Κάθε φορά λες «δεν μπορεί να συμβαίνει». Δεν μπορεί να έχει και πιο κάτω. Κι όμως είχε και έχει. Βλέπουμε τα τελευταία λεπτά ενός πρωταθλήματος-πραξικοπήματος.

Στο ημερολόγιο καταστρώματος λίγο πριν το πλοίο βυθιστεί σκέφτεσαι να γράψεις πολλά. Η ορχήστρα παίζει ακόμη πριν σκεπάσουν τα κύματα το κουφάρι του… ΕΠΟικού Τιτανικού.

Μια μόνο σκέψη. Μια διαπίστωση:

Αλώθηκαν τα πάντα.

«Σημαίνει ο Θιος, σημαίνει η γης, σημαίνουν τα επουράνια, σημαίνει κ’ η… αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, με τετρακόσια σήμαντρα κ’ εξηνταδυό καμπάνες, κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος».

Σήμαναν πολλά. Παπάδες πολλοί. Φάγαμε πολλούς. Θέλημα… Θεού. Καμπάνες ήχησαν πολλές. Σε κάθε αγωνιστική.

Πως το λέει στο «Ελλάς» ο Παπακωνσταντίνου;

«Από πριν ξεπουλημένο». Μα πως;

Τα είχε όλα. Από μεζούρες μέχρι «φανταστικές» διαιτησίες. Σε ένα «φανταστικό» πρωτάθλημα που τα είδαμε όλα.

H τεχνολογία ανακάλυψε νέα μονοπάτια. Τα ρημάδια τα μηχανήματα του VAR… κάηκαν. Κομπιούτερ με… μακροεντολές που πάντα είχαν έναν ευνοούμενο.

«Ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;»

Στην αρχή, οι περισσότεροι σε θεωρούν υπερβολικό. Μπορεί και τρελό. Δεν μπορεί όμως σε κάθε αγωνιστική να γίνονται τα ίδια και χειρότερα και ένας μόνο να χαμογελά.

Η ΕΠΟ και η διαιτησία της. Σχέδιο μελετημένο. Μέχρι και μεθυσμένους διαιτητές ανακάλυψαν. Καμία σοβαρή απόδειξη. Κακόγουστο σενάριο. Κακοστημμένη ταινία με κομπάρσους για πρωταγωνιστές.

Για τον Αγγλοαμερικάνο δικηγόρο, ιδρυτή της British Atlantic Airways, Ράντολφ Φιλντς, «Πρέπει να είσαι αδίστακτος, το αρχέτυπο του κακοποιού. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας».

Και ήταν αδίστακτοι και οι δυο τους στην ΕΠΟ και την ΚΕΔ

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Ο Στηβ Μπένετ δεν έχασε ευκαιρία. Καλή θέση, τα λεφτά καλύτερα και κάλυψη πλήρης.

«Δυστυχώς υπάρχει κάποιος χειρότερος από τον δήμιο. Είναι ο βοηθός του» (Κόμης Μιραμπό, 1749-1791).

Άρχοντας.

«Ράβεις το κοστούμι σου για να ταιριάζει σε οποιοδήποτε επίπεδο ποδοσφαίρου. Διαιτητεύεις αυτό που έχεις μπροστά σου», είχε πει ο ίδιος σε σεμινάριο στη Νέα Ζηλανδία.

Ότι του ‘παν, αυτό κάνει. Και τσιμουδιά. Το αμίλητο νερό. Σαν μια δόση από «ομερτά».

Του έκανε μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί (καλημέρα Βίτο, κόμε βα;) και όλα πήραν τον δρόμο τους.

«Τα FM και τα κανάλια έχουν σφίξει σαν τανάλια». Και λοιπόν;

«Ντεν μιλάω ελλήνικως καρντιά μου».

Ένας ακόμη.

Πως το λέτε στη Μάνη; «Εγώ καλά παντρεύτηκα κι ας κλαίει όποιος με πήρε».

Άγγλος Ασθενής. Μπα. Μια χαρά είναι.

Ξέρει τι είναι και πως είναι. Την ξέρει καλά τη δουλειά. Δεν ήρθε για να κάνει το αφεντικό.

Άλλος έχει το πρόβλημα. Όσο για τον Ντον Τζιοβάνι;

Περίεργος ο ρόλος του. Μα ποιος είναι αυτός ο Γιαννάκης που έχει γίνει Ντον Κορλεόνε;

Μάλλον θα ήθελε να γίνει.

Κάπου τον άκουσαν να βλέπει όπερα. Τον… «Ντον Τζιοβάνι».

Στην πρώτη σκηνή. Εκεί που ο Λεπορέλο λέει με σπαραγμό:

«Πρέπει να δουλεύω νύχτα μέρα για κάποιον που δεν με εκτιμά. Πρέπει να αντέξω τον άνεμο και τη βροχή, μόλις που τρώω ή κοιμάμαι! Κι εγώ θα ήθελα να είμαι κύριος και όχι πια υπηρέτης».

Υπηρέτης. Αυτό ακριβώς. Ένας σκοτεινός υπηρέτης. Ένας πρώην οδηγός στου αφέντη της σχολής οδηγών.

Με τον δικηγόρο του διαβόλου.

«Η ματαιοδοξία είναι η αγαπημένη μου αμαρτία» έλεγε, σε μια ιστορική ατάκα, ο Αλ Πατσίνο, στο «Δικηγόρος του Διαβόλου», δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας.

Ο δικηγόρος του διαβόλου στο ελληνικό ποδόσφαιρο την αντέγραψε και τον μιμείται σαδιστικά.

Με ουσιαστική αφωνία και μόνιμη στρεψοδικία. Νομικά τρικ από ένα νομικό.

Κι ας τον φωνάζαν φασίστα. Μάλλον του αρέσει. Θα γίνει αυτό που θέλει, όπως το θέλει, όταν το θέλει, κόντρα στη λογική και τη δικαιοσύνη.

Θα σε βγάλει από τα ρούχα σου και μετά δεν σε σώζει ούτε το «εν βρασμώ ψυχής».

Στο μπάσκετ, πολλοί προπονητές λένε στους παίκτες: «Κάντε όσα περισσότερα φάουλ μπορείτε. Ένα θα σας σφυρίξουν. Κι αυτό πάλι δεν είναι σίγουρο».

Κάπως έτσι πήγε το παραμύθι φέτος. Τόσα λάθη που δεν τα προλαβαίνεις.

Baltakos, Bennett, Mantalos. BBM. Big Boss Man.

Και δεν «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα». Καθόλου. Κωμωδία;

«Το κωμικό, επειδή έχει την αίσθηση του παράδοξου, μου φαίνεται πως δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό». Όταν το έλεγε ο Ιονέσκο, ο πατέρας του θεάτρου του παραλόγου, κάτι ήξερε.

Διαιτητές που ήρθαν, αλλά έφυγαν, αλλά δεν ήρθαν, μα δεν τους ξέρετε, αλλά δεν μπορούμε να σας πούμε ποιος είναι.

Και ξαφνικά πετάχτηκε ένα ρακούν και έφαγε τη βίζα του ρέφερι, αλλά φταίτε εσείς.

Εμείς στην ΕΠΟ ποτέ.

Στο φινάλε, ένας τελικός που ακόμη δεν μπορεί να βρει στέγη. Κοινός παρανομαστής;

Η ΕΠΟ και ο πρόεδρος της. Καλά δεν έγινε και τίποτα. Κάπως, κάπου θα παίξουν και όλα καλά. Έστω και χωρίς κόσμο. Δεν μας φτύνουν. Ψιχαλίζει. Η δουλειά θα γίνει.

Η δουλειά τους θα γίνει για την ακρίβεια.

Κι όλα αυτά με μια αρχή: Αστους να φωνάζουν. Έμεις στη σιωπή.

Αλλωστε, κατά τον Γιόζεφ Πούλιτζερ:

«Δεν υπάρχει έγκλημα, δεν υπάρχει φυγή, δεν υπάρχει κόλπο, δεν υπάρχει απάτη, δεν υπάρχει κακία, που δεν ζει με μυστικότητα»…

*ΜΠΑ. ΜΠΕ. ΜΑΝ. (Μπαλτάκος, Μπένετ, Μάνταλος).

*** Κατά το Μπαμπεσιάν…

Headlines