Το 1963, όταν ήταν 14 ετών, ο Νικ Μπρούμφιλντ διασταυρώθηκε για λίγο με τον Μπράιαν Τζόουνς. «Ήμασταν στο ίδιο τρένο. Εγώ ταξίδευα για το σχολείο και εκείνος επέστρεφε στο Cheltenham, όπου μεγάλωσε» θυμάται ο ντοκιμαντερίστας 60 χρόνια αργότερα. «Καθόταν ολομόναχος σε ένα κουπέ της πρώτης θέσης. Απλώς χτύπησα την πόρτα και, με κάποια τόλμη, του συστήθηκα».

Ο Τζόουνς, ο οποίος βρισκόταν στα πρόθυρα του ποπ σταρ με τους Rolling Stones, το συγκρότημα που είχε ιδρύσει τον προηγούμενο χρόνο, αποδείχθηκε ζεστός και γοητευτικός, συνομιλώντας με τον πρόθυμο νεαρό θαυμαστή για αρκετά λεπτά. «Ξαφνιάστηκα με το πόσο φιλικός ήταν» θυμάται ο Μπρούμφιλντ. «Συζητήσαμε κυρίως για τα τρένα. Μου είπε ότι αγαπούσε τα τρένα και ότι η γραμμή στην οποία ταξιδεύαμε – η Great Western – ήταν η αγαπημένη του. Θυμάμαι απλώς να σκέφτομαι πόσο πολύ μεσοαστός, καλοπροαίρετος, ευγενικός και φιλικός  ήταν».

Στις τηλεοπτικές συνεντεύξεις και συνεντεύξεις Τύπου που ακολούθησαν τη ραγδαία άνοδο των Rolling Stones, η φευγαλέα εντύπωση που είχε ο σκηνοθέτης για τον μουσικό επιβεβαιώθηκε, καθώς αυτός συναναστρεφόταν αβίαστα με τα μέσα ενημέρωσης, εμφανιζόμενος ως το πιο ευχάριστο και ευκρινές μέλος του συγκροτήματος. Μόλις έξι χρόνια μετά τη συνάντησή τους στο τρένο του Cheltenham, όμως, στις 3 Ιουλίου 1969, ο Μπράιαν Τζόουνς βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του σπιτιού του, Cotchford Farm, στο αγροτικό Sussex. Η έκθεση του ιατροδικαστή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για «θάνατο από ατύχημα» και σημείωσε ότι το συκώτι και η καρδιά του είχαν διογκωθεί σημαντικά από τη συνεχή κατανάλωση ναρκωτικών και αλκοόλ. Ήταν 27 ετών.

Photo: Wikimedia Commons

Ανήσυχος, γνήσιος, άτυχος

Η ταραχώδης επταετία που πέρασε ο Τζόουνς ως Rolling Stone, καθώς και η ταραγμένη παιδική και εφηβική ηλικία που προηγήθηκε, διερευνώνται σε βάθος στην τελευταία ταινία του Μπρούμφιλντ, The Stones and Brian Jones. Σε αντίθεση με πολλά από τα προηγούμενα ντοκιμαντέρ του, στα οποία ο ίδιος εμφανίζεται στην οθόνη ως χαρακτήρας της ιστορίας που εκτυλίσσεται, ο Μπρούμφιλντ είναι παρών εδώ μόνο ως συνεντευξιαζόμενος και με voiceover. Η αφήγηση ξεδιπλώνεται αργά σε μια υποβλητική, μαγευτική και μερικές φορές σπαρακτική διαπλοκή μαρτυριών από πρώτο χέρι και πλούσιου αρχειακού υλικού: Mια απεικόνιση μιας χρυσής εποχής εκπληκτικής δημιουργικότητας, αλλά και αυτοκαταστροφής και αναπόφευκτης τραγωδίας.

«Πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία για τη δεκαετία του ’60, που ήταν η περίοδος που με διαμόρφωσε» λέει ο σκηνοθέτης. «Εκείνη η τυχαία συνάντηση με τον Μπράιαν Τζόουνς στο τρένο μου έχει μείνει, όχι μόνο επειδή, τότε, φαινόταν να έχει τα πάντα. Ήταν νέος, χαρισματικός, απίστευτα ταλαντούχος και αναπόσπαστο μέλος ενός γκρουπ που θα καθόριζε την εποχή περισσότερο από κάθε άλλο, εκτός από τους Beatles. Ενσάρκωσε εκείνη την εκθαμβωτική στιγμή της δεκαετίας του ’60 με πολλούς τρόπους, η οποία είναι τόσο πολύ διαφορετική από τη σημερινή, και τότε ξαφνικά χάθηκε. Μπορώ ακόμα να θυμηθώ το σοκ που ένιωσα στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του».

Photo: YouTube

Δεν ήταν έτοιμος για τη φήμη του

Η ιστορία της ταχείας ανόδου και της τραγικής πτώσης του Τζόουνς έχει ειπωθεί σε βάθος και στο παρελθόν, όχι μόνο σε ένα ντοκιμαντέρ του 2019, το «Rolling Stone: Η ζωή και ο θάνατος του Μπράιαν Τζόουνς». Η κεντρική υπόθεση αυτής της ταινίας είναι ότι ο Τζόουνς σκοτώθηκε στην πραγματικότητα σε μια βίαιη διαμάχη για χρήματα με έναν οικοδόμο, τον Φρανκ Θόρογκουντ, ο οποίος ανακαίνιζε το σπίτι του και, όπως το θέτει ένας συντελεστής, «απομυζούσε» τον άτυχο μουσικό. Το 2010, ωστόσο, η αστυνομία του Σάσεξ, αφού διεξήγαγε επανεξέταση του θανάτου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρχαν νέα στοιχεία που να αντικρούουν την αρχική ετυμηγορία.

Ο Μπρούμφιλντ αποφεύγει εντελώς αυτό που αποκαλεί «συνωμοσίες δολοφονίας»

«Ένιωσα ότι δεν οδηγούσαν πουθενά και, όσον αφορά την ιστορία, σκέφτηκα, ποιος ο λόγος να σπαταλήσω πολύ χρόνο για να καταλήξω να τις απορρίψω;» λέει. Αντ’ αυτού, η ταινία του είναι, στον πυρήνα της, μια ψυχολογική μελέτη ενός ταλαντούχου, πολύπλοκου ατόμου, κακώς προετοιμασμένου για τη φήμη και κατατρεγμένου από ανασφάλεια. Και, παρόλο που ο πρόωρος θάνατος του Τζόουνς τον είδε να αγιοποιείται για ένα διάστημα ως είδωλο της δεκαετίας του ’60, μαζί με άλλες καταδικασμένες μορφές όπως ο Τζίμι Χέντριξ, ο Τζιμ Μόρισον και η Τζάνις Τζόπλιν, ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι η δημιουργική του ιδιοφυΐα έχει σχεδόν αγνοηθεί σήμερα.

Photo: YouTube

Με απλά λόγια, δεν θα υπήρχαν οι Rolling Stones χωρίς τον Μπράιν Τζόουνς

Δημιούργησε το γκρουπ, το ονόμασε από ένα τραγούδι ενός από τα είδωλά του, του Μάντι Γουότερς, και τελειοποίησε τον πρώιμο ήχο τους στο ύφος των αμερικανών μουσικών μπλουζ που λάτρευε. Πριν βρουν μάνατζερ, ήταν εκείνος που τηλεφωνούσε σε χώρους στο Λονδίνο και όχι μόνο για να βρει ζωντανές συναυλίες.

«Ο Μπράιαν ήταν ο ηγέτης» λέει ο Bill Wyman, πρώην μπασίστας των Stones. «Από νωρίς, υπέγραφε ακόμη και τα συμβόλαια διαχείρισης και ηχογράφησης και, ως το πιο δημοφιλές μέλος του συγκροτήματος στα κορίτσια, λάμβανε το 75% της αλληλογραφίας των θαυμαστών των Stones εκείνα τα πρώτα χρόνια». Στην ταινία του Μπρούμφιλντ, η Λίντα Λόρενς, η οποία ήταν φίλη του Τζόουνς από το 1962 έως το 1964, θυμάται ότι: «Ο Μικ Τζάγκερ έτρεφε δέος για τον Μπράιαν. Τον αγαπούσε απόλυτα. Ήθελε να είναι ο Μπράιαν, γιατί ο Μπράιαν είχε όλα τα κορίτσια και όλα τα γράμματα των θαυμαστών».

Τους μήνες που προηγήθηκαν του θανάτου του το 1969, όμως, ο νεαρός άνδρας που ήταν ο πιο αγγελικά πλασμένος και μουσικά προικισμένος Rolling Stone είχε γίνει σχεδόν αγνώριστος. Το κάποτε πεντακάθαρο ξανθό μαλλί του ήταν ατημέλητο και τα χαρακτηριστικά του είχαν φουσκώσει από τους εθισμούς του. Όπως μαρτυρούν τα πλάνα από την ταινία Sympathy for the Devil του Ζαν Λυκ Γκοντάρ το 1968, εμφανιζόταν συχνά στο στούντιο, όπου το συγκρότημα ηχογραφούσε το έβδομο άλμπουμ του, Beggars Banquet, πολύ μαστουρωμένος και νυσταγμένος για να παίξει την κιθάρα του. Μερικές φορές δεν εμφανιζόταν καθόλου.

Photo: Wikimedia Commons

«Ήταν ήδη στη στρατόσφαιρα»

Μέχρι τον Ιούνιο του 1969, η αυτοκαταστροφικότητά του, σε συνδυασμό με τις εναλλαγές της διάθεσης και την απρόβλεπτη συμπεριφορά του, είχε γίνει υπερβολική για τους γύρω του. Καθώς πλησίαζε μια αμερικανική περιοδεία, ο Τζάγκερ, ο Κιθ Ρίτσαρντς και ο Τσάρλι Γουότς επισκέφθηκαν τον Τζόουνς στο σπίτι του στο Λονδίνο, όπου του ανακοίνωσαν ότι δεν ήταν πλέον μέλος του συγκροτήματος που είχε δημιουργήσει.

«Το γεγονός ότι το περίμενε το έκανε κάπως πιο εύκολο, υποθέτω» είπε αργότερα ο Ρίτσαρντς. «Δεν ήταν έκπληκτος. Δεν νομίζω ότι τα πήρε όλα χαμπάρι. Ήταν ήδη στη στρατόσφαιρα».

Εγκαταλελειμμένος από το γκρουπ, ο Τζόουνς βρέθηκε ξαφνικά μόνος, αγκιστρωμένος και, όπως το θέτει ο μουσικογράφος David Dalton στην ταινία του Μπρούμφιλντ «εξοστρακισμένος από το ίδιο του το συγκρότημα». Τρεισήμισι εβδομάδες αργότερα, ήταν νεκρός.

H ζοφερή εικόνα των παιδικών του χρόνων

Ο Μπράιαν Τζόουνς που αναδύεται από την ταινία του Μπρούμφιλντ είναι ένα βαθιά προβληματισμένο άτομο που καταδιώκεται από άγχη που συχνά καταλήγουν σε αυτοεχθρότητα. Ο σκηνοθέτης εντοπίζει τις ρίζες αυτών των ανασφαλειών στη συναισθηματικά άνυδρη ανατροφή του Τζόουνς στο ασφυκτικό περιβάλλον του μεταπολεμικού Cheltenham. Οι γονείς του, ο Λιούις, μηχανικός αεροναυπηγικής, και η Λουίζα, που έπαιζε όργανο στην τοπική εκκλησία των Βαπτιστών, ήταν αυστηροί και ταγμένοι στις αστικές αξίες της εποχής.

Αν και ο πατέρας του ήταν επίσης δάσκαλος πιάνου, αποδοκίμαζε έντονα την εμμονή του γιου του με την τζαζ και τη μπλουζ μουσική και, σύμφωνα με τον Wyman, συνεχώς «πίεζε τον Μπράιαν να βρει μια «κανονική» δουλειά». Στην ταινία, μια από τις έφηβες φίλες του Τζόουνς, η Pat Andrews, δίνει μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα των παιδικών του χρόνων. «Η μητέρα του ήταν πολύ άκαμπτη. Δεν υπήρχε διασκέδαση, ούτε γέλιο. Είμαι σίγουρη ότι τον αγαπούσε, αλλά νομίζω ότι δεν ήξερε πώς».

Δείτε το τρέιλερ από το ντοκιμαντέρ του 2019

«Έμοιαζε να απομακρύνεται»

Στη σύντομη ζωή του, ο Τζόουνς επιδίωξε, αλλά ποτέ δεν έλαβε την έγκριση των γονιών του, ενώ ταυτόχρονα τους προκαλούσε με την επαναστατικότητά του και την πλήρη περιφρόνηση των συμβάσεων και της ευπρέπειας. Όταν σχημάτισε τους Rolling Stones, σε ηλικία 20 ετών, είχε ήδη αποκτήσει τρία παιδιά από τρεις διαφορετικές γυναίκες και είχε εξοριστεί από το σπίτι των γονιών του επειδή ντρόπιαζε την οικογένεια. Η πρώτη του σοβαρή κοπέλα, η Valerie Corbett, έμεινε έγκυος όταν και η ίδια και ο Τζόουνς ήταν μόλις 16 ετών, και το παιδί δόθηκε για υιοθεσία. Στην ταινία, η Άντριους, που ήταν η μητέρα του τρίτου παιδιού του, διηγείται πώς, καθώς η φήμη του Τζόουνς μεγάλωνε, εκείνος «έμοιαζε να απομακρύνεται».

«Ο Μπράιαν ήταν ουσιαστικά ένα αβοήθητο παιδί που αποζητούσε την έγκριση των γονιών του. Αφού τον πέταξαν έξω από το σπίτι τους στα 17 του, έβρισκε με κάποιον τρόπο οικογένειες που τον φρόντιζαν. Ουσιαστικά, γοήτευε τους γονείς των φιλενάδων του και μετακόμιζε στην οικογενειακή τους φωλιά σαν κούκος. Αναπόφευκτα, τον φρόντιζαν μέχρι που ανακάλυπταν ότι είχε αφήσει έγκυο την κόρη τους» λέει ο σκηνοθέτης.

Καθώς η φήμη των Stones αυξανόταν και σκηνές χάους και αχαλίνωτης σεξουαλικής έξαρσης παρακολουθούσαν κάθε ζωντανή εμφάνισή τους, η δυναμική της εξουσίας του συγκροτήματος άλλαξε και ο χαρισματικός frontman, Τζάγκερ, έγινε το κύριο επίκεντρο της προσοχής των μέσων ενημέρωσης και των οπαδών. Η ζήλια και η ανασφάλεια του Τζόουνς επιδεινώθηκαν από τους ελιγμούς του νεαρού μάνατζερ των Stones, Άντριου Λοόγκ Όλντχαμ, ο οποίος ενθάρρυνε τον Τζάγκερ και τον Ρίτσαρντς να γράφουν το δικό τους υλικό με τον συνεργατικό τρόπο των Λένον και ΜακΚέρτνεϊ. «Η αυτοπεποίθηση του Μπράιαν υπέφερε» λέει ο Wyman, ο οποίος μιλάει διεξοδικά στην ταινία για τις μουσικές καινοτομίες του Τζόουνς και τις τολμηρές νότες που έφερε σε τραγούδια που σημείωσαν επιτυχία, όπως το Paint It Black. «Ήταν μια μουσική ιδιοφυΐα, αλλά του έλειπε η αυτοπεποίθηση για να γράψει τραγούδια».

Το αυξανόμενο αίσθημα αποξένωσης του Τζόουνς επιδεινωνόταν από τη βαριά κατανάλωση αλκοόλ και τη χρήση ναρκωτικών. Σε μια ειλικρινή συνέντευξη επί της οθόνης με τον Μπρούμφιλντ, η Γαλλίδα τραγουδίστρια της ποπ της δεκαετίας του ’60, Ζουζού, η οποία ήταν για λίγο η κοπέλα του Τζόουνς το 1965, λέει: «Έκανε τόσα πολλά ηλίθια πράγματα όλη την ώρα. Ταχύτητα. Δεν κοιμόμασταν για μέρες ολόκληρες…».

Δείτε το βίντεο

Η συνάντηση με την Ανίτα Πάλενμπεργκ

Το 1966, στα παρασκήνια μετά από μια συναυλία, ο ατίθασος τρόπος ζωής του Τζόουνς πήρε άλλη μια δραματική τροπή όταν γνώρισε την Ανίτα Πάλενμπεργκ, μια ζωηρή Γερμανοϊταλίδα ηθοποιό και μοντέλο που θα γινόταν η ερωμένη του, η αδελφή ψυχή του και τελικά η ερωτική του νέμεση. Για πρώτη φορά στην μπερδεμένη ερωτική του ζωή, είχε ερωτευτεί κάποια που ήταν πιο άγρια, πιο σκοτεινή αλλά και πιο δυνατή από τον ίδιο. Ο βιογράφος του Τζόουνς, Paul Trynka, λέει στον σκηνοθέτη ότι ο μουσικός σκεφτόταν να εγκαταλείψει το συγκρότημα «αλλά με τη συνεργασία του με την Ανίτα άλλαξε γνώμη». Μαζί ξεκίνησαν αυτό που ο Trynka αποκαλεί «την τελευταία μεγάλη βόλτα του Τζόουνς».

Αρχικά, η Πάλενμπεργκ είχε βαθιά επίδραση στην αυτοεικόνα του Τζόουνς, ενθαρρύνοντάς τον να ντύνεται με πιο ντανταϊστικό τρόπο και αποκαθιστώντας την αυτοπεποίθησή του μέσα στο συγκρότημα. «Υπήρχε τέτοια ερωτική δύναμη στο ζευγάρωμά τους και τέτοια αίγλη» λέει ο Trynka. «Ήθελε να τον βλέπουν ως βασικό παίκτη των Stones και εκείνη βοήθησε να συμβεί αυτό».

Μέχρι το 1967 ήταν τόσο λαμπερό ζευγάρι όσο ο Μικ και η Μάριαν Φέιθφουλ, αλλά η σχέση τους, ακόμη και για τα αλλοπρόσαλλα πρότυπα της σεξουαλικά μεθυστικής εποχής, ήταν θυελλώδης και καταστροφική. Ο σκηνοθέτης Volker Schlöndorff, ο οποίος έβαλε την Πάλενμπεργκ στην ταινία του Degree of Murder του 1967, θυμάται πώς συχνά προκαλούσαν ο ένας τον άλλον σε βιαιοπραγίες. «Δεν ήταν μια τρυφερή σχέση. Είχαν τρελαθεί».

Μέχρι τότε, η υπερβολική λήψη ναρκωτικών και αλκοόλ του Τζόουνς δεν διάβρωναν απλώς τη δημιουργικότητά του, αλλά επηρέαζαν την ικανότητά του να λειτουργεί. Η σχέση του με την Πάλενμπεργκ επιδεινώθηκε ραγδαία. «Όταν δεν μπορούσε πια να τον ελέγξει» λέει ο Schlöndorff, «απλά έφυγε για την επόμενη καταιγίδα».

Photo: Wikimedia Commons

Η μεγάλη προδοσία

Τον Μάρτιο του 1967, ο Τζόουνς, η Πάλενμπεργκ και ο Ρίτσαρντς ταξίδεψαν μαζί στο Μαρόκο. Όταν ο Τζόουνς αρρώστησε, ο Πάλενμπεργκ και ο Ρίτσαρντς έγιναν εραστές, πετώντας μαζί, ενώ εκείνος μαράζωνε στο νοσοκομείο. Η περιστασιακή βιαιότητα της προδοσίας πλήγωσε βαθιά τον Τζόουνς. Ήταν, όπως είπε αργότερα ο Ρίτσαρντς «το τελευταίο καρφί στο φέρετρο» της ήδη εύθραυστης φιλίας τους: «Ήξερα ότι δεν θα με συγχωρούσε ποτέ και δεν τον κατηγορώ».

Η απελπισία του Τζόουνς ήταν τόσο βαθιά που οι γονείς του, σοκαρισμένοι από τη σωματική και πνευματική του φθορά, προσφέρθηκαν τελικά να τον βοηθήσουν. Ένα από τα πολλά συγκινητικά αποσπάσματα της ταινίας του Μπρούμφιλντ είναι μια ηχογράφηση του Λιούις Τζόουνς να μιλάει για εκείνη την οδυνηρή εποχή. «Αυτό που πίστευα ακράδαντα ότι ήταν το σημείο καμπής στη ζωή του Μπράιαν, ήταν όταν έχασε το μοναδικό κορίτσι που αγαπούσε πραγματικά. Κατά τη γνώμη μας, δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος… έγινε ένας ήσυχος, σκυθρωπός και εσωστρεφής άνθρωπος» λέει.

Όπως σημείωσε αργότερα ο Ρίτσαρντς, το 1967 ήταν «μια οδυνηρή χρονιά», όχι μόνο για τον Μπράιαν Τζόουνς αλλά και για τους Stones. Τον Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς, ο Τζάγκερ και ο Ρίτσαρντς συνελήφθησαν για ναρκωτικά στο Ρέντλαντς, το σπίτι του κιθαρίστα στο αγροτικό Σάσεξ, μετά από μια ενορχηστρωμένη εκστρατεία εναντίον τους από την ταμπλόιντ εφημερίδα News of the World. Το ζευγάρι γλίτωσε οριακά την ποινή φυλάκισης. Στις 10 Μαΐου, ο Τζόουνς συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών μετά από έφοδο της αστυνομίας στο διαμέρισμά του στο Λονδίνο που αποκάλυψε σημαντικές ποσότητες μαριχουάνας, κοκαΐνης και μεθαμφεταμίνης. Κατά την απελευθέρωσή του, έστειλε τηλεγράφημα στους γονείς του: «Μην με κρίνετε πολύ αυστηρά. Μην σκέφτεστε άσχημα για μένα».

Η τελευταία εμφάνιση του Μπράιαν Τζόουνς με το συγκρότημα πραγματοποιήθηκε στα γυρίσματα του καρναβαλικού υπερθέαματος The Rolling Stones Rock and Roll Circus. Μέχρι τη στιγμή που έπαιξαν τις πρώτες πρωινές ώρες, ήταν πολύ μεθυσμένος για να παίξει σωστά την κιθάρα του. «Ήταν απλά χαμένος» είπε αργότερα ο Τζάγκερ για την κατάπτωση του συμπαίκτη του «και δεν ήταν σε καμία κατάσταση να κάνει τίποτα. Έπρεπε να τον φροντίσουμε».

Photo: YouTube

«Χρειαζόταν βοήθεια, όχι να καταστραφεί και να τσαλαπατηθεί»

Αφήνεται στη Μάριαν Φέιθφουλ, η οποία προέβλεψε τη δική της μελλοντική αποξένωση από τον εσωτερικό κύκλο των Stones στην απομόνωση και τον εξευτελισμό του Τζόουνς, να διατυπώσει αυτό που πολλοί σύγχρονοι θεατές μπορεί να σκέφτονται: «Τον έβλεπα ως άλλο ένα άτομο με απίστευτα χαμηλή αυτοεκτίμηση, που χρειαζόταν βοήθεια, όχι να καταστραφεί και να τσαλαπατηθεί».

Η ταινία του Μπρούμφιλντ είναι ένα είδος ελεγείας για την εποχή και για το πρώτο θύμα του rock’n’roll. Ξεκινά με ασπρόμαυρα πλάνα σε αργή κίνηση ενός νεαρού Μπράιαν Τζόουνς στη σκηνή, μακάριο στο φως των προβολέων. Πάνω από αυτό παίζει ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη που έδωσε πριν από πολύ καιρό σε έναν Γερμανό δημοσιογράφο. Μιλάει, μεταξύ άλλων, για το αναπόφευκτο σπάσιμο του φροϋδικού δεσμού μεταξύ παιδιού και γονέα που συμβαίνει όταν το πρώτο αρχίζει δειλά-δειλά να ενηλικιώνεται.

«Το παιδί είναι ένα πράγμα που πρέπει να αγαπάς» συλλογίζεται. «Ένα παιδί είναι η εκδήλωση και των δύο γονέων και οι δύο γονείς βλέπουν τον εαυτό τους στο παιδί… είναι μια αντανάκλαση της δικής τους προσωπικότητας. Έτσι, μια μέρα, όταν μεγαλώσει, θα διεκδικήσει τη δική του προσωπικότητα, η οποία μπορεί κάλλιστα να διαφέρει από τις απόψεις και την προσωπικότητα των γονιών του, οι οποίοι αμέσως αναστατώνονται… Νιώθουν ότι τον έχασαν».

Η ταινία τελειώνει με πλάνα από τους γονείς του Τζόυουνς, που φαίνονται χαμένοι και στεναχωρημένοι, στην δημόσια κηδεία του γιου τους. Πάνω από τα πλάνα, η Λίντα Λόρενς διαβάζει ένα γράμμα του πατέρα του προς τον Τζόουνς. Ανακαλύφθηκε σε ένα κουτί με επιστολές που παρέμενε στη σοφίτα του σπιτιού της οικογένειάς της για 40 χρόνια μετά το θάνατό του.

Διαβάζει: «Αγαπητέ μου Μπράιαν, περάσαμε δυστυχισμένες στιγμές και υπήρξα πολύ κακός και μισαλλόδοξος πατέρας με πολλούς τρόπους. Μεγάλωσες με τόσο διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι περίμενα. Ήμουν αρκετά έξω από τα νερά μου… Δεν υποθέτω ότι θα με συγχωρέσεις ποτέ, αλλά το μόνο που ζητώ είναι λίγη από εκείνη τη στοργή που είχες κάποτε για μένα. Αυτό είναι ένα πολύ ιδιωτικό και προσωπικό σημείωμα, γι’ αυτό μην μπεις στον κόπο να απαντήσεις. Με αγάπη, ο μπαμπάς»

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν ο Μπράιαν Τζόουνς διάβασε ποτέ, ή έστω έλαβε, το γράμμα.

*Το ντοκιμαντέρ The Stones and Brian Jones θα παιχτεί στο BBC Two και στο BBC iPlayer στις 21:00 στις 15 Μαΐου.

Δείτε μερικές εικόνες του Μπράιαν Τζόουνς

*To άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com

Headlines