Τι νοσταλγούν περισσότερο οι συνταξιούχοι – Αποκαλυπτική έρευνα του Χάρβαρντ

Ένα από τα ερωτήματα που ταλανίζουν την ανθρωπότητα εδώ και χρόνια προσπαθεί να απαντήσει μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ που ξεκίνησε το 1938 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, θέλοντας να ανακαλύψει τι είναι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους στη ζωή;

Οι ερευνητές συγκέντρωσαν ιατρικές καταχωρήσεις 724 ανθρώπων από όλο τον κόσμο, κάνοντας λεπτομερείς ερωτήσεις για τη ζωή τους ανά διετία.

Καθώς οι συμμετέχοντες έμπαιναν στη μέση ηλικία αλλά και μετά από αυτήν, οι ερωτήσεις της έρευνας του Χάρβαρντ αφορούσαν τη συνταξιοδότηση. Με βάση τις απαντήσεις η Νο.1 πρόκληση που αντιμετώπισαν όταν έβγαιναν στη σύνταξη ήταν ότι δεν μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις κοινωνικές επαφές που είχαν διατηρήσει για όσο χρονικό διάστημα βρίσκονταν στην εργασία τους.

Όπως αναφέρουν σε άρθρο τους στο Cnbc, ο Ρόμπερτ Γοούλντιντζερ, καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και επικεφαλής της έρευνας για την Ανάπτυξη των Ενηλίκων του Χάρβαρντ και ο Μαρκ Σουλτς, μεταπτυχιακός φοιτητής που συμμετέχει στην έρευνα, όταν η συζήτηση σχετίζεται με τη συνταξιοδότηση, συχνά αγχωνόμαστε για οικονομικά ζητήματα και θέματα όπως προβλήματα υγείας και φροντίδας.

Ωστόσο όσοι τα πηγαίνουν καλύτερα στη συνταξιοδότηση, βρίσκουν τρόπους να καλλιεργούν τις σχέσεις τους, όμως σχεδόν κανείς δεν μιλάει για τη σημασία που έχει το να αναπτύσσεις νέες πηγές νοήματος και σκοπού.

Στους συνταξιούχους λείπει η συναναστροφή με τους συναδέλφους τους

Ένας από τους συμμετέχοντες στην έρευνα όταν ρωτήθηκε τι είναι αυτό που του λείπει περισσότερο έχοντας υπάρξει γιατρός για σχεδόν 50 χρόνια, απάντησε «απολύτως τίποτα από τη δουλειά. Μου λείπουν οι άνθρωποι και οι φιλίες».

Παρόμοια συναισθήματα είχε και ένας άλλος συμμετέχοντας στην έρευνα ο Λέο ΝτεΜάρκο, ο οποίος αφού πήρε σύνταξη ως καθηγητής λυκείου, δυσκολεύτηκε να διατηρήσει επαφή με τους συναδέλφους του.

«Παίρνω πνευματική τροφή από τις συζητήσεις στο χώρο εργασίας. Είναι υπέροχο να βοηθάς κάποιον να αποκτήσει δεξιότητες. Το να διδάσκω νέους ανθρώπους ήταν αυτό που ξεκίνησε την όλη διαδικασία εξερεύνησης», είπε χαρακτηριστικά.

Για πολλούς από εμάς, η εργασία είναι το μέρος όπου νιώθουμε ότι μετράμε περισσότερο, για τους συναδέλφους μας, τους πελάτες μας, την κοινότητα, ακόμη και για τις οικογένειές μας, επειδή τους παρέχουμε πράγματα.

Ο Χένρι Κιν αναγκάστηκε να συνταξιοδοτηθεί απότομα εξαιτίας αλλαγών στο εργοστάσιό που δούλευε και ξαφνικά είχε άφθονο χρόνο και ενέργεια. Άρχισε να βοηθάει εθελοντικά στην Αμερικανική Λεγεώνα Βετεράνων σε πολέμους στο εξωτερικό, ενώ αφιέρωσε χρόνο και στα χόμπι του, την αναπαλαίωση επίπλων και το σκι. Όμως διαπίστωσε ότι του έλλειπε κάτι ακόμα.

«Έχω την ανάγκη να δουλέψω», είπε ο Κιν στους ερευνητές σε ηλικία 65 ετών. «Όχι κάτι σημαντικό, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από κόσμο».

Η διαπίστωση του Κιν συνεχίζει το άρθρο των ερευνητών στο Cnbc «μας διδάσκει ένα σημαντικό μάθημα όχι μόνο σχετικά με τη συνταξιοδότηση αλλά και με την ίδια την εργασία: Συχνά μας  καταβάλλει η ανησυχία για τα οικονομικά και η πίεση των προθεσμιών, ωστόσο δεν παρατηρούμε πόσο σημαντικές είναι οι σχέσεις στον εργασιακό χώρο μέχρι να τις χάσουμε».

Για να έχετε ευχάριστη συνταξιοδότηση, επενδύστε στις σχέσεις τώρα

Για να δημιουργήσετε πιο ουσιαστικές σχέσεις, αναρωτηθείτε:

• Ποιοι είναι οι άνθρωποι μαζί με τους οποίους απολαμβάνω περισσότερο να εργάζομαι και τις τους κάνει πολύτιμους σε εμένα; Τους εκτιμώ;
• Τι είδους σχέσεις μου λείπουν και θέλω περισσότερες; Πώς μπορώ να τις κάνω να συμβούν;
• Υπάρχει κάποιος που θα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα; Πώς μπορώ να τον προσεγγίσω;
• Αν έχω μία διαμάχη με έναν συνάδελφο, τι μπορώ να κάνω για να την καταπραΰνω;
• Ποιος είναι κατά κάποιον τρόπο διαφορετικός από εμένα (σκέφτεται διαφορετικά, προέρχεται από διαφορετικό υπόβαθρο, έχει διαφορετική εξειδίκευση); Τι μπορώ να μάθω από εκείνον;

Στο τέλος της ημέρας, παρατηρήστε πώς οι εμπειρίες σας μπορεί να επηρεάζουν την αίσθηση νοήματος και σκοπού. Θα μπορούσε αυτή η επιρροή να είναι, σε γενικές γραμμές, καλή. Κι αν όχι, υπάρχουν κάποιες μικρές αλλαγές που μπορείτε να κάνετε;

Ενδεικτικά μάλιστα είναι όσα δήλωσε στην έρευνα το 2006, η Έλεν Φρόιντ, πρώην διοικητική υπάλληλος πανεπιστημίου. «Όταν κοιτάζω πίσω, εύχομαι να έδινα περισσότερη προσοχή στους ανθρώπους και λιγότερη στα προβλήματα. Αγαπούσα τη δουλειά μου. Αλλά νομίζω ότι ήμουν ένα δύσκολο και ανυπόμονο αφεντικό. Τώρα που το λέτε, εύχομαι να γνώριζα τους πάντες λίγο καλύτερα».

Άλλωστε καταλήγει το άρθρο, «κάθε ημέρα αποτελεί σημαντικό μέρος της προσωπικής μας εμπειρίας και όσο περισσότερο την εμπλουτίζουμε με σχέσεις, τόσο περισσότερο ωφελούμαστε, καθώς η εργασία είναι επίσης και ζωή».