τελείωσε εκεί, το πιστεύω, αλλά πήρε όλη την ενέργεια και τη συγκέντρωσή τους, τη ρούφηξε.

Την ίδια ώρα η Φενέρ πείσμωσε, όπως συμβαίνει σε όλους τους επαγγελματίες υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών. Έπαιξε αυτό που μπορεί. Κλεφτοπόλεμο και ξύλο. Ο Ολυμπιακός αντί να κάνει προσπάθεια να επαναφέρει το ματς στα δικά του δεδομένα, ανταπέδωσε το ξύλο και η ζωή συνεχίστηκε. Εξακολούθησε να ποντάρει στα σουτ του που αυτή τη φορά δεν μπήκαν και κάπως έτσι πείσμα στο πείσμα και μπάλα στη μπάλα η Φενέρ ισοφάρισε τη σειρά.

Δεν πιστεύω καθόλου στην απόδοση δικαιοσύνης στον αθλητισμό (ούτε στη ζωή, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, ο πιο ποιοτικός. Κερδίζει ο πιο έτοιμος, ο πιο υποψιασμένος, ο πιο συγκεντρωμένος. Πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί την Τρίτη να μπει στην εξίσωση είτε ως προωθητική δύναμη, είτε ως βαρίδι, ανάλογα με την εξέλιξη του ματς. Είμαι βέβαιος ότι η ομάδα του Μπαρτζώκα είναι καλύτερα χτισμένη από την ομάδα του Ιτούδη. Όμως έβαλε πολύ δύσκολα στον εαυτό της. Και ακόμα δυσκολότερα της έβαλε ο κόσμος της που μέχρι χθες βράδυ αποθέωνε, αλλά ταυτόχρονα είναι υπερφίαλος και αμετροεπής, όπως κάθε οπαδός σε τούτη τη χώρα. Ίσως και αλλού, δεν είμαι βέβαιος. Ο Ουόκαπ από εκεί που ήταν αστραπή έγινε μουλάρι (σαν τον Αστραχάν στο ανέκδοτο), ο Βεζένκοφ κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι κρύφτηκε, ο Σλούκας έμεινε στο μπάζερ, ο Παπανικολάου έγινε «τουβλαδόρος» και ο Μπαρτζώκας κακός διαχειριστής. Τι ισχύει από όλα αυτά; Τίποτα. Υπήρξαν τρεις κακές βραδιές, από τις οποίες οι δύο έφεραν ισάριθμες ήττες και στην τρίτη η παρτίδα σώθηκε από μια τόση δα στιγμούλα, που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί αλλιώς.

Εν κατακλείδι… Ο Ολυμπιακός παραμένει ομαδάρα, ο Μπαρτζώκας παραμένει ο προπονητής που άλλαξε το στυλ του παιχνιδιού (για να προσπαθήσουν πλέον να το επαναφέρουν σε επίπεδα… Μάλκοβιτς όσοι δεν μπόρεσαν να το παρακολουθήσουν) και το έκανε γοητευτικό. Τα εργαλεία του συνεχίζουν να είναι παικταράδες. Και ο Σάσα και ο Κώστας και ο Θωμάς και ο ηγέτης Κώστας. Λογικά θα ξαναβρούν τη χημεία τους, την ενέργειά τους, τις ισορροπίες τους και το δικό τους παιχνίδι. Η λογική και η δικαιοσύνη λένε ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει στο Final Four. Υπάρχουν ,όμως, και κάποιες λίγες (έστω) φορές που ούτε η λογική λειτουργεί, ούτε η δικαιοσύνη αποδίδεται, απλούστατα γιατί δεν υπάρχει. Κάθε αποτέλεσμα (εκτός από όσα επηρεάζουν εξωγενείς παράγοντες με σφυρίχτρες στο στόμα) είναι λογικό και δίκαιο. Πάντα μπορεί να εξηγηθεί. Κάτι που δεν έκανες εσύ, κάτι που έκανε λίγο καλύτερα ο άλλος. Όχι, δεν πάω ξαφνικά να γίνω Αντετοκούνμπο. Εξακολουθώ να πιστεύω σε επιτυχίες και αποτυχίες. Ο Ολυμπιακός έβαλε μόνος ψηλά το ταβάνι του (και ορθώς έπραξε) και τούτου δοθέντος αν κάτι στραβώσει την Τρίτη θα έχει αποτύχει. Όποια αποτυχία ,όμως, δεν διαγράφει ούτε την ποιότητα αυτής της ομαδάρας, ούτε την αξία όσων την έκαναν να παίζει το μπάσκετ που έχει παίξει εφέτος. Και –προσέξτε- είναι σχεδόν αδύνατον να το παίζει με τον ίδιο τρόπο 365 ημέρες τον χρόνο. Εύχομαι το timing να μην είναι τόσο κακό και όλα να γίνουν όπως πρέπει στο φλεγόμενο Ειρήνης και Φιλίας.

ΥΓ: Στα time-out οι προπονητές στήνουν τα down και τα up pick. Οι παίκτες τα εκτελούν. Δεν λένε ,δηλαδή, στον συμπαίκτη τους «έλα δώσε μου ένα καλό down-pick». Και να το κάνουν (κακώς) δεν το λένε δημοσίως. Ξέρετε, είμαι της άποψης ότι το επιθυμητό αποτέλεσμα μιας στιγμής ή μιας περιόδου δεν δικαιώνει τις λάθος πρακτικές. Επίσης, στα ομαδικά σπορ οι προπονητές αποφασίζουν ποιοι, πότε και πόσο παίζουν. Γιατί; Διότι εκείνοι γνωρίζουν ποιοι ταιριάζουν στο πλάνο της στιγμής, διαβάζοντας και το τι κάνει ή δίνει ο αντίπαλος στη δεδομένη συνθήκη. Το εμείς πάνω από το εγώ και μπάλα-μπάλα. Τα λέει ο Δράκος χρόνια τώρα. Και είναι εκείνος που έδωσε τις στέρεες βάσεις στον Μπαρτζώκα για όσα κάνει σήμερα. Και τα κάνει εκπληκτικά. Ό,τι κι αν γίνει την Τετάρτη. Λιγάκι μόνο τα νεύρα θέλουν μάζεμα…

Headlines