Η βία δεν εμφανίζεται τυχαία αλλά διαδίδεται με την μύηση και την προπαγάνδα

Πολύ φοβούμαι, ότι δεν αρκούν οι έπαινοι για την ανακάλυψη δραστών για σοβαρά εγκλήματα κατά της ζωής και της περιουσίας των θυμάτων, όταν τα χρονικά βίας και τρομοκρατίας θα μπορούσαν να μηδενιστούν με την πρόληψη και όχι με την υστερόχρονη καταστολή τους. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι δολοφόνοι, οι διαρρήκτες, οι απατεώνες και όλος αυτός ο συρφετός των κακοποιών μπορεί να γεμίζει ασφυκτικά τα κελιά των φυλακών, αλλά το μόνο βέβαιο είναι, ότι τα πτώματα των νεκρών δεν ανασταίνονται, ούτε γιατρεύονται οι πληγές της κάθε λογής βίας και της εκμηδένισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και προσωπικότητας με τους βασανισμούς, ή και της απογοήτευσης για τον πολλαπλασιασμό των εγκλημάτων κατά της περιουσίας.

Είναι να απορεί κανείς, ή και να εξοργίζεται, ή και να σαρκάζει, όταν από τους κρατικούς και διεθνείς μηχανισμούς για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των πολιτών, αποκρύπτεται επιμελώς-επιμελέστατα η γενεσιουργός αιτία των εγκλημάτων. Μιλάμε εδώ ανοιχτά, για την εμπορία όπλων σχεδόν σε ολόκληρη την επικράτεια των ΗΠΑ, σε καταστήματα, όπου το φονικό αυτό εμπόρευμα πωλείται με την ίδια άνεση που πωλούνται τα τρόφιμα, ο ρουχισμός, η υπόδηση ή ακόμη και οι τσίχλες. Γιατί όχι και για το πρόσφατο πολλαπλό έγκλημα στη Σερβία, όπου διατηρείται ακόμη ανέπαφο το οπλοστάσιο του εμφυλίου πολέμου της Γιουγκοσλαβίας 1990-1995.

Είναι να ντρέπονται ορισμένα ΜΜΕ γιατί όχι και αρκετοί κινηματογραφικοί παραγωγοί και αμέτρητα διαδίκτυα, που με έλλειψη σοβαρότητας, εξισώνουν τη βία στα αηδιαστικότερα και φρικαλέα πρότυπά της, με το κατά φύσιν ζην, ή το χείριστο: Να μοστράρει η βία ως τέχνη που διεκδικεί και OSCAR!

Όμως ας γίνουμε σαφέστεροι. Κάπου πρέπει να συγχωρείται η βία ως μέσον επιβίωσης από αυταρχικά και αντιανθρώπινα καθεστώτα. Το ίδιο και οι λαϊκοαπελευθερωτικοί αγώνες με τις χιλιάδες των μαρτύρων τους.  Παράλληλα, να στιγματίζεται και υποδειγματικά να τιμωρείται ο «κανόνας» των φασιστικών καθεστώτων για τη «συλλογική ευθύνη» ανεύθυνων κοινωνιών που εντάσσονται σε χώρους και χρόνους της μέχρις εσχάτων πάλης του καλού εναντίον του κακού (π.χ. Καλάβρυτα, Δίστομο, Κάντανος, Κοντομάρι Κρήτης, Κομμένο Άρτας  κ.α.).

Τα videogames και η νεομυθολογία

Συνεπής προς τον αρχικό τίτλο αυτού του κειμένου «Η βία δεν εμφανίζεται τυχαία, αλλά διαδίδεται με την μύηση και προπαγάνδα», προχωρώ στα οργανωμένα συστήματα αναγωγής της βίας σε modus viventi (τρόπο ζωής). Το βιντεοπαιχνίδια και η νεομυθολογία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μεθόδου υποταγής σχεδόν όλων των ηλικιών στη μυθοποίηση της βίας.

Έχουμε μάλιστα φτάσει στο σημείο σε ορισμένα κριτικά σημειώματα προβολής ή ρεκλάμας της κινηματογραφικής νεομυθολογίας, να εξαίρεται ακόμη και το χρονικό του Σινικού Τείχους με  την ανάμιξη στην ιστορία αυτή εκτός από ονόματα γνωστών ηθοποιών και των animated movies, των κινουμένων σχεδίων με «νέα είδη» θηριών αρχικής προϊστορικής κοπής (τυραννόσαυροι) και άλλες ράτσες γιγαντιαίων πτερόεντων αγκαθωτών θηρίων, που διεκδικούν την κατάκτηση της Σινικής Αυτοκρατορίας (!) και μάλιστα με την υπογραφή του Τζανγκ Γι Μόου.

Με αυτές τις φωτογραφίες από τα αμερικανικά βασανιστήρια κατά των ιρακινών μαχητών των λαϊκοαπελευθερωτικών αγώνων, με αυτά τα φρικιαστικά φωτογραφικά ντοκουμέντα, οι «ήρωες» της κατακτητικής αγγλοαμερικανικής εισβολής στο Ιράκ διαπαιδαγωγούν τα παιδιά τους. Στο στιγμιότυπο αυτό Ιρακινός μαχητής ντυμένος με το πέπλο του κρατουμένου και με τα ηλεκτρόδια στα άκρα του για τους βασανισμούς με την ηλεκτροπληξία… Ερώτημα: Πόσοι από αυτούς τους βασανιστές κατέληξαν τελικά στην αμερικανική ηλεκτρική καρέκλα ή στα ανύπαρκτα ουσιαστικά διεθνή ποινικά δικαστήρια τα οποία λειτουργούν μόνον κατά των μη «ημετέρων» εθνικών ηγετών; (Καντάφι κ.α.).

Με όλη μου την ειλικρίνεια διευκρινίζω ότι ήμουν από τους πρώτους συνεφίλ που μπήκα στην αίθουσα προβολής, (παρασυρόμενος από την υπογραφή του κινέζου σκηνοθέτη), όχι μόνον εγώ αλλά και δεκάδες θεατών ώριμης ηλικίας. Ήταν αρκετά όμως τα πρώτα λεπτά της ώρας με την προβολή αυτών των «θηρίων», όπου αναγκάστηκα ν’ αποχωρήσω από τον κινηματογράφο. Ούτε και αισθάνθηκα την ανάγκη να διαπιστώσω εάν με μιμήθηκαν οι μεγαλύτερες ηλικίες που αντιμετωπίζουν το στίγμα του παλιμπαιδισμού.

Και τώρα το τελικό «γιατί» στην αποχώρησή μου από την αίθουσα προβολής. Απαντώ: Διότι δεν συμφωνώ με την αυθαίρετη νεομυθολογία που δημιουργεί εθισμό αποπροσανατολιστικό, στην κινηματογραφική φιλολογία η οποία είχε και έχει πάντοτε λαμπρότερα παραδείγματα.

Φαρ Ουέστ και ευρωπαϊκός ουμανισμός

Ως άλλος Πόντιος Πιλάτος του θείου δράματος η Παιδεία μας, νίπτει τας χείρας της για όσα διαδραματίζονται τόσο στον προαύλιο χώρο όσο και στις αίθουσες διδασκαλίας των σχολικών κτιρίων, σχετικά με την άσκηση βίας εις βάρος μαθητών και μαθητριών από «αντίπαλες» μαθητικές συμμορίες. Αιτία αυτής της απουσίας των διδασκόντων, σε μια επισήμως επιβεβλημένη παιδαγωγική αντιμετώπιση της νεανικής βίας, είναι η ανυπαρξία ειδικών μαθημάτων για την ειρηνική και αδελφωμένη συμβίωση στο σύνολο του μαθητικού κόσμου.

Ακόμη και νεαρά τέκνα στρατιωτών του αμερικανικού κατοχικού στρατού του Ιράκ στρατολογούνται για τον βασανισμό κρατουμένων του ιρακινού απελευθερωτικού στρατού.

Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες, χωρίς τη διδασκαλία μαθήματος παιδαγωγικής διάπλασης, των μαθητών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας, γιατί όχι και στο χώρο του φοιτητικού κόσμου στα ΑΕΙ. Αυτό σημαίνει ή αδιαφορία του υπουργείου Παιδείας ή και κάτι χειρότερο, όπως άτυπη, ή ημιεπίσημη ένταξη του φαινομένου της νεανικής βίας στους κανόνες του «κατά φύσιν ζην». Ή με άλλα λόγια νομιμοποίηση του αμερικανικού Φαρ Ουέστ στην καρδιά της ουμανιστικής Ευρώπης…

Συμπέρασμα: Η βία δεν είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση, αλλά αρχαιόθεν λειτουργούσε ως σφραγίδα κοινωνικής αδικίας από οργανωμένες ομάδες γεωστρατικών και οικονομικών συμφερόντων. Έτσι, η βία κατέστρεψε και καταστρέφει την Παγκόσμια ειρήνη. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η δική μας αδράνεια πρέπει να εξισώνεται με την αυτοκτονική μοιρολατρεία.