Από τι περάσαμε για να φτάσουμε ως εδώ

Σε προ ημερών δήλωσή του ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αθήνα Τζορτζ Τσούνης είπε ότι «η Ελλάδα είναι αναντικατάστατος σύμμαχος των ΗΠΑ και σημαντικός ενεργειακός κόμβος», περιγράφοντας με ακρίβεια την πραγματικότητα. Ομως αυτό, επί δεκαετίες, μόνο δεδομένο δεν ήταν. Οποιος τις έχει ζήσει ή μελετήσει το γνωρίζει καλά. Οχι μόνον το ’80 που επί Ανδρέα Παπανδρέου οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις είχαν τιναχτεί στον αέρα. Γιατί αυτό ήταν αποτέλεσμα όλων των προηγουμένων, αν και σε μορφή άγριας πολιτικής σπέκουλας ενός σκληρού παρελθόντος. Που η τραγική ιστορία του είναι τόσο μακρά και πολύπλοκη που δεν χωρά εδώ ούτε σε τίτλους. Με πολλά από αυτά να μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Και που, βέβαια, δεν έβλαψαν κανέναν άλλον παρά μόνον την Ελλάδα και την Κύπρο. Και πάντως σίγουρα όχι τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σήμερα, ουδείς πλέον, πλην ελαχίστων, αμφισβητεί την αξία της νέας γεωπολιτικής τοποθέτησης της Ελλάδας και την καθοριστική σημασία της για το μέλλον: ότι συνιστά ουσιαστικά το ανατολικό σύνορο του δυτικού κόσμου. Ολα αυτά έχουν αναλυθεί εδώ πολλάκις και οι τακτικοί αναγνώστες της στήλης γνωρίζουν τη σχετική επιχειρηματολογία. Εξίσου έχει πολλές φορές αναλυθεί το πώς ο κύριος καταλύτης γι’ αυτή τη γεωπολιτική «μετατόπιση» της Ελλάδας έπειτα από μακρά περίοδο ανόητων και επικίνδυνων παλινωδιών υπήρξε τελικά ο Ερντογάν και η νεοοθωμανική μεγαλομανία του, κατά της συνολικής αρχιτεκτονικής ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο. Και ιδίως η ροπή του να λειτουργεί συνεχώς σαν ηγέτης ενός υπό εκκόλαψη νέου Ιράν, σε στενή δε συνεργασία με τη Μόσχα. Ο ρόλος του στην παγίωση της δυτικής επανατοποθέτησης της Ελλάδας είναι ιστορικά μοναδικός και αναντικατάστατος. Και υπερβαίνει μακράν σε σημασία κάθε τι που έκανε πρωτογενώς η ελληνική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση. Αν φύγει, τον ευχαριστούμε.

Για να εκτιμήσεις το πού βρίσκεσαι, υπάρχει πάντα η ανάγκη και να θυμάσαι από τι πέρασες, έστω και ξυστά, αν και κάποτε όχι τόσο ξυστά. Η Ελλάδα, από το ’80 και μετά, φλέρταρε διαδοχικά σχεδόν με κάθε τι το περιθωριακό και οριστικά πια ηττημένο της διεθνούς πραγματικότητας. Από την επίσκεψη Παπανδρέου στον πολωνό δικτάτορα Γιαρουζέλσκι, τη μοναδική δυτικού ηγέτη τότε, μέχρι την, κακά τα ψέματα, ιδιότυπη περίοδο ανοχής στην τρομοκρατία, η χώρα έπαιξε με τη φωτιά σαν υπνωτισμένη. Το ίδιο όμως κόντεψε να γίνει και με κάτι εντελώς διαφορετικό, αλλά εξίσου επικίνδυνο: τα περίφημα ορθόδοξα τόξα, που για μία περίοδο είχαν κυριαρχήσει στα σοβαρά ως συζήτηση και, ως ένα βαθμό, ως ενδεχόμενος προσανατολισμός στην ελληνική γεωπολιτική κατεύθυνση και εξωτερική πολιτική.

Αυτές οι τερατώδεις ανοησίες, τα παραμύθια με τους δράκους, που η μόνη εκδοχή να βγουν αληθινοί ήταν στο τέλος να ξυπνούσαν και να έριχναν τη φωτιά τους όλη πάνω σε μία χώρα που δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν και που έμοιαζε να κάνει τα πάντα για να καταστρέψει τον ίδιο της τον εαυτό. Με παραμυθητικές ρίζες αιώνων που άλλαζαν πρόσωπο στον χρόνο, αυτές οι θεωρίες είχαν φέρει την καταστροφή ήδη πολύ πριν από την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κράτους. Από τα λεγόμενα Ορλωφικά φτάνοντας έως τον Εμφύλιο, δεν ήταν παρά διαδοχικές μορφές του αυτοκαταστροφικού δόγματος περί «ξανθού γένους», δηλαδή της προσάρτησης της Ελλάδας στη Ρωσία και στις δικές της εντελώς άσχετες πανσλαβιστικές φαντασιώσεις μεγαλείου.

Ομως να που, ποιος να το πίστευε, σήμερα η Ελλάδα επιτέλους πραγματικά «ανήκει στη Δύση». Και γίνεται διαρκώς ισχυρότερη. Και τα παραπάνω είναι πια απλώς εφιάλτες του παρελθόντος. Μακάρι να μείνουν οριστικά τέτοιοι. Και να μην αντικατασταθούν από άλλες ανόητες νεόκοπες εξίσου επικίνδυνες αυταπάτες διαφόρων νυν περιπλανώμενων λαοπλάνων παντός τύπου.